Φαίνεται πως το ρεπερτόριο όσων συγκροτούν το αντικυβερνητικό μέτωπο (άνευ επιθετικών προσδιορισμών) είναι ανεξάντλητο, γι` αυτό και κάθε φορά φροντίζουν να μας εκπλήσσουν.
Είχαμε, κατ` αρχήν, την ομοβροντία επιθέσεων, στα όρια του «λιντσαρίσματος», εναντίον των καθηγητών Νίκου Μουζέλη και Νίκου Μαραντζίδη, γιατί τόλμησαν να ζητήσουν την αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ, ως ενός «κανονικού» κόμματος, πρωτοστατούντος, μάλιστα, του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Ένας, ωστόσο, από τους συμμετέχοντες, στην «ομαδική επίθεση», ξεπέρασε και τον εαυτό του. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, υποστήριξε πως η συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, θυμίζει την «πολιτική κατευνασμού» του Τσάμπερλεν και του Νταλαντιέ, έναντι του Χίτλερ! Αυτό, πια, αγγίζει τα όρια της «διπολικής διαταραχής». Ο «ποιητής», αφ` ενός θεωρεί ότι η ιστορική φάση, στην οποία βρισκόμαστε, έχει την ιστορική της αναγωγή, στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου, λίγο πριν την έκρηξη του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, αφ` ετέρου δε έχει σχηματίσει την εδραία πεποίθηση, ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός, είναι… ο Χίτλερ της εποχής!! Μένει, βέβαια, να μας αποσαφηνίσει, αν θεωρεί πως ο κ. Μητσοτάκης και η κ. Γεννηματά, αποτελούν τη σύγχρονη εκδοχή του Τσάμπερλεν και του Νταλαντιέ…..
Εντάξει ο συγκεκριμένος έχει ξεφύγει προ πολλού. Οι υπόλοιποι, όμως, συμπεριλαμβανομένου του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, τι ακριβώς εννοούν, όταν αντιδικούν με όσους, απλώς, υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα συνηθισμένο κόμμα του δημοκρατικού τόξου και επικουρικά μόνο, σε ότι αφορά τον ιδεολογικό του προσανατολισμό, ότι εμφανίζει τάσεις στροφής προς το Σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα. Ως προς το δεύτερο, ας εγκαλέσουν τους ιθύνοντες του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, που προσκαλούν τον Αλέξη Τσίπρα, έστω με την ιδιότητα του παρατηρητή, στις Συνόδους τους. Οφείλουν, όμως, να μας εξηγήσουν, με ευθύτητα, που, ακριβώς, κατατάσσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, σε ότι αφορά την κοινοβουλευτική-θεσμική μας τάξη. Συμμερίζονται, άραγε, την εκτίμηση του προαναφερθέντος σχολιογράφου, περί παραλληλισμού με τη Μεσοπολεμική περίοδο; Εννοούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκτός του «δημοκρατικού τόξου», που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί, περίπου, όπως η «Χρυσή Αυγή; Γιατί, εκεί οδηγεί, κατά λογική συνεπαγωγή, η σειρά των συλλογισμών και των αρνητικών αποφάνσεων τους.
Ας έχουν, λοιπόν, το θάρρος, να προχωρήσουν ως τις έσχατες, έμπρακτες συνέπειες της κριτικής τους. Εν ανάγκη, ας ζητήσουν και ενίσχυση του θεσμικού «οπλοστασίου», ώστε να αντιμετωπιστεί ο. «κίνδυνος» για τη δημοκρατία και τους θεσμούς, εν τη γενέσει του…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
