Είδαμε στο προηγούμενο ἄρθρο ὅτι πολιτική τοῦ Ἀχμέτ Ντογκὰν ἦταν ἡ δημιουργία τουρκικοῦ προτεκτοράτου στὴ Ν. Βουλγαρία, ποὺ νὰ ἐφάπτεται μὲ τοὺς τουρκικοὺς πληθυσμοὺς τῶν νομῶν Ξάνθης καὶ Ροδόπης, ἔτσι ποὺ μὲ τὴν κατάλληλη προεργασία νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἐνσωμάτωση τῶν δύο ἑλληνικῶν νομῶν στὸ προτεκτοράτο αὐτὸ. Εὔλογα λοιπόν ὁ τουρκόφιλος Βούλγαρος ἱστορικὸς Γκέντσεφ στὴν βουλγαρικὴ ἐφημερίδα «24 ὧρες» ὀνόμασε τὸν Ντογκὰν «μεγάλο πολιτικὸ τῆς Ὀσμανικῆς Τουρκίας, διαπιστευμένο στὸ βουλγαρικὸ ἔδαφος»! Τὸ πρόβλημα συνεπῶς τῆς Θράκης εἶναι ἄμεσο. Ἡ ἑλληνικὴ Θράκη, ἀποψιλούμενη ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ πληθυσμὸ της καὶ μὲ διαρκῶς αὐξανόμενο τὸν μουσουλμανικὸ, ποὺ σταδιακὰ, λόγῳ τῆς δικῆς μας παθητικότητας, ἀποκτᾶ τουρκικὴ συνείδηση, θὰ πέσει σὰν ὥριμο φροῦτο στὰ χέρια τῆς Τουρκίας. Τὸ σενάριο προβλέπει δημιουργία ἑνιαίου τουρκικοῦ προτεκτοράτου μὲ ἐδάφη τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Βουλγαρίας κυρίως. Πάρα πολλοί Βούλγαροι τῆς Ν. Βουλγαρίας ἐγκαταλείπουν ἤδη τὰ χωριὰ τους. Διότι πάνω ἀπὸ τὰ σύνορὰ μας τουρκικὲς συμμορίες, ἐπωφελούμενες ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ἀστυνομεύσεως μετὰ τὴν πτώση τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος, κινοῦνται ἀνενόχλητες καὶ τρομοκρατοῦν τὸν βουλγαρικὸ πληθυσμὸ. Ὑπολογίζεται ὅτι ἕνα ποσοστὸ γύρω στὰ 80% πληθυσμιακῆς μάζας, ποὺ κατοικεῖ βορείως τῶν νομῶν Ξάνθης καὶ Ροδόπης, εἶναι μουσουλμάνοι. Τὰ χωριὰ στὰ βόρεια σύνορὰ μας στοὺς ἐν λόγῳ νομοὺς κατοικοῦνται ἐπίσης ἀπὸ μουσουλμάνους. Ὁ κίνδυνος τῆς συγκολλήσεως εἶναι προφανὴς.
Μιὰ ἐπίσκεψη ἀνώτατου πολιτικοῦ ἀξιωματούχου τῆς Τουρκίας στὴ δεκαετία τοῦ ’90 στὴ Θράκη καὶ στὴν Μακεδονία εἶχε διπλό στόχο: Πρῶτον, νὰ συντονίσει τὶς κινήσεις, ὥστε στὶς προσεχεῖς ἐκλογὲς οἱ Σαδίκ καὶ Φαΐκογλου νὰ ἐκλεγοῦν νομάρχες ἤ περιφερειάρχες. Ἐπὶ πλέον νὰ ἐναρμονίσει τὶς κινήσεις τῶν φανατικῶν μουσουλμάνων τῆς Θράκης μὲ τὶς «μακεδονικὲς» ὀργανώσεις ποὺ λειτουργοῦν στὴν Μακεδονία, ἐκδίδουν μάλιστα καὶ ἐπίσημη ἐφημερίδα, τὴν «Ζόρα» (=Αὐγὴ), ὥστε νὰ ἐκλεγεῖ μελλοντικὰ μουσουλμάνος βουλευτὴς στὴν Εὐρωβουλή. Δεύτερον, νὰ ἀμβλύνει τὶς ἀντιθέσεις ἀνὰμεσα στὸν Τοῦρκο πρόξενο καὶ στὸν φιλόδοξο Σαδίκ καὶ, κυρίως, νὰ ὀργανώσει συνέδριο ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ πατριαρχείου σὲ συνεργασία μὲ τὴν ἀμερικανικὴ ὀργάνωση «Ἔκκληση στὴ συνείδηση» τοῦ ραββίνου Ἄρθρουρ Σνάιερ, μὲ θέμα «Εἰρήνη καὶ ἀνοχὴ»! Μὲ τὸ συνέδριο αὐτὸ ἡ Τουρκία, καλυπτόμενη ἀπὸ τὸν σεβάσμιο μανδύα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐπεδίωκε νὰ προβληθεῖ διεθνῶς σὰν προασπιστὴς τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων! Στὴ Θράκη ἐκεῖνο τὸν καιρὸ παιζόταν μεγάλο παιχνίδι. Ἀκόμη καὶ ἡ Γαλλία ζητοῦσε νὰ τῆς ἐπιτραπεῖ νὰ ἀνοίξει προξενεῖο. Κάποτε ἡ Θράκη κινδύνευσε νὰ γίνει γαλλικὸ προτεκτοράτο. Ἴσως κάτι ἀνάλογο ἐπεδίωκε ἡ Γαλλία καὶ τότε, λόγῳ τῆς γενικώτερης ἀστάθειας ποὺ παρουσίαζε ἡ Βαλκανικὴ.
Κανεὶς δὲν ξέρει τὶ ἄλλο σχεδιάζουν οἱ σὐμμαχοι καὶ πὰντα ἐχθροί μας. Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι τὸ τὶ σχεδιάζουμε ἐμεῖς. Λυπᾶμαι ποὺ τὸ λέω καὶ τὸ γράφω, ἀλλὰ γιὰ τὴ Θράκη δὲν ὑπάρχει ἐθνικὸς σχεδιασμὸς. Ἔτσι ἀφήνουμε τὴν Τουρκία νὰ ἁλωνίζει. Ὑποτίθεται ὅτι σὲ κάποια παιχνίδια εἴμαστε καλοὶ παῖκτες. Στὴν Θράκη θὰ τὸ δείξουμε. Ἡ Θράκη δὲν εἶναι χαμένη ὑπόθεση, ὅπως διατείνονται κάποιοι «βαλτοί». Μόνον οἱ χαμένοι μιλᾶνε γιὰ χαμένες ὑποθέσεις. Ἡ Θράκη εἶναι μέλλον. Ἀρκεῖ νὰ τὸ πιστέψουμε καὶ νὰ μοχθήσουμε, ὥστε τὸ μέλλον τῆς Θρὰκης νὰ εἶναι ἕνα λαμπρὸ ἑλληνικὸ μέλλον. Δὲν φοβᾶμαι ἄμεση στρατιωτικὴ ἀπειλὴ στὴν Θράκη. Ὅπως εἶπα σὲ ὅμιλο κυριῶν σὲ παλαιότερο καιρὸ μὲ κάποια χιουμοριστικὴ διάθεση, ὁ στρατηγὸς, ὁ ἐπιφορτισμένος μὲ τὴν ἄμυνα τῆς περιοχῆς, εἶναι ὁ νομὸς Ἕβρου. Ὁ νομὸς Ἕβρου εἶναι ὁ μοναδικὸς στὴν Ἑλλάδα νομὸς γένους ἀρσενικοῦ. Καὶ τὸ σημαντικώτερο: Στέκεται ὄρθιος! Οἱ Τοῦρκοι δὲν ἔχουν τὸν ἡρωϊσμὸ νὰ σκοτώσουν μὲ ἀπευθείας πόλεμο τὰ παιδιὰ μας. Ἔχουν ὅμως ἡρωίνη καὶ τὰ σκοτώνουν μὲ ἀκήρυχτο πόλεμο. Καὶ ἴσως τὴν ὥρα αὐτὴ ποὺ μιλᾶμε, εἶπα στὶς κυρίες τοῦ ὁμίλου, κάποιο παιδί μας νὰ εἶναι νεκρὸ ἀπό τὶς νάρκες τῶν ναρκωτικῶν ποὺ σκορπίζουν στὴν Ἑλλάδα οἱ Τοῦρκοι καὶ οἱ Βαλκάνιοι σύμμαχοί τους. Ἄς τὸ νιώσουμε καλὰ. Ἡ Θράκη δὲν κινδυνεύει ἄμεσα στρατιωτικὰ. Κινδυνεύει ὅλη ἡ Ἑλλὰς ἀπὸ τὸν τοξικὸ πόλεμο ποὺ ἔχουν ἐξαπολύσει ἐναντίον τῶν παιδιῶν μας οἱ Τοῦρκοι.
Υ.Γ. Ἀσφαλῶς ὁ προσεκτικὸς ἀναγνώστης θὰ παρατήρησε ὅτι καὶ στὰ τέσσερα ἄρθρα μου οἱ ἀναφορὲς μου σχετίζονται μὲ πρόσωπα καὶ καταστάσεις τῶν δεκαετιῶν 1970, 1980 καὶ ὀλίγον 1990. Ὁ λόγος εἶναι ἁπλὸς: Δὲν πρόκειται γιὰ σύγχρονα κείμενα. Εἶναι τεμαχισμένη ὁμιλία ποὺ ἔγινε στὸ Πολεμικὸ Μουσεῖο καὶ ἀλλοῦ ἕνα χρόνο πρίν ἀπὸ τὴν κρίση τῶν Ὑμίων (Ἰανουάριος 1996). Ἔκτοτε ἄλλαξαν πολλὰ στὴν τακτικὴ τῶν Τούρκων. Ὄχι καὶ στὴ στρατηγικὴ. Μόνον ποὺ ὁ Γιλδιρίμ καὶ περισσότερο ὁ Ἐρντογὰν εἶναι πιὸ προκλητικοί. Καὶ ὁ μὲν πονηρὸς Νταβούτογλου ἀπεχώρησε ἐνωρίς, ὁπότε ὅλο τὸ ἐπιθετικὸ παιχνίδι ἔχει ἐπωμισθεῖ ὁ Ἐρντογὰν, ποὺ τώρα μᾶς πολεμᾶ μὲ τὶς «ἔμψυχες σφαῖρες», δηλαδὴ τοὺς πρόσφυγες. Αὔριο, ἄν τὸν αφήσουν ζωντανὸ οἱ φρουροὶ του, θὰ μᾶς πολεμήσει μὲ κάτι ἄλλο. Τὴν πολιτικὴ του ἔχουμε ἤδη ἀναλύσει σὲ πολλὰ ἄρθρα. Θὰ τὸ κάνουμε καὶ σὲ ἐπόμενα. Μὲ τοῦτα θέλουμε νὰ δείξουμε ὅτι δὲν πρόκεται γιὰ νέα ἀλλὰ γιὰ παλιὰ καὶ πάγια πολιτικὴ. Ἔναντι αὐτῆς πρέπει νὰ ἔχουμε κι ἐμεῖς μιὰ πάγια καὶ σταθερὴ πολιτικὴ, μακριὰ ἀπὸ γλυκερότητες συναισθηματικὲς. Οἱ Τοῦρκοι εἶναι ἄσσοι στὰ σερμπέτια!
