Όταν οι δικτάτορες και τα πολιτικά ανδρείκελά τους διαπίστωσαν την αδυναμία της αστυνομίας να διαλύσει την εξέγερση, αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το στρατό. Αυτό έπραξε τότε, το καθεστώς της αμερικανοκίνητης Χούντας των ημίτρελων συνταγματαρχών, για να καταστείλουν την εξέγερση των νεολαίων τον Νοέμβρη εκείνο, πριν από 42 χρόνια. Ούτε αυτό όμως έκαμψε την αντίσταση των εξεγερμένων, με αποτέλεσμα ορισμένους μήνες μετά η Χούντα να πέσει. Η απαίτηση για ατομική και συλλογική ελευθερία, για μια καλύτερη ζωή, για δικαίωμα στη ζωή, για ανθρώπινες συνθήκες, για ειρήνη και δικαίωμα στην εργασία, ήταν αναγκαιότητα, ήταν ανάγκη. Και οι φοιτητές τα μετουσίωσαν σε πράξη, μέσω του αγώνα. Τα διεκδίκησαν στην πράξη.
Αγωνίστηκαν για το στόχο αυτό. Οι νεαροί «τρομοκράτες» φοιτητές της εποχής εκείνης, έδωσαν το φωτεινό παράδειγμα. Αυτό πρέπει να εμπνέει όλες τις γενιές και ειδικά τις νεότερες. Μόνον έτσι θα μπορέσουν οι ίδιοι να καθορίσουν το μέλλον τους. Διαφορετικά θα είναι απλώς έρμαια των ολιγαρχών και της κάθε μορφής εξουσίας και ουσιαστικά θα μετατραπούν σε ένα κομμάτι κρέας για την μηχανή του κιμά της Φιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης. Όσο και να προσπαθούν κάποιοι των διαφόρων εξουσιών, να επισκιάσουν τη γιορτή, να σβήσουν από την μνήμη μας, την ηρωική αυτή πράξη των άγριων νιάτων της εποχής εκείνης, μέσω διαφόρων Ολανδρέου, δεν πρόκειται να πετύχουν τίποτε. Το Πολυτεχνείο, θα είναι πάντα επίκαιρο, μέχρι το όραμα της εποχής να γίνει ολοκληρωτικά πράξη.
