Η πρόσθετη ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού

(α) εγκαταστάθηκε στο προσκήνιο ο “μικρός δικομματισμός”,
(β) δημιουργήθηκαν συνθήκες συγκυβέρνησης, σταθερής δε, απο τον “παράδοξο σχηματισμό” αντιθέτων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, (γ) βρέθηκαν σε περιδίνηση οι “παραδοσιακοί” χώροι Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, (δ) “το νέο” αντιπροσωπεύθηκε απο το ιδιότυπο σχήμα του Ποταμιού και ήδη το ακόμη αλλούτερο της Ένωσης Κεντρώων, (ε) ριζοσπαστικές αποχωρήσεις – όπως της ΛΑΕ Λαφαζάνη-Κωνσταντοπούλου -δεν πέτυχαν να εκφρασθούν,
(στ) οι κομματικές εντάξεις πήγαν εν γένει περίπατο – αυτό τουλάχιστον το αποτύπωσαν καλά οι δημοσκοπήσεις οι οποίες, κατά τα άλλα (ζ) βρέθηκαν να μην μετρούν αξιόπιστα σχεδόν τίποτε.
Ήδη, με την αποχώρηση/απομάκρυνση Γαβριήλ Σακελλαρίδη απο τις τάξεις του Κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ (και απο την κεντρική πολιτική σκηνή, κατά την λιτή δήλωσή του) γίνεται φανερό ότι η αποσάθρωση στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει πολύ βαθύτερα απ’ ό,τι η σουρεαλιστική πορεία της ΛΑΕ – και η ακόμη πιο σουρεαλιστική παρουσία/απουσία του Γιάνη (μ’ ένα “ν”) Βαρουφάκη – άφησε να φανεί. Δεν είναι μόνον η κεντρικότητα του Γαβριήλ στα κυβερνητικά πράγματα, στην δουλειά του Κυβερνητικού Εκπροσώπου αλλά και στην εντελώς στενή ομάδα Τσίπρα, ύστερα η πορεία του στην έρημο. δεν είναι καν η διάσταση των “53” με τους οποίους στρατευοταν ο Γαβριήλ ή/και η προηγηθείσα αποχώρηση π.χ. Τάσου Κορωνάκη απο Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια αίσθηση σταγόνας που πέφτει σ’ ένα επίφοβα γεμάτο ποτήρι – και μάλιστα χωρίς καν να έχει ανοίξει το Ασφαλιστικό… Γι αυτό και η υπόθεση Σακελλαρίδη βαραίνει πολύ περισσότερο απο τον περιορισμό της Κυβερνητικής πλειοψηφίας στους 153 αντί των 155. Το γεγονός, τώρα, ότι σε απόσταση αναπνοής βρίσκονται οι κάλπες για ανάδειξη ηγεσίας στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όπου η καμπάνια των τεσσάρων υποψηφίων όχι-ακριβώς-πρώτης-γραμμής έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να τραυματίσει όσο περισσότερο γινόταν μια παράταξη που θέλει να θυμίζει ότι είναι ιστορική πλην – μετά απο τρεις εκλογικές ήττες… – φλερτάρει ως και με το γελοίο, το γεγονός ατό συμπληρώνει ένα σκηνικό “επόμενης μέρας” που ζητά απλώς θρυαλλίδα για να προκύψει. Και αυτά….
…. Και αυτά με συνθήκες κρίσεως σε κάθε μέτωπο. Η πρόσθετη ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού καταντάει απειλητική.