Είχαμε προ καιρού αναφερθεί στο βιβλίο του αξέχαστου Λευτέρη Αποστόλου, εκ των κορυφαίων μορφών της κομμουνιστικής Αριστεράς και ιδρυτικών στελεχών του ΕΑΜ, από το οποίο αναδεικνυόταν η στήριξη, εκ μέρους πρώην στελεχών του ΚΚΕ, στην Ένωση Κέντρου, στη μάχη της τελευταίας, εναντίον του αστυνομικού κράτους της Δεξιάς, αλλά και του παρακράτους της ανωμαλίας, απ` όπου εκκολάφθηκαν οι πραξικοπηματίες.
Το βιβλίο γράφτηκε το 1985, λίγο μετά τις βουλευτικές εκλογές, που «ανανέωσαν» την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος, προς το ΠΑΣΟΚ. Κατά τη σύμπτωση δε, το προλόγιζε η αξέχαστη Βούλα Δαμιανάκου, σύντροφος του Βασίλη Ρώτα, αγωνίστρια της Αριστεράς, που έδωσε το παρών και στην Εθνική Αντίσταση (1941-44), από τις τάξεις του ΕΑΜ, ενώ υπήρξε και για χρόνια, συνεργάτης της ΑΥΡΙΑΝΗΣ. Στον πρόλογο της, η Βούλα Δαμιανάκου, χαιρέτιζε τη νέα εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, διατρανώνοντας τη βαθιά πεποίθηση της, ότι η επιλογή αυτή, αποτελούσε συνέχεια και δικαίωση της αντιστασιακής παράδοσης του ΕΑΜ, αλλά και των αγώνων της καθημαγμένης, διωκόμενης Αριστεράς. Αυτή η νοερή συνέχεια, από τη δεκαετία του `60 και την Ένωση Κέντρου, στη Μεταπολίτευση και το ΠΑΣΟΚ, επιβεβαιώνει τα όσα πολλές φορές έχουμε αναπτύξει, για τις υπόγειες διαδρομές, ανάμεσα στο χώρο της Προοδευτικής-Δημοκρατικής Παράταξης, ιδιαίτερα δε της πιο ριζοσπαστικής εκδοχής της, που αργότερα σχηματοποιήθηκε ως Κεντροαριστερά και της διωκόμενης, κομμουνιστικής και ΕΑΜΟγενούς. Υπόγειες διαδρομές και διεργασίες που, όπως επιβεβαιώνεται και από ντοκουμέντα που παρουσιάζονται στο βιβλίο του Λευτέρη Αποστόλου και είχαμε αναδείξει από τη στήλη, είχαν πολύ μεγαλύτερο βάθος κι απ` όσο έχει αναδείξει η μέχρι τώρα ιστορική έρευνα. Οι δεσμοί που δημιουργήθηκαν, ήταν τέτοιοι, ώστε κατέστησαν δυνατή την εκλογική σύμπραξη του 1956, αλλά και την έμμεση στήριξη στην Ένωση Κέντρου, στη δεκαετία του `60.
Η ορμητική είσοδος του Ανδρέα Παπανδρέου, στην πολιτική σκηνή, λειτούργησε ως καταλύτης, για την ακόμη μεγαλύτερη ώσμωση, δημιουργώντας τις βάσεις για μια σχέση, που απέκτησε πιο μόνιμα, «καρμικά» σχεδόν χαρακτηριστικά, αν όχι με τις επίσημες εκδοχές της, μεταδικτατορικής, κομμουνιστογενούς Αριστεράς, πάντως με εμβληματικές μορφές του χώρου, όπως ο Μανόλης Γλέζος, αλλά και ο πρωθυπουργός της «κυβέρνησης του Βουνού» και αρχιστράτηγος του Δημοκρατικού Στρατού Μάρκος Βαφειάδης, που «φιλοξενήθηκαν» στα ψηφοδέλτια του Κινήματος και στήριξαν το τελευταίο, σε δύσκολες στιγμές, όπως το 1989.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
