Δεν είναι ευγενικό, ίσως είναι και άχαρο να στέκεται κανείς στην ονοματολογία του «νέου φορέα» της (κατ’ αυτοπροσδιορισμόν) ΚεντροΑριστεράς – η οποία ήδη διεκδίκησε στην καταγραφή των μετρήσεων την πρώτη της γεύση επιτυχίας, καθώς η Μetron Analysis την επιβράβευε προτού καλά-καλά ανακοινωθεί ως ενιαία μετρήσιμη οντότης με 12,5% (σε εκτίμηση ψήφου: θα επανέλθουμε στην μικρή αυτή ζαβολιά). Όμως, έτσι όπως αναφλέγεται και δεν λέει να καταλαγιάσει η αντιπαραθετικότητα στο εσωτερικού «του χώρου» με την αφορμή την επιλογή του Κίνημα Αλλαγής να αντικαταστήσει το Δημοκρατική Συμπαράταξη στην πορεία προς το Συνέδριο του – ας πούμε – Μαρτίου 2018 (αν δεν προλάβει η γενικότερη μεταβολή του πολιτικού σκηνικού τις εξελίξεις), μια επιλογή που έγινε με άνωθεν (Φώφης-Σταύρου) απόφαση και με εκτονωτική υπόσχεση ότι αποτελεί προσωρινή μόνον λύση, αξίζει/χρειάζεται μια ματιά. Όπως, άλλωστε, και στο άτυπο Πολιτικό Συμβούλιο/Διευθυντήριο/Ομάδα των Έξη μετά την σοφή άρνηση Νίκου Αλιβιζάτου να συμμετάσχει – Φώφης, Σταύρου, Ν. Ανδρουλάκη, ΓΑΠ, Καμίνη, Θεοχαρόπουλου – έτσι όπως συγκροτήθηκε και με τους αποκλεισμούς που περιέλαβε.
Όπως ήδη παρατηρήθηκε, το Κίνημα Αλλαγής έχει μέσα του τρεις φορές Παπανδρέου. Δυο φορές Αντρέα («Κίνημα» ξεκίνησε το αρχικό ΠΑΣΟΚ, «Αλλαγή» ήταν η καθοριστική επιλογή που έφερε την εξουσία: «Εδώ και τώρα Αλλαγή!», βέβαια εκ μεταφράσεως από το Μιττερανικό «Le changement, ici et maintenant!», μέσω Ζακ Σεγκελά/Μελίνας/Κώστα Λαλιώτη) και μια φορά Γιώργου («Κίνημα» θέλησε να είναι και το ΚΙΔΗΣΟ, που κατέληξε να συγχέεται με ΚΟΔΗΣΟ). Όμως η έννοια της κίνησης, της ορμής, του «Πάμε!» που θάλεγε και ο άλλος, δύσκολα/πολύ δύσκολα βγαίνει τώρα στην επιφάνεια. Ενώ η έννοια της αλλαγής, της μετάβασης σε άλλη φάση, της προσκόμισης νέου υλικού ακόμη λιγότερο. Αυτό δεν είναι κακόν, δεν αποτελεί πολιτική αμαρτία: όμως… το να το υπόσχεσαι κάτι εμφατικά και να προκύπτεις αναντίστοιχος, είναι!
Έρχεται, ύστερα, η σύντμηση. Το Κ.Α. δεν παίζει το ΚινΑ δεν δείχνει να περνάει, το ΚινΑλ αρχίζει να ριζώνει από μόνο του (αν και στους παλιούς φέρνει κάπως από Τρινάλ, το απορρυπαντικό). Μην γελάς, φίλε αναγνώστη: όταν το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα έκανε, δεκαετία τού 70, τα πρώτα του βήματα στον ξαφνιασμένο μηντιακό χώρο οι εφημερίδες το είχαν συντμήσει σε ΠΣΚ. Νεαρός και δυναμικός, τότε, πολιτικός συντάκτης πάει στον Χρήστο Λαμπράκη και του λέει ότι «έτσι δεν περπατάει, όπως το λένε». «Και πώς να το λέμε;» «ΠΑΣΟΚ!». Έτσι άρχισε «να γράφει» το φαινομενάκι ΠΑΣΟΚ – έτσι, μαζί με τον ριζοσπαστισμό, μαζί και με το ζιβάγκο του Αντρέα αντί γραβάτας (αργότερα: και με το μούσι των «πρασινοφρουρών» πού, όταν ταίριαξαν με υπουργικούς θώκους, έγιναν πλέον ινδάλματα της επιχειρηματικής κοινότητας και της καλής Αθήνας). Όνομα του νεαρού πολιτικού συντάκτη; Σταύρος Ψυχάρης! Η δε κυρία Βλάχου, για να καταδείξει την λαϊκότητα του ΠΑΣΟΚ, το πρόφερε ΠΑchΟΚ…
Δεν χρειάζεται να αναχθεί κανείς στον Αντισθένη για να συνειδητοποιήσει/δεχθεί το «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις», ούτε στον Μεσαιωνικό Occam και τον νομιναλισμό ώστε να αμφισβητήσουμε την εφαρμογή γενικών λέξεων για συγκεκριμένα πράγματα. Κίνημα θα είναι «ο χώρος» αν αυτός αναδείξει ορμή, κίνηση, αν πάντως παρατάξει κόσμον πολύ. Αλλαγή θα δείξει άμα… φανεί ότι αλλάζει.
Όλα όμως αυτά θα κριθούν από την εγκατάσταση στο διψήφιο. Πάντως… προσοχή! Όταν κανείς μετρά πρόθεση ψήφου ΔηΣυμπ στο 8,8% (και Ποτάμι στο 1%), και ύστερα «δίνει» εκτίμηση ψήφου 12,5% (και) ταυτόχρονα το Ποτάμι στο 1,5%), κάνει ένα άλμα πίστης. Και εντάξει η Metron στο πλαίσιο του Metron Forum και ο πολύπειρος Στράτος Φαναράς – αν όμως οι ΚινΑλικοί πιστέψουν ότι οι ίδιοι περιέρχονται σε πολιτική απογείωση προτού μας δώσουν ουσία και ειλικρινές στίγμα, τότε θα βλάψουν και τον εαυτό τους αλλά και το πολιτικό σύστημα του αύριο.
