Ο δημιουργός της Οκτωβριανής Επανάστασης, πέρα από την επαναστατική αποφασιστικότητα, έδειξε ξεχωριστή ικανότητα και στην πραγματοποίηση επιδέξιων τακτικών ελιγμών, όταν έκρινε ότι το απαιτούσαν οι περιστάσεις.
Στην πιο οδυνηρή δε από τις υποχωρήσεις, στις οποίες υποχρεώθηκε, η νεαρή Σοβιετική, τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, όπου υποχρεώθηκε να εκχωρήσει τμήματα της εδαφικής της επικράτειας, στη Γερμανία, ο Βλαδίμηρος Ιλιτς Λένιν είχε υποστηρίξει πως ήταν αναγκαία αυτή η υποχώρηση, προκειμένου το νεοσύστατο κράτος, παραδίδοντας χώρο, να κερδίσει πολύτιμο χρόνο. Στην περίπτωση της Ιταλίας, ο τακτικός ελιγμός των δύο κομμάτων, που συγκροτούν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, εξασφαλίζει πολύτιμο χρόνο, για την επιβίωση της ίδιας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των θεσμικών της πυλώνων, διότι αυτό είναι που διακυβεύεται. Τούτο δε επιτεύχθηκε με πολύ λιγότερες και μάλλον ανώδυνες παραχωρήσεις, αν λάβουμε υπόψη ότι ο κ. Σαβόνα, που είχε «απορριφθεί» από το υπουργείο Οικονομικών, λόγω της αντίθεσης του στην Ευρωζώνη, αναλαμβάνει το υπουργείο Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, ενώ και ο «διάδοχος» του, στο υπουργείο Οικονομικών, δε διακρίνεται για τον ενθουσιασμό του, για την «αρχιτεκτονική» της Ευρωζώνης. Το κυριότερο δε, ανέλαβε εν τέλει πρωθυπουργός ο κος. Κόντε, που αποτελούσε και την αρχική επιλογή των δύο κυβερνητικών εταίρων, παρά το αδυσώπητο «μπούλινγκ» που είχε δεχθεί, το προηγούμενο διάστημα. Θα λέγαμε δε, ότι το πιο σημαντικό αποτέλεσμα, από την οπτική γωνία που θέσαμε, της υπερίσχυσης των κοινοβουλευτικών θεσμών, ήταν η εν τη γενέσει της αποτυχία της απόπειρας επιβολής, με «εργαλειακή» χρήση του Ιταλικού Συντάγματος, μιας εξωκοινοβουλευτικής λύσης, που θα σηματοδοτούσε την πλήρη επικράτηση των λεγόμενων «αγορών» και των τεχνοκρατικών τους στηριγμάτων, με πλήρη περιφρόνηση και ακύρωση της λαϊκής εντολής.
Τουλάχιστον, με τη χθεσινή εξέλιξη, επιβεβαιώθηκε αυτό που στα καθ` ημάς διακήρυσσε ο Αριστόβουλος Μάνεσης, δηλαδή η επικράτηση της κοινοβουλευτικής αρχής, που επιτάσσει ότι η σύνθεση μιας κυβέρνησης, να προέρχεται αποκλειστικά από την εμπιστοσύνη της Βουλής, δηλαδή από την εφαρμογή της «αρχής της δεδηλωμένης». Ύστερα από την οδυνηρή ιστορική εμπειρία στη χώρα μας, πιστεύαμε ότι στην Ευρώπη, οι εν λόγω αρχές αποτελούν αυτονόητα, που αποτέλεσαν και τη δικαιολογητική βάση της «κατεπείγουσας» ένταξης μας στην τότε ΕΟΚ. Φευ, αποδείχθηκε ότι και τα αυτονόητα τελούν υπό διαρκή αμφισβήτηση και διεκδίκηση. Τα δύσκολα, βέβαια, αρχίζουν τώρα και αφορούν την ίδια την πολιτική…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
