Πάνω στον ενθουσιασμό τους, όσοι συμφώνησαν με το «Κίνημα Αλλαγής», ως πιθανή ονομασία, για το νέο φορέα της Κεντροαριστεράς, ξέχασαν κάτι.
Ότι από την ονομασία λείπει μια λέξη, που μοιάζει κάτι σαν τον «απαγορευμένο καρπό» για ορισμένους. Η λέξη «Σοσιαλισμός» ή, στην πιο σύνθετη εκδοχή του, «Σοσιαλδημοκρατία». Φαίνεται πως ούτε σε αυτή, την ευρωπαϊκή εκδοχή, ο όρος είναι αποδεκτός, σε κάποιες από τις «συνιδρυτικές συνιστώσες» του φορέα, προφανώς για όσα συνδηλώνει, στο πεδίο της πολιτικής σημειολογίας και ιδεολογικής διαπάλης, που δεν έχει «καταργηθεί», όπως εξακολουθούν να φαντασιώνονται ορισμένοι. Σε μερικούς, βέβαια, ακόμη και οι όροι «Κίνημα» ή «Αλλαγή», λόγω της φόρτισης που εμπεριέχουν, είναι εξίσου απορριπτέοι. Αλλά, ας μη γελιόμαστε. Χωρίς το ιδεολογικό πρόσημο, που παραπέμπει σε μια συγκεκριμένη θέση, στην κομματική «γεωγραφία», σε ένα συγκεκριμένο ρεύμα σκέψης, με ευδιάκριτες ιστορικές, κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές αναφορές, οποιαδήποτε άλλη ονοματοδοσία, όσο συναισθηματικό βάρος και αν περικλείει, αποτελεί μια μορφή συμβιβασμού, στον κατώτερο κοινό παρονομαστή, που ευνοεί, ως εκ τούτου, όσους επιδιώκουν ένα σχήμα «φτερό στον άνεμο», χωρίς «έρμα» και σημεία αναφοράς, διαθέσιμο δια «πάσα χρήση». Σίγουρα δε, οδηγεί σε ένα σχήμα, που απέχει πολύ, από το απολύτως «ξεκάθαρο»- για όσους θέλουν να ακούσουν και να καταλάβουν- μήνυμα, που έστειλαν οι 210.000 ψηφοφόροι της πρώτης Κυριακής, αλλά και οι 150.000 της δεύτερης.
Το ότι εκείνοι, των οποίων ο πολιτικός σχεδιασμός ηττήθηκε, όπως είχαμε αναλύσει τις μέρες εκείνες, δεν αντιλήφθηκαν ή προσποιούνται ότι δεν αντιλήφθηκαν, γίνεται κάθε μέρα, όλο και πιο ορατό. Αναφερθήκαμε, σχετικά σε προηγούμενο κείμενο, για την προσπάθεια «παράφρασης» του μηνύματος, μέσω Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με ακόμη πιο απροκάλυπτο τρόπο, κάποιοι άλλοι επιχειρούν να αγνοήσουν ή και να το ακυρώσουν, με «κωδικοποιημένες» διατυπώσεις, περί του «λαϊκισμού» που πρέπει βιαίως να σταλεί στο «πυρ το εξώτερο», ώστε να καταστούν κυρίαρχες οι «μεταρρυθμιστικές» δυνάμεις. Ακόμη και οι στοιχειωδώς μυημένοι αντιλαμβάνονται τι υπονοείται με τους εν λόγω όρους. Είναι η ανενδοίαστη απαίτηση των ηττημένων της λαϊκής ψήφου, να καταστούν κυρίαρχοι δια των παρασκηνίων και τεχνητών συσχετισμών, έκδηλα αναντίστοιχων, με την εκφρασμένη βούληση των πολιτών. Καλό θα είναι, λοιπόν, όσοι έχουν αναδειχθεί, με τη λαϊκή ψήφο, σε «θεματοφύλακες», να γρηγορούν, ώστε να μη χρειαστεί να επαναλάβουν: «Εγίναμε η χλεύη των ηττημένων»….
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
