Εαν σε κατι μπορεί να (τους) βγει σε καλό, στη ΝΔ, το προχθεσινό φιάσκο, αν τους οδηγήσει σε «δεύτερες σκέψεις», ως προς τη διαδικασία εκλογής.
Δεν αναφερόμαστε, μόνο, στο τι προηγήθηκε ή δεν προηγήθηκε, αλλά σε αυτή καθαυτή τη διαδικασία, της προσφυγής στο σύνολο του εκλογικού σώματος, για την επίλυση ενός εσωκομματικού προβλήματος, γιατί τέτοιο είναι το ζήτημα εκλογής αρχηγού, ανεξάρτητα από την ευρύτερη σημασία του, όταν, μάλιστα, πρόκειται για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Υπενθυμίζουμε ότι αυτό το «φρούτο» μας το έφερε ο Γιώργος Παπανδρέου, στο πλαίσιο μιας κούφιας «νεοτερικότητας», αμερικάνικης προέλευσης. Κι αυτό έγινε, το 2004, προκειμένου να αποκτήσει δημοκρατικοφανή χαρακτήρα, η «ανακτορική» παράδοση της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ, από τον Κώστα Σημίτη, στον τότε υπουργό Εξωτερικών, στο διαμέρισμα του πρώτου! Ακόμη δε αναζητούνται οι «1.000.000» ψηφοφόροι που, υποτίθεται, προσήλθαν.
Αντίστοιχες σκοπιμότητες, ας μη ξεχνάμε, επικράτησαν και το 2009, στη ΝΔ, για την «προσφυγή στη βάση», καθώς όλοι γνωρίζουν ότι αν γινόταν η εκλογή στο Συνέδριο, θα ήταν τελείως διαφορετικό το αποτέλεσμα. Εχουμε υποστηρίξει σε ανύποπτο χρόνο, ότι το πρακτικό αποτέλεσμα αυτής της «καινοτομίας» είναι ότι προκύπτουν ηγέτες «μοναρχικού τύπου» αφού, ως εκλεγμένοι από ένα απροσδιόριστο και τυχαία διαμορφωμένο εκλογικό σώμα, υποτιθέμενων φίλων του κόμματος (κατά το «είσαι ότι δηλώσεις» του Τσαρούχη) νιώθουν παντοδύναμοι, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο, από κανένα κομματικό όργανο, ούτε καν το Συνέδριο, πολύ περισσότερο σε δυνατότητα ανάκλησης, της εντολής. Ακόμη και στην παρούσα διαδικασία, με την άδοξη κατάληξη, παρ` ότι είχε ληφθεί πρόνοια, ώστε να υπάρχει μια μορφή ελέγχου στους προσερχόμενους, ώστε να είναι κάπως πιο «χαρτογραφημένο» το εκλογικό σώμα, στην ουσία επιχειρήθηκε, μέσω αυτής, να δοθεί δημοκρατική επίφαση, σε μια πρακτική που έχει μεν έρεισμα στο καταστατικό του συγκεκριμένου κόμματος (ΝΔ). Στο γεγονός, δηλαδή, ότι στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπάρχει μια δοτή ηγεσία, καθ` υπόδειξη του προηγούμενου προέδρου, όπως συνέβη και στο ΠΑΣΟΚ, το 2004, ανεξάρτητα από τις σημερινές «πολεμικές» σχέσεις, μεταξύ πρώην και νυν. Μήπως, λοιπόν, η λύση είναι η επιστροφή σε ότι αποτελεί τον κανόνα, στο ευρωπαϊκό κομματικό σύστημα, στο πλαίσιο, πάντα, της αντιπροσωπευτικής-έμμεσης δημοκρατίας, είτε με την κλασσική προσφυγή σ` ένα, έστω, διευρυμένο Συνεδριακό σώμα είτε, έστω, με την προσφυγή στην πραγματική κομματική βάση, δηλαδή στο σώμα των, ήδη, εγγεγραμμένων μελών;
