Από 1996 δεν υπήρχαν περιθώρια για νέους φόρους, αλλά ο φορομπηχτισμός «πηγαίνει συνεχώς σύννεφο»…

Πραγματικά, η διαπίστωση αυτή καταδεικνύει για μιαν ακόμη φορά το πρωτοφανές ξεγύμνωμα όλης της ελληνικής οικονομίας! Μετά τα νοικοκυριά, εξοντώθηκε με την υψηλή φορολογία όλη η οικονομική και επιχειρηματική δραστηριότητα, με την ύφεση να «τσακίζει κόκαλα» και τα «περήφανα γερατειά» να εξωθεί συνεχώς στο περιθώριο.
Έτσι, επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά η διαπίστωση του αείμνηστου καθηγητή μου Άγγελου Αγγελόπουλου, την οποία γνωρίζουν, ασφαλώς και όλοι σχεδόν οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών σχολών ότι οι οικονομικοί νόμοι είναι φιλέκδικοι. Η βάναυση κακοποίησή τους, όπως και στην προκείμενη περίπτωση, λόγω των περιβόητων Μνημονίων, προκαλεί τη «μήνιν» τους και τιμωρούνται σκληρά όχι εκείνοι που τους παραβιάζουν, αλλά ολόκληρη η οικονομία, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, οι επιχειρήσεις και οι φορολογούμενοι.
Απογοητευτική είναι ακόμα η διαπίστωση ότι ενώ από τις αρχές ήδη της δεκαετίας του 1990 δεν υπήρχαν περιθώρια για επιβολή νέων φόρων ή αύξηση υφισταμένων, συνεχώς έως και σήμερα τα φοροεισπρακτικά μέτρα «πάνε σύννεφο», γονατίζοντας έτσι οικονομία και νοικοκυριά. Για του λόγου του αληθές παραθέτουμε ένα σχετικό απόσπασμα από την ετήσια Έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για τη χρήση του 1996 (σελίδα 44): «Μετά τις τελευταίες ρυθμίσεις περιορίζονται σημαντικά τα περιθώρια επιβολής νέων φόρων (ή αύξησης υφισταμένων) λαμβανομένων υπόψη και των επιπτώσεων της φορολογίας στην ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομία. Σημειωτέον ότι ούτε το φορολογικό σύστημα της χώρας ούτε οι φορολογικοί συντελεστές διαφέρουν σημαντικά από τα αντίστοιχα συστήματα και τους συντελεστές στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εν τούτοις, τα έσοδα του ευρύτερου κυβερνητικού τομέα, ως ποσοστό του ΑΕΠ, υπολείπονται του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά 8 εκατοστιαίες μονάδες, λόγω της εκτεταμένης φοροδιαφυγής στη χώρα μας…».
Τί φταίει; Φταίνε ότι όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις απέφευγαν την τήρηση των οικονομικών νόμων, δηλαδή τα δύσκολα, και έτσι περιορίζονταν στα εύκολα, τα οποία ήταν και είναι η λήψη φοροεισπρακτικών μέτρων με τα οποία ανακουφιζόταν μόνο πρόσκαιρα ο κρατικός προϋπολογισμός με τα βραχυπρόθεσμα έσοδα που εξασφαλίζονταν.