Αυτήν την φορά, ο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ – «φίλος της Ελλάδας» υπό πολλές έννοιες: ο πάντα χαμογελαστός, συχνά θυμόσοφος Χριστιανοδημοκράτης Λουξεμβουργιανός είχε οδηγήσει ως πρόεδρος του Eurogroup τα πρώτα στάδια της Ελληνικής «διάσωσης». έζησε μαζί με μια φούχτα ανθρώπων, δηλαδή την Άνγκελα Μέρκελ, τον Φρανσουά Ολλαντ, τον Μάριο Ντράγκι, την σκιά της Διοίκησης Ομπάμα και τον Αλέξη Τσίπρα βασικά, το καμίνι του καλοκαιριού του 2015. είδε την «πρόταση Γιουνκέρ» να απορρίπτεται στο δημοψήφισμα του Iουνίου 2015. επανήλθε και σταθερά πίεζε ώστε οι Βυρξέλλες/η ΕΕ να μην απομακρυνθούν από την διαχείριση του Ελληνικού προβλήματος – στάθηκε ιδιαίτερα προσεκτικός στις τοποθετήσεις του ενόψει του τέλους της Ελληνικής περιπέτειας των Μνημονίων.
Να το δούμε ρεαλιστικά: τα – πολλά, θερμά – καλά λόγια που είπε για την επιτυχία του Προγράμματος και για την (καθαρή) έξοδο από την εποχή των Μνημονίων αποτελούν εξίσου αναγνώριση των προσπαθειών της Ελληνικής πλευράς και υπενθύμιση του ρόλου που έπαιξαν σ’ αυτό οι Βρυξέλλες. Μην το παραβλέπουμε αυτό το τελευταίο: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή/το σύστημα των Βρυξελλών βρέθηκε απροετοίμαστο, εν τέλει ολίγον τι «άσχετο», όταν εκδηλώθηκε η Ελληνική κρίση. Διακρατική υπήρξε η ουσιαστική διαχείριση, με το ιδιότυπο θεσμικά Eurogroup να οδηγεί τον χορό, με ευθέως διακρατικό τον αρχικό μηχανισμό στήριξης/EFSF, με μόλις προσχηματικά «ενωσιακό» τον τωρινό ESM: ο υποτιθέμενος θεσμικός ρόλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πήγε πίσω, το ΔΝΤ εισήλασε στην διαχείριση, δημιουργήθηκε η Τρόικα/Κουαρτέτο για την εποπτεία… Τώρα λοιπόν, τώρα που η διαδρομή αυτή φθάνει στο τέλος της «πρέπει» το σύστημα των Βρυξελλών να δείξει ότι ανακτά τον ρόλο του. (Ας σημειωθεί, εδώ, ότι στην διαδρομή αυτή ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας λειτούργησε και λειτουργεί – Ευρωπαϊστής εκ Καραμανλισμού … – κάπως σαν σημαιοφόρος της «Ευρωπαϊκής επαναθέσμισης»).
Πάμε τώρα λίγο στο πολιτικότερο: οι θετικές τοποθετήσεις Γιουνκέρ στόχευσαν – συνειδητά – τις προσπάθειες (και τις επιτυχίες, και τις θυσίες κλπ.) της Ελλάδας, του Ελληνικού λαού. Στάθηκε πιο συγκρατημένος, αν και θετικός, απέναντι στην Κυβέρνηση, «δεν πήγε να βάλει αυτήν την φορά γραβάτα στον Αλέξη» όπως ήταν το συμπαθητικό σχόλιο εκ Βρυξελλών. Ίσως κάποιοι, «στο Μαξίμου» όπως έχει επικρατήσει να λέμε, να το είδαν σαν διάψευση προσδοκιών. Λάθος: ο υπερβολικός εναγκαλισμός δεν κάνει καλό – σε κανένα από τα εμπλεκόμενα μέρη. Στάθηκε αντίστοιχα προσεκτικός και απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη που δεν μπορεί, θα παρατήρησε ότι του δόθηκε χώρος για να εξηγήσει σε τι απ’ όσα τώρα συζητούνται και θα συμφωνηθεί δεν αισθάνεται ότι δεσμεύεται αν βρεθεί μεσοπρόθεσμα να ασκεί εξουσία.
Α, ναι, και στο άλλο θέμα – της απότισης φόρου τιμής στην σκιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή – ο Γιουνκέρ ανταποκρίθηκε ευόρκως στο χρέος ενός Χριστιανοδημοκράτη που, οσάκις βρίσκεται στο ΕυρωΚοινοβούλιο περνάει από την passerelle Karamanlis μεταξύ των κτιρίων ASP και PHS (για τους φανατικούς των Ευρωπαϊκών). To χρέος να θυμηθεί τον ρόλο του Κ.Κ. στην Ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Μάλλον αδίκως τον φοβήθηκαν, να τον φιλοξενήσουν τον Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ στο μαυσωλείο Καραμανλή για τα 20 χρόνια από τον θάνατό του: βέβαια οι του πρωτοκόλλου θυμίζουν ότι ο Πρόεδρος της Επιτροπής «συνοδεύεται» κανονικά στις περατζάδες του από τον Πρωθυπουργό, οπότε το Καραμανλέϊκο θα είχε στα βραχώδη της Φιλοθέης παρουσία Αλέξη Τσίπρα (ο οποίος μπορεί και νάλεγε έναν καλό λόγο για τον Καραμανλή ενώπιον Κυριάκου Μητσοτάκη και Αντώνη Σαμαρά) οπότε… άσε καλύτερα!
Πάντως, ο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ ήρθε, έκανε το χρέος του πολλαπλά και απήλθε. Αφήνοντάς μας να κάνουμε τα τελευταία βήματα προς την «έξοδο».
