Συνοδικό σύστημα

Έχει δίκιο ο καθηγητής Γιάννης Κονιδάρης, που αναφέρεται στην άγνοια, πολλών δημοσιολογούντων, για τον ιδιαίτερο τρόπο λειτουργίας της διοικούσας Εκκλησίας, στην Ελλάδα, αποτέλεσμα ενός μοναδικού τρόπου βίωσης, του ορθόδοξου δόγματος, στην Ελλάδα.

Είναι  αυτό που ονομάζουμε Συνοδικό Σύστημα, που, όπως επισημαίνει και ο βαθύς γνώστης κ. Κονιδάρης, δεν έχει ομοιότητα, ούτε καν με αντίστοιχες ομόδοξες (ορθόδοξες) Εκκλησίες. Είναι ένα σύστημα βαθιά δημοκρατικό, για όσους, περιφέροντας την άγνοια τους, κάνουν λόγο για «θεοκρατικό» κράτος, τύπου «μουλάδων». Σε αυτό το δημοκρατικό, τουλάχιστον ως προς τη λειτουργία της Ιεραρχίας, σύστημα, ο Αρχιεπίσκοπος είναι «πρώτος μεταξύ ίσων», χωρίς πραγματική εξουσία, επί των υπόλοιπων ιεραρχών, πλην της δυνατότητας σύγκλισης των δύο διοικητικών οργάνων της Εκκλησίας, της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου και της Ιεραρχίας, των οποίων και, απλώς, προεδρεύει. Στο πλαίσιο αυτό, ο κάθε Μητροπολίτης, διαθέτει  αυτονομία σκέψης και δράσης, με πλήρη δικαιοδοσία στα όρια της Μητρόπολής του. Δεν είναι τυχαίο ότι, ακόμη και επί μακαριστού Χριστόδουλου, με την πληθωρική προσωπικότητα, δεν έλλειψαν η αμφισβήτηση και, σκληρή κριτική ενίοτε, σε επιλογές του, από άλλους ιεράρχες. Προδίδει, ως εκ τούτου, αφέλεια και άγνοια, η «προσδοκία» ορισμένων, πως η παραίνεση του σημερινού προκαθήμενου της Εκκλησίας μας, με το πολύ πιο χαμηλό προφίλ, σχετικά με το συλλαλητήριο της περασμένης Κυριακής, θα επηρέαζε τη στάση του συνόλου των μελών της Ιεραρχίας. Όπως προκύπτει μάλιστα από το σχετικό ρεπορτάζ, αλλά και δηλώσεις των ιδίων, υπήρχαν ιεράρχες, από τη Βόρεια Ελλάδα, ανήκοντες στους θεωρούμενους ως «μετριοπαθείς», που αποθαρρύνθηκαν, εξαιτίας της, αρχικά, αρνητικής στάσης του επιχώριου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και δεν ήθελαν να κατηγορηθούν για «εισπήδηση», σύμφωνα με την εκκλησιαστική ορολογία.

Δεν ελήφθη, επίσης, υπόψη, πως αυτή η Διαρκής Σύνοδος, η φιλικά προσκείμενη προς τον Αρχιεπίσκοπο, όπως παρουσιάζεται, είχε ήδη τοποθετηθεί με απολύτως αρνητικό τρόπο, σε λύση που περιέχει τον όρο «Μακεδονία», υπό οιανδήποτε μορφή, επικαλούμενη και την εκκλησιαστική πτυχή του ζητήματος, εξαιτίας της σχισματικής στάσης, της τοπικής, Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τι δεν κατάλαβαν, λοιπόν, ορισμένοι; Είναι ευκαιρία, πάντως, να ξεκαθαρίσουν ορισμένα πράγματα; Έχει δικαίωμα η Εκκλησία, είτε στη συλλογική-συνοδική της έκφραση, είτε σε ατομικό επίπεδο, να παρεμβαίνει στο δημόσιο λόγο; Γιατί, κάποιοι τουλάχιστον απ` όσους επαινούσαν τον Αρχιεπίσκοπο, για την παρέμβασή του, αποφαίνονταν ότι δεν είναι δουλειά της Εκκλησίας, η άσκηση εξωτερικής πολιτικής…