«Μεταμοντέρνο κόμμα»

Θα είμασταν οι τελευταίοι, που θα αναλαμβάναμε την «υπεράσπιση» του Γιάννη Ραγκούση. Με πτυχές, άλλωστε, της πολιτικής του διαδρομής, όπως η ταύτιση με τον Γιώργο Παπανδρέου ή πρωτοβουλίες, όπως ο «Καλλικράτης», είμαστε σε αντίθεση.

 Όμως, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται από τους «συντρόφους» του, στο ΚΙΝΑΛ, προκαλεί μελαγχολία, σε σχέση με τον τρόπο λειτουργίας του συγκεκριμένου σχήματος και την κυρίαρχη αντίληψη, που αυτή υποκρύπτει. Ισως τώρα γίνεται αντιληπτό, πως η απουσία αιρετών οργάνων, σε όλα τα επίπεδα της κομματικής δομής, ενδεχομένως να μην είναι προϊόν ανάγκης, αλλά συνειδητή επιλογή. Σε κάθε περίπτωση, η αντιμετώπιση του πρώην υπουργού και των όποιων «παραπτωμάτων» του, φαίνεται να προσιδιάζει σ` αυτή την ιδιότυπη «μεταμοντέρνα» διαδικασία συγκρότησης του σχήματος. Τι θα γινόταν σ` ένα «κανονικό» κόμμα, ακόμη και στο ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων, των μαζικών εκκαθαρίσεων και της «δια και πυρός και σιδήρου» επιβολής, της κομματικής πειθαρχίας και ομογενοποίησης; Ο «απείθαρχος» θα παραπεμπόταν στο αρμόδιο Πειθαρχικό Οργανο, με το ερώτημα, πιθανόν,  της διαγραφής, όπου θα εκαλείτο και ο ίδιος, προκειμένου να λάβει γνώση των όσων του αποδίδονται και να τα αντικρούσει, παρέχοντας τις αναγκαίες εξηγήσεις. Και αν μεν οι εξηγήσεις του κρίνονταν επαρκείς, επανερχόταν δικαιωμένος στην κομματική του οργάνωση. Διαφορετικά, θα ετίθετο εκτός κόμματος, με βάση ένα συγκεκριμένο σκεπτικό και το θέμα θα τέλειωνε εκεί.

 Τι είδαμε στην περίπτωση του Γιάννη Ραγκούση, αλλά ακόμη και ως προς τον Σταύρο Θεοδωράκη; Αντί της κίνησης διαδικασίας, για έλεγχο ή και διαγραφή, στήνεται ένα Καφκικό σκηνικό, με αιωρούμενες κατηγορίες, δίκες προθέσεων και δηλητηριώδεις υπαινιγμούς, που συνιστούν, αυτό που έχει διεθνώς περιγραφεί ως  «δολοφονία χαρακτήρα». Αποκορύφωμα, το «ερώτημα» που απηύθηνε, ως άλλος Μπέρια, ένας εκ των «αυλικών» της ηγεσίας, προς τον «αποσυνάγωγο», αν συναντήθηκε με τον Αλέξη Τσίπρα. Προφανώς για να θεμελιωθεί η κατηγορία, ότι ο πρώην υπουργός, όχι μόνο έχει προσεγγίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει ήδη καταστεί μέλος και έχει εξασφαλίσει θέση στα ψηφοδέλτια του, για τις επόμενες εκλογές!

 Όλα αυτά δε τίθενται με έναν τρόπο, που να δημιουργεί την αίσθηση «τετελεσμένων γεγονότων», χωρίς δυνατότητα αντιλόγου , κυρίως δε, χωρίς δυνατότητα ουσιαστικής συζήτησης, επί της πολιτικής διαφωνίας. Τέτοιος «μεταμοντερνισμός»….

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ