Έχουμε πολλά και σοβαρά να παλέψουμε «στα δικά μας». Ας πούμε το πικρό καλωσόρισμα/προειδοποίηση από Μάριο Ντράγκι και Μάριο Σεντένο όσον αφορά την προσπάθεια εξόδου της Ελλάδας από την εποχή των Μνημονίων (π.χ. με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο προσερχόμενο στις αγορές με τον σουρεαλιστικό τρόπο της κουδούνας στην Ουώλ Στρητ). Ή πάλι την αναζήτηση πειστικής πλατφόρμας θέσεων από μέρους της Ν.Δ. στο Συνέδριο Αρχών και Θέσεών της (που, με χαρακτηριστική λογική των παιδιών που τραγουδούν στο δάσος όπου χάθηκαν ώστε να ακούν την αντήχηση της φωνής τους και να αισθάνονται ότι έχουν συντροφιά, τιτλοφορήθηκε «Έτοιμοι να αλλάξουμε την Ελλάδα» με Ράμφο/ «Από το τέλμα, στην ποιότητα» -Μαρκουλάκη/ «Από την Ελλάδα των επιδομάτων στην Ελλάδα των ευκαιριών»: δεν βρέθηκε χώρος για Σάκη Ρουβά π.χ. στο «Αλληλεγγύη-Εθελοντισμός»).
Οπότε, μέχρι να τα χωνέψουμε, ας σταθούμε και πάλι στα – διόλου υπόγεια – ρεύματα που κινούνται παραδίπλα. Σχηματίζεται, που λέτε, Κυβέρνηση στην Αυστρία με κεντρικό πυρήνα το Λαϊκό Κόμμα/ ÖVP του Σεμπάστιαν Κουρτς (τον γνωρίσαμε ως ανερχόμενο – και όχι διάττοντα! – αστέρα ΥΠΕΞ, αρνητικότατο για το Ελληνικό ζήτημα και για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό) και με την συνεργασία του Κόμματος της Ελευθερίας FPÖ του Χάϊντς-Κρίστιαν Στράχε. «Ενθυμούμενοι» ίσως την εποχή όπου η συμμετοχή του FPÖ στην διακυβέρνηση – επι Γιόργκ Χάϊντερ, ευθέως είχε εκφράσει νοσταλγία για την πολιτική διαχείριση της αγοράς εργασίας και των μεγάλων έργων στην γειτονική Γερμανία επί Χίτλερ – ο οποίος είχε οδηγήσει μέχρι και σε μέτρα αποκλεισμού/ring-fencing της Αυστρίας από την (τότε)ΕΕ, αυτήν την φορά έγινε μια προκαταβολική αμυντική κίνηση: Χωρίστηκαν από το Υπουργείο Εξωτερικών το οποίο πηγαίνει (με την Αντι-Καγκελαρία, άλλωστε) προς τον μικρότερο κυβερνητικό εταίρο, οι «αρμοδιότητες Ευρώπης». Και μένουν στην Καγκελαρία – καθησυχαστικά, υποτίθεται.
Θα θυμάται ίσως ο αναγνώστης πώς, όταν σε ανάλογη φάση αναζήτησης Κυβέρνησης Συνασπισμού στην Γερμανία – ήταν οι ημέρες συζήτησης για σχήμα «Τζαμάϊκα», Χριστιανοδημοκρατών – Φιλελευθέρων/FDP – Πρασίνων – είχε προωθηθεί η αφαίρεση της διαπραγμάτευσης για τα Ευρωπαϊκά από το υπουργείο Οικονομικών (εκεί) που διεκδικούσαν και μάλλον λάμβαναν οι συντηρητικότατοι FDP του Κρίστιαν Λίντνερ, προκρίθηκε ανάθεση της αρμοδιότητας αυτής στην Καγκελαρία (το να πάνε στο ΥΠΕΞ, που θα λάμβαναν οι Πράσινοι κρίθηκε too much).
«Καλά, και τι μας ενδιαφέρον όλοι αυτοί οι ισορροπισμοί των Ευρωπαίων;» μαντεύουμε την αντίδραση του αναγνώστη. «Εδώ μας κυνηγάνε χίλιοι διάβολοι, εμας, άμεσα, από πλειστηριασμούς μέχρι διαφαινόμενη αναζωπύρωση του Προσφυγικού».
Να πούμε πού το πράγμα δένει – δυσοίωνα όμως. Στην «Ευρώπη», όπου πήγαμε να θεωρήσουμε ότι κάτι πάει να επανισορροπήσει π.χ. με τις πρωτοβουλίες Μακρόν-Ρέντσι, ή ακόμη με την ανάδειξη του Μάριο Σεντένο (Σοσιαλιστή συνεργαζόμενου με Αριστερά στην Πορτογαλία) στην προεδρία του Eurogroup, το κεντρικό ρεύμα συνεχίζει να είναι η στροφή Δεξιά. Και μάλιστα με αγριωπή μυρωδιά τόσο στο μεταναστευτικό όσο και στα οικονομικά, όπου θα γίνει – στην ουσία – η συζήτηση για το αύριο, οση φλυαρία κι αν σπαταληθεί στα θεσμικά σχήματα που θα τεθούν στο τραπέζι. Αμα λοιπόν προσδοκούμε λύσεις «στα δικά μας» από την ευρύτερη Ευρωπαϊκή συζήτηση, ας κρατούμε μικρό καλάθι.
