Ηταν κατασκευή

Προσποιούνται τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ότι αγνοούν πως προέκυψε η ψευδώνυμη κατασκευή του λεγόμενου «Μακεδονικού».

Ισως γιατί δε θέλουν να παραδεχθούν τις ευθύνες διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων, από τη δεκαετία του `50 μέχρι και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, όπως ανάγλυφα αναδείχθηκαν και σε μια θυελλώδη συζήτηση, στη Βουλή, στην περίοδο 1990-93. Καταδείχθηκε, δηλαδή, η ηθελημένη αδράνεια των παλαιότερων κυβερνήσεων, στην προβολή του ψευδώνυμου «Μακεδονικού» ιδεολογήματος, όπως εκφραζόταν από το τότε ομόσπονδο κρατίδιο ή όπως αλλιώς θέλει να το ονομάσει κανείς. Το επίσημο επιχείρημα για τα «στραβά μάτια» ήταν πως, οι όποιες αλυτρωτικές αναφορές, δεν παρήγαγαν αποτελέσματα, από τη στιγμή που η «Μακεδονία» δεν είχε αυτόνομη κρατική οντότητα, αλλά αποτελούσε «επαρχία» της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Παρέβλεπαν, βέβαια, οι τότε ι πολιτικοί ιθύνοντες, πως η προβολή του «Μακεδονικού» αποτελούσε τμήμα της πολιτικής του Τίτο, στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου «μεγαλοϊδεατισμού», που καλλιεργούσε, ως επικεφαλής μιας χώρας, με την ισχύ και το μέγεθος της τότε Γιουγκοσλαβίας, αλλά και ως ένα στοιχείο συνοχής, για το πολυεθνικό-πολυφυλετικό κράτος του. Είχε αξιοποιήσει βέβαια και την κομμουνιστική κληρονομιά της Γ` Διεθνούς, που, σε μια έξαρση διεθνισμού, είχε εξαγγείλει την «απελευθέρωση» της «Μακεδονίας», ως αυτόνομης, κρατικής οντότητας. Είχαν υποχρεωθεί μάλιστα και οι τότε ηγεσίες του ΚΚΕ, να αποδεχθούν αυτή τη θέση, ενσωματώνοντας την στα εσωτερικά κομματικά ντοκουμέντα. Μια θέση που, με υπαναχωρήσεις και ανακολουθίες, χαρακτήρισε την πολιτική του ΚΚΕ, επί 20, σχεδόν, χρόνια, προκαλώντας του ανυπολόγιστη ζημιά. Οφείλουμε πάντως, με την ευκαιρία και χάριν της ιστορικής αλήθειας να πούμε, πως τα τελευταία χρόνια, υπό τους Αλέκα Παπαρήγα και Δημήτρη Κουτσούμπα, το κόμμα του Περισσού έχει μια τελείως διαφορετική θέση, που προσεγγίζει αυτό που αποκαλείται κοινή «εθνική γραμμή».

 Γυρνώντας τώρα, πίσω το χρόνο, η πραγματικότητα είναι πως οι ελληνικές κυβερνήσεις ακολούθησαν αυτή τη γραμμή «ανοχής», προς την προβολή του «Μακεδονισμού», όχι γιατί, δήθεν, η «κάλυψη» της ενιαίας κρατικής οντότητας της Γιουγκοσλαβίας, αποτελούσε ένα επαρκές αντίβαρο και μια εγγύηση, για τη σταθερότητα της περιοχής. Η αλήθεια είναι πως, ο Τίτο, μετά την «αποσκίρτηση» του από το Σοβιετικό στρατόπεδο, είχε γίνει το «χαϊδεμένο παιδί» της Δύσης. Οι τελευταίες, λοιπόν, άσκησαν ασφυκτική πίεση στη χώρα μας, να μην εγείρει ένα ζήτημα, που θα έφερνε σε δύσκολη θέση το Γιουγκοσλάβο ηγέτη. Για να μην ξεχνιόμαστε….

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ