Περί απώλειας της δεδηλωμένης

Το ψυχανεμιζόμαστε: είτε με αφορμή το πιο πρόσφατο μέτωπο, εκείνο του Μακεδονικού, είτε με κάποιαν άλλη – για παράδειγμα το επόμενο νομοσχέδιο υλοποίησης μνημονιακών παραγγελμάτων, ή κάτι πιο πεζό – θα ξαναφουντώσει στην δημόσια συζήτηση ο λόγος περί δεδηλωμένης. Ακριβέστερα: περί απώλειας της δεδηλωμένης.

Όταν ακούμε στον τηλεοπτικό άμβωνα τον ύπατο των συνταγματολόγων, ή στο βήμα της Βουλής των Ελλήνων την αλυσίδα των ομιλητών (πολιτικών αρχηγών συμπεριλαμβανομένων) να αποφαίνεται «ετούτοι εδώ έχουν χάσει την δεδηλωμένη, δεν δικαιούνται να κυβερνούν», ένα είναι το νόημα: «δεν μου αρέσουν, δεν μου κάνουν πια, πρέπει (=θέλω) να φύγουν!». Όμως, όποιος παρακολουθεί με κάποια διάθεση σοβαρότητας τα δρώμενα ας προσέχει.

Η δεδηλωμένη – ώστε να μην ορίζει ο Βασιλεύς τον κηπουρό του, αύριο με την απλή αναλογική να μην γίνεται χάος στον σχηματισμό Κυβέρνησης – κρίνεται με την αρχική ψήφο εμπιστοσύνης που ζητά (και… λαμβάνει) η εν λόγω Κυβέρνηση στην Βουλή. Από κει και πέρα, άμα καταψηφισθεί ένα θεμελιώδες νομοσχέδιό της, η Κυβέρνηση «χάνει» την δεδηλωμένη – κι ανοίγονται «πολιτικές εξελίξεις», εν τέλει με εκλογές . Γι αυτό λέμε, π.χ. ότι τυχόν καταψήφιση του Προϋπολογισμού, ή το υπέρθερμο καλοκαίρι του ΄15 του Μνημονιου-3, θα σήμαινε/σήμανε απώλεια της δεδηλωμένης.

Πάμε όμως παρακάτω: η νομοθέτηση ή μη της αλλαγής φύλου (και του συνακόλουθου ορισμού της ταυτότητας) ή η αυριανή διαρρύθμιση του ΕΝΦΙΑ ή του συνταξιοδοτικού δεν αποτελεί κριτήριο απώλειας της δεδηλωμένης. Με το Μακεδονικό, όντως το πράγμα περιπλέκεται: άμα όλοι στο πολιτικό σκηνικό τόχουν αναγάγει σε μείζον εθνικό ζήτημα, σε όσο γίνεται πιο καθοριστικό της ταυτότητας, προκύπτει ένα ερώτημα! Αν η διέξοδος πάλι υπάρχει: εκείνοι που την επικαλούνται την απώλεια της δεδηλωμένης ένα τρόπο έχουν, πλην κραυγών, να την πιστοποιήσουν – την ψήφο μομφής/δυσπιστίας. Δηλαδή και πάλιν η Βουλή (δηλαδή η πλειοψηφία) θα κρίνει. Βέβαια μπορεί και η ίδια η Κυβέρνηση (δηλαδή η πλειοψηφία μέχρι να πάθει κρίση ανασφάλειας) να διαπιστώσει ότι στερείται  της δεδηλωμένης και να αποχωρήσει. Έχοντας όμως και πάλι την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Άλλη υπόθεση το αν αρέσει ή απαρέσκει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, άλλη η ενόχληση από τους χειρισμούς Πάνου Καμμένου στο Μακεδονικό με την υπόμνηση του δακρύοντος Εθνάρχη κοκ, άλλη υπόθεση το αν «χάθηκε η δεδηλωμένη».