Ελπίζουμε ότι την ώρα που θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας θα έχει βρει το χρόνο, να αναθέσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, στον εντολοδόχο πρωθυπουργό, αυτόν που προτείνουν, όπως επιτάσσει και το Ιταλικό Σύνταγμα, τα δύο κόμματα που, με βάση τους υπάρχοντες κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς, διαθέτουν τη «δεδηλωμένη».
Διότι αυτά που προηγήθηκαν, επιβεβαιώνουν πια, αυτό που επιμένουν να αρνούνται διάφοροι-και εγχώριοι-ευρωλάγνοι. Να μη βλέπουν, δηλαδή, για να παραλλάξουμε τον Ιονέσκο, «τον ελέφαντα στο δωμάτιο». Δηλαδή, για να λέμε, πια, τα πράγματα με τ` όνομα τους, το δημοκρατικό έλλειμμα, τουλάχιστον, στην Ευρώπη. Διότι, τι άλλο, υποδηλώνουν, οι δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων, με τις οποίες, ούτε λίγο ούτε πολύ, καλούσαν τα κόμματα της πλειοψηφίας, να μην εφαρμόσουν το πρόγραμμα, με το οποίο εκλέχθηκαν, να αγνοήσουν, δηλαδή, την εκδηλωμένη βούληση των πολιτών τους; Αυτή ήταν η ουσία των παρεμβάσεων, για όσους θέλουν να καταλάβουν και κάτι μας θυμίζει, στα καθ` ημάς. Ακόμη χειρότερα είναι αυτά που παρακολουθήσαμε, σε σχέση με τον εντολοδόχο πρωθυπουργό. Εδώ, πια, είχαμε μια ξεκάθαρη προσπάθεια «δολοφονίας χαρακτήρα», με την αναπαραγωγή αδιασταύρωτων πληροφοριών και εμφανή στόχο, την πολιτική του ακύρωση. Ήταν, άλλωστε, σχεδόν ευθεία η υπόδειξη προς τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, να μην αναθέσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, σε αυτόν που υπέδειξαν τα κόμματα της πλειοψηφίας. Είναι δε τουλάχιστον προβληματική, αγγίζοντας τα όρια του αυτοεξευτελισμού, η αρχική, τουλάχιστον, στάση του τελευταίου, που, σε μια χώρα, που, είναι ακυβέρνητη, επί της ουσίας, εδώ και ένα χρόνο- μετά το δημοψήφισμα και την παραίτηση του κ. Ρέντσι- να αποφεύγει, επικαλούμενος γελοίες δικαιολογίες, το αυτονόητο θεσμικό του καθήκον.
Αλήθεια, από ποια δημοκρατική αρχή προκύπτει ότι ο εντολοδόχος πρωθυπουργός, σε καθεστώτα Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, θα πρέπει να περνά από «ιντερβιού», εξονυχιστικό έλεγχο του βιογραφικού του και «βαθμολόγηση» της πρότερης πολιτικής του εμπειρίας, από τρίτους, εξωθεσμικούς παράγοντες; Ότι δεν αρκεί η, κατά το Σύνταγμα, υπόδειξη του από τα κόμματα, που διαθέτουν τη «δεδηλωμένη»; Μήπως, μπορούν οι «ιεροεξεταστές» να μας πουν, ποια προηγούμενη πολιτική ή κοινοβουλευτική εμπειρία διέθετε ο κ. Μόντι; Μιλάμε δε για μια χώρα, όπου όλοι οι τελευταίοι πρωθυπουργοί, συμπεριλαμβανομένου του κ. Ρέντσι, δεν προέκυψαν από τη λαϊκή εντολή, αλλά από εσωτερικές κομματικές-κοινοβουλευτικές διεργασίες. Χωρίς, φυσικά, να ελεγχθούν τα βιογραφικά τους…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
