Με εύλογη ενόχληση, μάλιστα με μόλις υποκρυπτόμενη οργή, αντέδρασαν όσοι βρέθηκαν να στέλνονται τα ονόματά τους πακέτο με την δικογραφία για την πολύκροτη υπόθεση Novartis στην Βουλή – με βάση το «αμελλητί» του άρθρου 86 του Συντάγματος και τον σχετικό νόμο περί ΜΗ ευθύνης υπουργών. Το σκηνικό είναι γνωστό: μια υπόθεση με διεθνή διάσταση (χθες η Siemens, σήμερα η Novartis) «προσγειώνεται» στην Ελλάδα – την μια γιατί Γερμανική, την άλλη γιατί Ελβετική εταιρεία βρέθηκε να έχει σχέσεις με τις ΗΠΑ, όπως με την εισαγωγή στην αγορά της Wall Street. οπότε όταν κάποια στιγμή ξεσπά σκάνδαλο, όπως με τις δωροδοκίες για κρατικές προμήθειες της Siemens ή τα συστήματα τιμολόγησης και την προσέγγιση της συνταγογράφησης από την Novartis, το μακρύ χέρι της Αμερικανικής Δικαιοσύνης δεν κάνει πίσω. συνεπώς, σε ντουζίνες χώρες – όπως η πεφιλημένη μας πατρίς – «ανακαλύπτεται» υπόθεση είτε απιστίας είτε δωροδοκίας είτε και τα δύο.
Στα δικά μας, τώρα, η διαδικασία όσον αφορά την πολιτική τάξη είναι γνώριμη: επειδή παλιά υπήρξε κατάχρηση της ποινικοποίησης υποθέσεων της πολιτικής (μάλιστα η πολιτική παράδοση τόθελε η πρακτική διαδοχής στην εξουσία «Φύγε εσύ, έλα εσύ» να γίνεται με μοχλό ένα σκάνδαλο ηχηρό – Κοσκωτικά, εξοπλιστικά, για να μην πάμε πίσω από την εποχή της Χούντας), ήρθε το σεπτόν Σύνταγμα και σχεδόν ομόφωνα θέσπισε το πλαίσιο ΜΗ ευθύνης υπουργών. Που προνοεί, απλουστευμένα, ότι άμα περάσουν κάποιες κοινοβουλευτικές περίοδοι, τα αδικήματα όσων είχαν υπουργική ιδιότητα παραγράφονται (σωστότερα: για τις πράξεις αυτές υπάρχει αποσβεστική προθεσμία – πέρασε; πάει, ψόφησε η υπόθεση!).
Προς διαφύλαξη όμως της τιμής του πολιτικού κόσμου (μην χαμογελάς πικρά, φίλε αναγνώστη) προβλέφθηκε και το άλλο: αν όσοι διενεργούν τις ποινικές διαδικασίες δικαστικά – θυμίζουμε ότι όλοι ορκίζονται στην ανεξάρτητη Δικαιοσύνη όχι; – σκοντάψουν σε ιερόν όνομα πολιτικού, υποχρεούνται να κάνουν πακέτο την υπόθεση και να την στείλουν στην Βουλή αμέσως (εδώ είναι το «αμελλητί», χωρίς υπεύθυνη καθυστέρηση). Εκεί, θα αρχίσει το γνωστό γαϊτανάκι – βασικά δημόσιας κουβέντας και αναζήτησης ευθυνών του εκάστοτε «απέναντι», μετά των διαρροών στοιχείων κοκ. Α, ναι, ΜΟΝΟΝ όταν στοιχειοθετείται αδίκημα ξεπλύματος μαύρου χρήματος, άμα δηλαδή υπήρξαν ροές χρημάτων ΚΑΙ οι ροές αυτές διασώζονται, τότε δεν λειτουργεί η ασπίδα της παραγραφής και η Δικαιοσύνη επιλαμβάνεται στην ουσία. Εμπειρία Τσοχατζόπουλου.
Αποτέλεσμα; Οσων τα ονόματα φθάνουν στην Βουλή γνωρίζουν ότι ποινικό κίνδυνο δεν διατρέχουν (πλην ΑΝ) , γνωρίζουν όμως επίσης ότι τα ονόματά τους θα σέρνονται κατά βούλησιν επί μήνες και μήνες. Παλιά υπήρχε το ενδεχόμενο οι υποθέσεις αυτές να κριθούν, να διαλευκανθούν! Κάποια στιγμή η καημένη η Δικαιοσύνη πήγε να εξετάσει, πριν το «αμελλητί», αν και κατά πόσον υπήρχαν στην δικογραφία κάποιες πειστικές ενδείξεις: αισθάνθηκε ότι κινδυνεύει, και οχυρώθηκε πίσω από το «αμελλητί».
Το πιο πικρό είναι ότι, στην υπόθεση Novartis, οι συντελεστές του δράματος είναι πολύπειροι πολιτικοί – Σαμαράς, Βενιζέλος, Άδωνις, Λοβέρδος, Βορίδης – οπότε ακούγεται «κάπως» το ότι τώρα ωρύονται για όσα υφίστανται και όσα γνωρίζουν ότι ακολουθούν. (Μόνον ο πολιός θεμιστοπόλος Τάκης Πικραμμένος κι ο υπερδραστήριος τεχνοκράτης Γιάννης Στουρνάρας δικαιούνται να αισθάνονται ότι παρασύρονται σ’ αυτήν την υπόθεση χωρίς να έχουν συνεργήσει πολιτικά στην θέσπιση της ΜΗ ευθύνης υπουργών. Οι άλλοι…).
Ενώ, πάντως η υπόθεση αυτή θα τρέχει και θα κοσμεί πρωτοσέλιδα και πάνελ και παραπολιτικά – «φυσικά» οι δικογραφίες θα γίνουν φύλλο-φτερό, εν ονόματι… της μυστικότητας των ανακριτικών εργασιών – να προσεχθεί τουλάχιστον το άλλο. Να μην ξαναζήσουμε, με την Novartis, την ταπείνωση της Siemens: δηλαδή για το μη-πολιτικό σκέλος, για τους κυρίως δηλαδή εμπλεκόμενους, να τραβάει και να τραβάει και να χάνεται ο πυρήνας της όλης ιστορίας. Και να μένουμε με μόνον το πολιτικό τσίρκο του «μεγαλύτερου σκανδάλου» – της Μεταπολίτευσης, ή της ιστορίας της χώρας, ο καθείς έχει την διατύπωσή του.
