Περιεχόμενο της πολιτικής είναι – και δεν μπορεί παρά να είναι – η διεκδίκηση της εξουσίας. Όμως, όπως και να το κάνουμε, κάπου βρίσκεται και «η σωτηρία της ψυχής», δηλαδή το να σταθεί κανείς δίπλα σε ιδέες και προσεγγίσεις που θεωρεί σωστές και αναγκαίες.
Το Μακεδονικό, έτσι όπως το βλέπουμε να ανασυνθέτει το πολιτικό σκηνικό – αν όχι άμεσα-άμεσα, πάντως σε βάθος χρόνου: μην λησμονούμε ότι από τώρα και μέχρι την Προεδρική εκλογή του 2020 και το τότε σώου θάχουμε ούτως ή άλλως δυο ευκαιρίες εθνικών εκλογών, πέραν των τοπικών/περιφερειακών και των Ευρωεκλογών – εγκαθιστά και πάλι στο προσκήνιο αυτήν την πραγματικότητα.
Και… αυτό είναι καλό. Όπως και να το δει κανείς.
Κομβική, σ’ αυτήν την φάση, η διαδικασία μετάβασης που ζει η ΚεντροΑριστερά, όπως έχει αυτοπροσδιορισθεί. Η οποία, ως ΚινΑλ υπό διαμόρφωση, ή ως ΔηΣυμπ/μεταΠΑΣΟΚ αφενός, Ποτάμι και ΚιΔηΣο και ΔημΑρ αφετέρου είχε φτάσει να λειτουργεί ως Κεντρο(αντι)Αριστερά. Ή,πάντως, να επιχειρεί να λειτουργήσει ως πολιορκητικός κριός, ώστε «να ξεκουμπιστούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ», να ανακτηθεί η πολυπόθητη εξουσία. Η οποία εξουσία (μνήμες προδικτατορικών εποχών, αλλά και του μεταπολιτευτικού ορθοφρονούντος Καραμανλισμού όπως επιχειρούσε να συσπειρώσει την τότε Ένωση Κέντρου απέναντι στο αναδυόμενο «ημιακραίο» ΠΑΣΟΚ που το θεωρούσε – ορθώς – απειλητικότερο από το μόλις νομιμοποιημένο ΚΚΕ) θεωρείται ότι «ανήκει» στις υγιείς, αστικές, προβλεπτές δυνάμεις του τόπου. Εδώ, να παρακαλέσουμε τον τυχόν νεότερο αναγνώστη να μην γελάσει: αυτό το λεξιλόγιο είναι που οδήγησε την πολιτική την δεκαετία του ΄70, αυτό πήγαινε να νεκραναστηθεί και τώρα…
Το γεγονός ότι τουλάχιστον ο Σταύρος Θεοδωράκης και τα κατάλοιπα του Ποταμιού, αλλά και κάποιος κόσμος στην ΚινΑλ – πάντως οι εκ ΔημΑρ και, με κύριο ρόλο στον ΓΑΠ, οι εκ ΚιΔηΣο – ξαναβρήκαν το νήμα μιας αριστερόστροφης στράτευσης μέσω του Μακεδονικού, έχει την σημασία του. Το Ποτάμι, που αρχικά μίλησε για «πολιτική χωρίς πολιτικούς», δεν φαίνεται να καλοπέρασε με την χρήση του Ευρωπαϊσμού ως μόνης κατευθυντήριας γραμμής – τώρα που ο ΣυΡιζΑ πάει να καταστεί ανεπίληπτα Ευρωστραφής (αν και χωρίς τα φλάμπουρα) . Ο ΓΑΠ τοποθετήθηκε από την πρώτη στιγμή. Ο Κώστας Σημίτης επέλεξε κι αυτός μια ξεκάθαρη στάση. Είχε προηγηθεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος, πιο τεχνοκρατικά/νομικά αλλά με πολιτική λειτουργικότητα. Το Μακεδονικό ξανάδωσε «περιεχόμενο πολιτικής» πέρα από το #fygete, που δεν τιμούσε πολιτικές διαδρομές. Βέβαια, θέτει το μεταΠΑΣΟΚ μπροστά στο δίλημμα του άλλοτε πατριωτικού, υπό τις συνθήκες του τώρα…
Αλλά και στο εσωτερικό του κυβερνητικού σχηματισμού, οι ΑνΕλληνες είδαν ότι η όντως ανεπίληπτη στάση τους ως συμμάχων στην εξουσία τους άδειαζε από κεντρικό περιεχόμενο πολιτικής παρουσίας. Ακόμη και προτού κριθεί στις κάλπες , αυτό, κινδύνευε να απαξιώσει τον χώρο που διεκδίκησαν και πεισματικά κράτησαν (θυμηθείτε το τραινάκι…), τον ρόλο του «αναγκαίου καλού» και του «Αλέξη , ξεκόλλα!». Ενώ στον ΣυΡιζΑ με το Μακεδονικό συνδύασαν την συνειδητοποίηση του πώς πάει το πράγμα στην διεθνή σκηνή, με τις δικές τους τοποθετήσεις της προ-εξουσιακής εποχής.
Αντεστραμμένο είδωλο αυτού του προβληματισμού, εκείνο που ζει η Ν.Δ. υπό την ηγεσία του Κυριάκου. Τα στοιχεία ανοίγματος στο διεθνές και ρεαλισμού που χαρακτήριζαν ανέκαθεν το Μητσοτακέϊκο – και που απέμεινε να υπερασπίζεται, μοναχικά, η Ντόρα – δεν άρκεσαν μπροστά στην βουή των παραδοσιακότερων φωνών Λαϊκού Κόμματος/ΕΡΕ/δακρύων του γενάρχη Καραμανλή. Και εδώ, η «σωτηρία της ψυχής» δείχνει να πρυτάνευσε: απλώς, η έλξη των συλλαλητηρίων – να δούμε ποιοι θα βρεθούν στο Σύνταγμα την Κυριακή, ατομικά η οικογενειακώς κατά το υπόδειγμα Πάνου Καμμένου – δίνει την αίσθηση ότι εκεί, στην στροφή, έχει και εξουσία.
