Ωραία. Εντάξει. Αν όντως πρόκειται ο Αλέξης Τσίπρας να “σηκώσει” στην Άγκυρα το ζήτημα της αληθινής/γνήσιας συνεργασίας της Τουρκίας στο προσφυγικό, ή πάλι να μιλήσει σοβαρά με Ερντογάν για την δημιουργία κέντρων υποδοχής και ταυτοποίησης/διαλογής, των διαβόητων πλέον hot spots, σε Τουρκικό όμως έδαφος, σίγουρα ο “Ευρωπαϊκός” μανδύας είναι σημαντική υπόθεση. Αλλά… για μια στιγμή! Αφ’ ης στιγμής αναγορεύεσαι απεσταλμένος, πολύ φοβόμαστε ότι σηκώνεις κι ένα βάρος αποτελέσματος. Αυτό, δεν είναι κατ’ ανάγκην ό,τι χρειάζεται ετούτη την στιγμή η Ελλάδα, φοβούμεθα! Πέραν τουτου, δεν είναι καθόλου άνετη η στιγμή που, π.χ. ο Σουλτάνος Ερντογάν θα εκφράσει στον Ελληνα/Ευρωπαίο συνομιλητή του την προθυμία (ή μήπως.. υπερπροθυμία;) της Αγκυρας να μετάσχει στο γύμνασμα των κοινών ναυτικών περιπολιών Λιμενικού/Ακτοφυλακής/αν μη Ναυτικού Ελλάδας-Τουρκίας. “Κοινών περιπολιών” που, το είδαμε, με ολόφρεσκο non-paper στην Βαλέττα τέθηκαν ως ζήτημα προς άσκηση πίεσης προς την Ελλάδα! Σημαντικό, ασφαλώς, που οι “εταίροι” της Ελλάδας (ήδη ρητώς ο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ) συνειδητοποιούν ότι η αναφορά σε “κοινές περιπολίες” οδηγεί σε αδιέξοδο: μόνο κάτι σαν “συντονισμένη δράση” Ελλάδας Τουρκίας μπορεί να περπατήσει…
Πρόσθετο κρατούμενο, πάντως, αυτή η ολισθηρή ιδιότητα του (και) Ευρωπαίου απεσταλμένου για τον Τσίπρα. (Η οποία, βέβαια, ίσως ψιλο-ξεκαθαρίζει το πώς και συνέβη η άτυπη αναγγελία για την επίσκεψη Τσίπρα να έγινε σ’ εμάς τόσο γρήγορα, προτού καλά-καλα προσδιοριστεί η νίκη ΑΚΡ στις 1 Νοεμβρίου βράδυ…).
Πάντως, άμα προσθέσει εδώ κανείς τα “λογικής ΓΑΠ και Μπουτάρη” σημεία, όπως η κοινή παρακολούθηση φιλικού αγώνα Ελλάδας-Τουρκίας απο Τσίπρα/Νταβούτογλου, ή πάλιν η επίσκεψη στο κονάκι προγόνων Τσίπρα στο Φανάρι, στην Πόλη, βλέπει στο βάθος-βάθος να διαγράφεται κάτι απο Νταβός. Η δε εντύπωση αυτή ενισχύεται απο την πληροφορία ότι την επίσκεψη δεν έχει καν προηγηθεί η παραδοσιακή (τουλάχιστον “βασική”) διπλωματική προετοιμασία. Ας μη πει κανείς το εύκολο “με υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά, και με την βαθμιαία ολοκληρωτική αποδυνάμωση των σχέσεων πολιτικής ηγεσίας/ιεραρχίας του ΥΠΕΞ, καλύτερα να μην υπάρχει καν η προσπάθεια προετοιμασίας”, όμως και πάλι σε τόσο κρίσιμες στροφές της ιστορίας – γιατί ζούμε σε τέτοιες στιγμές – η σποντανεϊστικη λογική εξωτερικής πολιτικής μπορεί να δώσει δυσάρεστη έκπληξη. Πάντως… ας γίνει και το ταξίδι Τσίπρα, και βλέπουμε.
