Θέλουν ρεβάνς;

Το είχε υπονοήσει, η εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ, τηρώντας, κατά το δυνατό τους τύπους.

Ασυγκράτητοι, όμως, οι αυτόκλητοι, όσο και όψιμοι, υποστηρικτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ανέλαβαν να το κάνουν «λιανά». Μας «ενημέρωσαν» λοιπόν, ότι, ευθύς ως αναλάβει την εξουσία, η ΝΔ, θα εκδιωχθεί από τη θέση του, ο, άρτι διορισθείς, επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής! Ερώτημα πρώτο: Επρόκειτο, απλώς, για «ελεύθερη απόδοση» των όσων είπε η εκπρόσωπος τύπου ή οι εν λόγω σχολιαστές έχουν αναλάβει κάποια «ειδική αποστολή», για λογαριασμό της ηγεσίας, της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Ερώτημα δεύτερο, επί της ουσίας, πλέον: Εάν, πράγματι, αυτή είναι η πρόθεση, τότε ποιο δείγμα γραφής, για το πώς θα ασκήσουν την εξουσία, στέλνουν από το Μοσχάτο; Μήπως να τους υπενθυμίσουμε (όπως και στους «εξωτερικούς συνεργάτες» τους), ότι το Γραφείο Προϋπολογισμού, αποτελεί, εν τοις πράγμασι,  μια ανεξάρτητη αρχή, που δεν υπόκειται στον έλεγχο της κυβέρνησης, εξ ου και ο διορισμός του επικεφαλής γίνεται από την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, ύστερα από πρόταση του προέδρου του Σώματος; Για τούτο και προβλέπεται συγκεκριμένη θητεία, όπως συμβαίνει, επί παραδείγματι, με τον διοικητή της Τράπεζας Ελλάδας; Δε μπορούμε, επομένως, να φανταστούμε άλλο τρόπο, υλοποίησης, αυτής της «δέσμευσης», ειμή μόνο κάποιας μορφής «θεσμικό πραξικόπημα». Έχουν κάτι τέτοιο κατά νου;

Το πιο ανησυχητικό, όμως, γιατί αποκαλύπτει μια συγκεκριμένη νοοτροπία, είναι ο λόγος που επικαλούνται. Δεν αμφισβητούν, επί παραδείγματι, τα προσόντα του νέου επικεφαλής, αποτυπωμένα άλλωστε στο βιογραφικό του, αλλά θεωρούν «έγκλημα καθοσιώσεως» τις πολιτικές του ιδέες, στο πλαίσιο των οποίων είχε διατυπώσεις κάποιους, αμιγώς πολιτικούς, χαρακτηρισμούς, σε βάρος του προέδρου της ΝΔ! Ξεχνούν, κατ` αρχήν, ότι και ο απελθόν επικεφαλής, όχι μόνο είχε συγκεκριμένη κομματική ένταξη, αλλά και φρόντιζε να την επιδεικνύει, έστω και έμμεσα, ασκώντας μια ιδιότυπη «αντιπολίτευση», μέσω των «ανεξάρτητων» εκθέσεων του Γραφείου Προϋπολογισμού, χωρίς να ενοχλούνται οι διάφοροι «θεσμολάγνοι».  Ουδείς, παρά ταύτα, διανοήθηκε να θέσει ζήτημα πρόωρης διακοπής της θητείας, αλλά ούτε και να αμφισβητήσει την, αδιαμφισβήτητη, επιστημονική του επάρκεια.

Αφήνουμε κατά μέρος, την κραυγαλέα υποκρισία και «διπλή ηθική» των σύγχρονων «Γραμματέων και Φαρισαίων». Από τη στιγμή, όμως, που αυτή η ρεβανσιστική και διχαστική νοοτροπία φαίνεται να διαπερνά τον επίσημο λόγο και πρακτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναρωτιέται κανείς, αν επιδιώκουν, απλώς, αλλαγή διακυβέρνησης, ή μια εκδικητική-ψυχροπολεμική ρεβάνς;