«Χειρότερη και από τη διάσπαση, είναι η γελοιοποίηση». Η δήλωση αυτή, που αποδίδεται στον Κώστα Καραμανλή, αποτυπώνει κατά τον πιο εναργή τρόπο, την εικόνα της ΝΔ, μετά το χθεσινό, πέρα από κάθε φαντασία, φιάσκο, της ματαίωσης των εσωκομματικών εκλογών, λόγω, λέει, τεχνικής αδυναμίας διεξαγωγής τους.
Δεν πρόκειται και δεν έχει νόημα ν` ασχοληθούμε με τις λεπτομέρειες, τα αίτια ή και τη φιλολογία, για το πιθανό παρασκήνιο. Ετσι κι αλλιώς, το πρόβλημα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν είναι τεχνικό, αλλά σχετίζεται με την «κρίση ταυτότητας», από την οποία, η παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ταλαιπωρείται τα τελευταία, ιδιαίτερα, χρόνια. Η αρχηγία του Αντώνη Σαμαρά, συνδέθηκε με μια επιστροφή, ακριβέστερα παλινδρόμηση, της παράταξης, στην «εποχή Αβέρωφ», στο πιο δεξιό σημείο του εκλογικού διανύσματος, προκαλώντας την, ταυτόχρονη συρρίκνωση της. Επειδή η μνήμη ξεθωριάζει εύκολα, λόγω και της πυκνότητας των γεγονότων, να θυμίσουμε ότι η ΝΔ, σε συνθήκες αυθεντικής αποτύπωσης, των τάσεων της κοινής γνώμης, στις εκλογές του Μαϊου 2012, είχε λάβει, λίγο κάτω από το 20%! Ηταν η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, που χρεώθηκε το «προπατορικό αμάρτημα» της παράδοσης της χώρας, που επέτρεψε στη ΝΔ να συγκρατήσει, κάπως, τις δυνάμεις της, χωρίς να αποφύγει, όμως, λόγω και της προσχώρησης στη μνημονιακή λογική, την εκλογική συντριβή, από τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ.
Μοιραία αποδείχθηκε, για την εκφυλιστική πορεία που ακολούθησε και η επιλογή του πρώην πρωθυπουργού, να μην παραιτηθεί, αμέσως μετά την πρώτη εκλογική συντριβή, του περασμένου Γενάρη, κινώντας υπ` ευθύνη του και τη διαδικασία διαδοχής, όπως είχε πράξει ο προκάτοχος του. Αναγκάστηκε να το πράξει, με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, μετά το καταλυτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, της 5ης Ιουλίου, αλλά εκεί διαπράχθηκε το δεύτερο μοιραίο λάθος. Αντί για μια καθαρή λύση, που θα προέκυπτε μέσα από μια ανοιχτή εσωκομματική διαδικασία, που θα περιλάμβανε και ευρύ διάλογο για όλα, προκρίθηκε μια νόθα κατάσταση, μιας μεταβατικής, δοτής ηγεσίας, για να φτάσουμε στο τρίτο και χειρότερο, την εκλογή νέου προέδρου, χωρίς κανένα διάλογο και καμία εσωκομματική διαδικασία. Κάπως έτσι φτάσαμε στο χθεσινό φιάσκο. Τώρα, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, το ερώτημα δεν είναι αν θα διασπαστεί η σημερινή ΝΔ, αλλά σε πόσα «κομμάτια», αλλά και, κυρίως, τι επιπτώσεις θα έχει αυτό, για το πολιτικό μας σύστημα, ειδικά σε αυτή την περίοδο, που αναγνωρίζεται η επιτακτική ανάγκη σταθερότητας και συναίνεσης.
