Ανεξαρτήτως του ποιος ήταν ο σχεδιασμός, ποιες οι προσδοκίες και ποιες οι προβολές συνεπειών όταν δόθηκε η – πολύκροτη από την πρώτη στιγμή – συνέντευξη της Μπέττυς Μπαζιάνα στην ΕφΣυν και την Έφη Μαρίνου, ένα είναι βέβαιο: ότι τα απόνερα που δημιούργησε θα είναι για πολύν καιρό παρόντα στην πολιτική σκηνή. (Και στην παραπολιτική τοιαύτη, που όσο κι αν δηλώνει η Μπαζιάνα ότι την αποφεύγει αποτελεί αναπόσπαστο πλέον τμήμα της πολιτικής ζωής. Και στην ιντερνετική, που λειτουργεί ακόμη πιο βίαια – το είδαμε και σ’ αυτήν την περίπτωση). Υπό την έννοια αυτή η ευρύτατη διάχυτη της συζήτησης γύρω από την ίδια την συνέντευξη μάλλον δείχνει να δικαιώνει όσους εξαρχής – ή μάλλον… από την παραμονή ήδη της δημοσίευσης στην ΕφΣυν! – θεώρησαν ότι η διακινδύνευση που ανέλαβε η σύντροφος του Αλέξη Τσίπρα προσερχόμενη στο κέντρο της αρένας, ήταν ηθελημένη. Και οι εξαρχής προβλεπτές επιθέσεις ήταν συνειδητά αποδεκτές.
Θα καλέσουμε τον αναγνώστη να σταθεί λίγο περισσότερο σε μιαν ατάκα που δεν ήταν αναγκαστικά η κεντρικότερη του αφηγήματος που ξεδίπλωσε η συνέντευξη Μπαζιάνα, όμως ήταν σαφώς από τις αιχμηρότερες (και γι αυτό «κράτησε» την τιτλοφόρηση: «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την Κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία»). Στο πλήρες κείμενο, διαβάζει επιπρόσθετα κανείς: «Γιατί εξουσία δεν είναι ο υπουργός, αλλά ο μηχανισμός. Υπάρχουν άνθρωποι σε θέσεις-κλειδιά που υπηρετούν το παλιό, διεφθαρμένο σύστημα». Και συμπληρώνει: «Και περιμένω την κάθαρση».
Ξεκίνησε λοιπόν από διάφορες πλευρές η αναζήτηση λενινιστικών αναγωγών (και συνεπώς, ολοκληρωτικών προθέσεων) στην τοποθέτηση αυτή. Κάποιοι βούτηξαν μέχρι το «Όλη εξουσία στα Σοβιέτ!» από το πολύκροτο γράμμα του Βλαντίμηρ Ιλίτς Ουλιάνοφ προς την ΚΕ του ΣΔΕΚΡ (μπ) , άλλοι βούτηξαν στα βαθιά νερά της Δυαδικής Εξουσίας του μπολσεβικισμού, άλλοι στην Κριτική του Προγράμματος της Γκότα. Άστραψαν τα τηλεπαράθυρα, βρόντηξε μέχρι και το ΠΟΤΑΜΙ –βλέπετε στην Ελλάδα του 2018 πολύς κόσμος που έχει περπατήσει με αναγνώσματα της ΚΝΕ (ή και του Ρήγα) έχει εύκολες τις αναγωγές. Και τις μνήμες, όπου κι αν κατέληξε…
Ας μείνουμε όμως λίγο πιο πρόσφατα. Και πιο ρηχά! Θυμίζουμε τα πρώτα χρόνια του αλήστου μνήμης ριζοσπαστικού ΠΑΣΟΚ. Όταν οι καλοί νοικοκυραίοι είχαν ξεφοβηθεί τους μουσάτους, αγραβάτωτους (από τότε…) πρασινοφρουρούς, κι άρχιζαν να συνεννοούνται μαζί τους. Όμως στον ορίζοντα φάνηκαν οι Ευρωεκλογές του 1984 ακόμη περισσότερο, οι βουλευτικές του 1985, και οι βαθμιαία εγκαθιστάμενοι δια της Κυβέρνησης στην εξουσία – που έβλεπαν ότι οι υπουργικές καρέκλες, αλλά και τα γραφεία συμβούλων (πλήθος οι σύμβουλοι: δεν υπήρχε Τρόικα τότε, να σκούζει!) δεν ήταν το πάν, ούτε καν ήταν η ουσία, ότι «ο μηχανισμός» ανήκε ακόμη αλλού/σε άλλους – έλεγαν και τότε ανάλογα με το παράπονο της Μπαζιάνα. Να μην πούμε ότι η νευρική κίνηση του Αντρέα, να «ξεφορτώσει» από την Προεδρία τον Κωνσταντίνο Καραμανλή προσφεύγοντας στην φιγούρα Σαρτζετάκη εκείνο ακριβώς πήγε να αντιπαλέψει: το να αμφισβητηθεί η νεόκοπη ακόμη Κυβέρνηση από την βαθύτερη εγκατεστημένη εξουσία των μηχανισμών.
The rest is history. Οταν φάνηκε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν αποτελούσε παρένθεση, τότε οι ακόμη βαθύτερα εγκατεστημένες εξουσίες – πληθυντικός: η οικονομική, η τότε μηντιακή, η των οργανικών διανοούμενων κοκ – κινήθηκαν με τέτοιο ενθουσιασμό προς το ήδη εξευρωπαϊζόμενο (Ντελόρ κλπ.) ΠΑΣΟΚ, που πειθανάγκασαν την εξουσία των μηχανισμών να το ξανασκεφθεί το συμφέρον της. Και να φθάσει στο σημείο, όταν μεσολάβησε η – σχετικά βραχεία… – παρένθεση Μητσοτάκη (Κωνσταντίνου), να παραμείνει πιστή στο ΠΑΣΟΚ που είχε «ανακαλύψει». Δημιουργώντας το συνεχές εξουσίας που έφθασε μέχρι το 2003-4.
Ετσι πάει το πράγμα, στην Δύση του τέλους του 20ου /αρχών του 21ου αιώνα. Κερδίζεται η Κυβέρνηση. αποκτώνται οι προσβάσεις στις εξουσίες βάθους. σταθεροποιείται (αν) η Κυβέρνηση. οι εξουσίες δείχνουν τον δρόμο στην εξουσία των μηχανισμών. εκείνη βλέπει το συμφέρον της. Και… πάμε παρακάτω. Γι αυτό και η Μπέττυ Μπαζιάνα κακώς κακοκαρδίζεται αναμένονται κάθαρση. Αν είναι νάρθει, έρχεται μόνη της η εν λόγω.
