Σαν χθες, 22 Οκτωβρίου 1988, ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε την ιστορική, όπως έχει περάσει στην κοινή συνείδηση, χειρονομία προς την μετέπειτα σύζυγο του, Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου, με την οποία επισημοποίησε τη σχέση τους.
Ήταν μια ακόμη πράξη ρήξης, κάτι που χαρακτήρισε, άλλωστε, όλη την πολιτική διαδρομή του αξέχαστου ηγέτη. Ήταν η επιλογή των συνεχών ρήξεων, που τον καθιέρωσε ως τον αδιαμφισβήτητο, σε πρώτη φάση, ηγέτη της προοδευτικής παράταξης, του χώρου που με όρους «πολιτικής γεωγραφίας» έχει οριοθετηθεί ως Κεντροαριστερά. Αυτή, βέβαια, η ρήξη, που μας θύμισε η χθεσινή μέρα, έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, αυτή τη φορά, δεν αντιπαρατέθηκε στους πολιτικούς του αντιπάλους, ή στον ξένο παράγοντα, ούτε συγκρούστηκε στο εσωτερικό του κομματικού-παραταξιακού του χώρου, αλλά έκανε κάτι ακόμη πιο τολμηρό. Τόλμησε να συγκρουστεί με καθιερωμένες αντιλήψεις, ακόμη και με έναν ενδιάθετο πουριτανισμό, που διατρέχει την κοινωνία, ακόμη και στις πιο προοδευτικές της εκφάνσεις.
Ήθελε, πράγματι, τόλμη, να αγνοήσεις τις πιθανές ή βέβαιες αντιδράσεις, που θα προκαλούσε μια τέτοια κίνηση, δημοσιοποίησης μιας εξωσυζυγικής, εκείνη τη στιγμή, σχέσης, καθώς ακόμη δεν είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία διαζυγίου, με την Μαργαρίτα Παπανδρέου. Κάποιοι, μάλιστα, εκλογολόγοι, έχοντας αναλύσει τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιουνίου 1989, υποστηρίζουν ότι η δημοσιοποίηση αυτής της σχέσης, είχε εκλογικό κόστος, για το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα στο γυναικείο πληθυσμό. Αν και, θα συμπληρώναμε, είχε προηγηθεί η επισημοποίηση της σχέσης, ενώπιον Θεού και ανθρώπων.
Είναι αλήθεια πως το περιβάλλον που διαμορφώθηκε πέριξ της συζύγου, αλλά και η εμφανής φιλοδοξία της τελευταίας να διαδραματίσει πολιτικό ρόλο, που «επικυρώθηκε» και με την ανάληψη, μετά την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, της θέσης διευθυντή του Πολιτικού Γραφείου του πρωθυπουργού, οδήγησαν σε κωμικοτραγικές καταστάσεις που, σε συνδυασμό με την επιδείνωση, αναμενόμενη εν πολλοίς, της υγείας του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, διαμόρφωσαν μια ατμόσφαιρα σήψης, θέτοντας σε κίνδυνο και την υστεροφημία του τελευταίου. Αποκορύφωμα, τα όσα συνέβησαν στη διάρκεια της πολύμηνης νοσηλείας του τότε, εν ενεργεία, πρωθυπουργού, στο «Ωνάσειο», για τα οποία δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει.
Χρειάστηκε να επιστρατευτούν τα ιστορικά στελέχη του Κινήματος, στα οποία είχε εμπιστοσύνη ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως ο Αντώνης Λιβάνης, ο Κώστας Λαλιώτης, αλλά και ο Δημήτρης Κρεμαστινός, ώστε να αποκτήσει, ο ιστορικός ηγέτης της προοδευτικής παράταξης, ακριβή εικόνα της κατάστασης και να υποβάλει την παραίτηση του από την πρωθυπουργία, άσχετα αν το σχετικό κείμενο ήταν διατυπωμένο με εύσχημο τρόπο.
Έτσι άνοιξε ο δρόμος, για την εκλογή του Κώστα Σημίτη ως πρωθυπουργού και, στη συνέχεια, προέδρου του ΠΑΣΟΚ, μετά το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, κλείνοντας, ταυτόχρονα, οποιαδήποτε προοπτική, για πολιτικό ρόλο, στην κα. Παπανδρέου, που αρκέστηκε, έκτοτε, στην έκδοση κάποιων βιβλίων.
Απ` την άλλη όμως, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η θετική αύρα της παρουσίας, της Δήμητρας Λιάνη-Παπανδρέου, στο πλευρό του Ανδρέα Παπανδρέου, στις δραματικές ημέρες του «Χέρφιλντ», επενέργησε ευεργετικά, συντελώντας σε αυτό που αποκλήθηκε «ιατρικό θαύμα», καθώς τα αμιγή ιατρικά δεδομένα, δε δικαιολογούσαν μεγάλη αισιοδοξία.
Τα δυσμενή προγνωστικά, όμως, διαψεύστηκαν και ο Ανδρέας Παπανδρέου, όχι μόνο επανήλθε στην ενεργό πολιτική δραστηριότητα, αλλά και κατάφερε να οδηγήσει ξανά το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, τέσσερα χρόνια μετά.
