Η αξιωματική αντιπολίτευση, που σήμερα ενοχλείται επειδή επιστήμονες, που είχαν πολιτευτεί στο χώρο της, στο πρόσφατο παρελθόν, προστρέχουν σε βοήθεια της Πολιτείας, ανταποκρινόμενοι σε σχετική πρόσκληση του πρωθυπουργού, θα έπρεπε να θυμηθεί τις καλές πλευρές, του δικού της παρελθόντος.
Όταν, ας πούμε, στις δημοτικές εκλογές του 1990, υποστήριζε, για τον δήμο της Αθήνας, τον πρώην υπουργό των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, Αντώνη Τρίτση. Η κίνηση εκείνη, που της βγήκε και πολιτικά, αφού εκείνος ο ρηξικέλευθος πολιτικός, κατάφερε να εκλεγεί από τον πρώτο γύρο. Το ενδιαφέρον, γι’ αυτό και το συσχετίζουμε µε την τρέχουσα συγκυρία, είναι πως ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης, άφησε βαθύ αποτύπωμα, στη, φευ, σύντομη ζωή του, µε την πολιτική του δράση, αλλά και µε τις πρωτοποριακές επιστημονικές του απόψεις, για τον τρόπο χωροταξικής και πολεοδομικής οργάνωσης, της χώρας. Με ένα τέτοιο, πρωτοποριακό, µε έντονο το στοιχείο της τεχνοκρατικής τεκμηρίωσης, πρόγραµµα, απέσπασε και την ψήφο των δημοτών της πρωτεύουσας, άσχετα αν οι συνθήκες, κυρίως δε ο πρόωρος και ξαφνικός θάνατος του, δεν του επέτρεψε ούτε καν να ξεκινήσει.
Είχε προλάβει, όμως, ως υπουργός, να δημιουργήσει το νομοθετικό πλαίσιο, το ν. 1337/83, που και σήμερα αξιοποιείται, από την κυβέρνηση, για την κατεδάφιση αυθαιρέτων, ιδιαίτερα σε αιγιαλούς και δασικές εκτάσεις, στην πρώτη φάση εφαρμογής του σχεδίου αποκατάστασης των στρεβλώσεων, που προκάλεσαν την καταστροφή.
Αν ζούσε, σήμερα, ο Αντώνης Τρίτσης, θα ήταν 80 χρονών, αλλά µε τη ζωτικότητα και την εφηβική ορµή που τον διέκρινε, παράλληλα µε το πάθος του για τη χώρα, την επιστημονική του εξειδίκευση, αλλά και την πρόσθετη σοφία, που προσδίδει η συσσωρευμένη εμπειρία, είναι βέβαιο πως θα έθετε τον εαυτό του, πέρα και πάνω από κοµµατικές σκοπιμότητες και υπολογισμούς, στη «διάθεση των γεγονότων», για να αναπαραγάγουμε την έκφραση ενός συγχρόνου του πολιτικού. Θα ήταν δε πολύτιμη η συνεισφορά του, λόγω της µμεγάλης εμπειρίας, αλλά και της αντοχής σε αντιστάσεις και αντιδράσεις, από θιγόμενα, οργανωμένα συμφέροντα, µε τα οποία, δε δίστασε να έρθει σε σύγκρουση, πληρώνοντας και βαρύτατο πολιτικό κόστος. Αξίζει, ως εκ τούτου, τον κόπο, να παρακολουθήσουμε αυτή, τη σύντομη, αλλά τόσο µμεστή και πολυτάραχη διαδρομή, αντλώντας πολύτιμα στοιχεία από µια σχετική βιογραφική παρουσίαση, από τον συνάδελφο και στενό του συνεργάτη, Παναγή Κουτουφά, που δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, πριν µερικά χρόνια.
Ο Αντώνης Τρίτσης γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς, τι 1937, εκεί δε πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Το 1953, µετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς, στο νησί, µμετοίκησε οικογενειακώς στην Αθήνα, όπου και ξεκίνησε τις σπουδές του, στην Αρχιτεκτονική του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, έχοντας ως καθηγητές, εμβληματικές προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Δημήτρης Πικιώνης και ο Νίκος Εγγονόπουλος. Ταυτόχρονα, ασχολήθηκε µε τον αθλητισμό, αναδεικνυόμενος πρωταθλητής στο δέκαθλο, ενώ υπήρξε µέλος της Εθνικής Ομάδας Εφήβων, στο Στίβο, καθώς και κάτοχος πανελλήνιων επιδόσεων.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, βρέθηκε, µε υποτροφία του Ιδρύματος Φούλµπραϊτ, για µμεταπτυχιακές σπουδές, στην περίφημή σχολή Πολεοδοµίας-Χωροταξίας, του Ιλινόϊς, από την οποία πήρε, το 1963, το µμεταπτυχιακό του δίπλωμα, ενώ το 1968 του δόθηκε η σπάνια δυνατότητα, να διδάξει ως έκτακτος καθηγητής. Εκεί όμως άρχισε να διαμορφώνεται και η πολιτική του συνείδηση.
