Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και άκρως διαφωτιστική, η τελευταία παρέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη, καθώς, ο διάσημος μουσικοσυνθέτης, προέβη σε αποκαλύψεις, για το τι συζητήθηκε, στο κρίσιμο Υπουργικό Συμβούλιο, επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, για την αντιμετώπιση του λεγόμενου «Μακεδονικού» προβλήματος, όταν εμφανίστηκε, με τη σημερινή του μορφή.
Από την εξιστόρηση προκύπτουν δύο πράγματα: Πρώτον-κι εδώ έχει κάθε λόγο ο κ. Σαμαράς να εμφανίζεται δικαιωμένος-η αντιμετώπιση του προβλήματος αποφασίστηκε συλλογικά, από την τότε κυβέρνηση, επομένως η χαρακτηριζόμενη ως αποτυχία, βαρύνει την τότε κυβέρνηση, στο σύνολο της.
Δεύτερον και πιο ουσιώδες: Από την αρχή και στο πλαίσιο της συγκεκριμένης κυβέρνησης, συναινούντος του τότε πρωθυπουργού, η ελληνική θέση ήταν πως το πρόβλημα δεν ήταν αυτό καθαυτό το όνομα, αλλά ο επίσημος και απροκάλυπτα εκδηλούμενος αλυτρωτισμός, της ηγεσίας της γειτονικής χώρας, που εκφραζόταν, τόσο με την έντεχνη προβολή της δήθεν ύπαρξης «Μακεδονικού» έθνους, όσο και με τις επίσημες αναφορές-στο ίδιο το Σύνταγμα- ή συμβολικές εκδηλώσεις (ο ήλιος της Βεργίνας, ως το επίσημο εθνικό σύμβολο, οικειοποίηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου κ.λ.π.), δηλωτικές ενός εγγενούς και δυνητικά επικίνδυνου, σίγουρα δε αποσταθεροποιητικού αλυτρωτισμού και συναφούς επεκτατικής διάθεσης. Σύμφωνα με την αποκαλυπτική εξιστόρηση του Μίκη Θεοδωράκη, που συμμετείχε στην κυβέρνηση, είχε γίνει αντιληπτό πως το όνομα αποτελούσε το «όχημα», εκδίπλωσης της αλυτρωτικής προπαγάνδας και επεκτατικής διάθεσης, της γειτονικής χώρας. Στην ουσία, δηλαδή, το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, υιοθέτησε αυτή την προσέγγιση του προβλήματος, της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως διαμορφώθηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο. Δηλαδή, η απόρριψη της χρήσης του όρου «Μακεδονία», ακόμη και σε παράγωγη ή σύνθετη μορφή, συνιστούσε απόρριψη μιας συνολικής στάσης, που σε όλες τις επίσημες-θεσμικές της εκδηλώσεις, υποδήλωνε αυτή την αλυτρωτική διάθεση, ανασύροντας, μάλιστα, τα «φαντάσματα» των δεκαετιών `30 και `40, που παρέπεμπαν στην «ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία», όπως έχουμε αναπτύξει και από τούτη τη στήλη.
Είναι θέμα διερεύνησης, για τον ιστορικό του μέλλοντος, το γιατί ο τότε πρωθυπουργός, εγκατέλειψε στην πορεία, τη συνολική προσέγγιση, που είχε φανεί και ο ίδιος (κατά την εξιστόρηση του Μίκη) να υιοθετεί, στο Υπουργικό του Συμβούλιο και ασπάστηκε μια αποσπασματική ρύθμιση του «ονοματολογικού», ερχόμενος σε αντίθεση, όχι μόνο με τον τότε υπουργό Εξωτερικών, αλλά, ως φαίνεται, με το σύνολο της κυβέρνησης του. Πριν τον κ. Σαμαρά, άλλωστε, παραιτήθηκε ο ίδιος ο Μίκης…
