Προφανώς, το πεδίο διακύβευσης και η διαιρετική τομή για την εγχώρια Σοσιαλδημοκρατία, δε μπορεί να είναι η… ομοφυλοφιλία ιεραρχών.
Μάλλον κάτι θα έπρεπε να είχαν διδαχθεί ορισμένοι, από την άγονη μάχη για τις ταυτότητες και να μην την αναπαράγουν, στην πιο γκροτέσκα εκδοχή της, για «λίγα λεπτά δημοσιότητας». Επειδή, όμως, θεωρούμε ότι η υπόθεση ανασυγκρότησης του χώρου, που με όρους πολιτικής γεωγραφίας προσδιορίζεται ως Κεντροαριστερά, είναι πολύ πιο σοβαρή, απ` όσο εκτιμούν και ορισμένοι υποψήφιοι αρχηγοί, θα σταθούμε και στο σημερινό κείμενο, στις παρεμβάσεις των καθηγητών Γιάννη Πανούση και Ξενοφώντα Κοντιάδη. Θα σταθούμε ιδιαίτερα στην εκτίμηση του πρώτου, ότι η νέα Κεντροαριστερά ή η νέα Σοσιαλδημοκρατία, πέραν του πλήρους διαχωρισμού από τον «εκσυγχρονισμό», δε μπορεί να αγνοήσει, ακόμη κι αν θέλει, να αγνοήσει το «φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ». Όχι τυχαία, προφανώς, ο καθηγητής και πρώην υπουργός, αναφέρεται σε «νέο ΠΑΣΟΚ» και «νέο ΣΥΡΙΖΑ», από τη σύζευξη των οποίων μπορεί να προκύψει ο νέος φορέας, παρά, μάλιστα, το επεισοδιακό «διαζύγιο» του από το παρόν κυβερνητικό σχήμα και τη σκληρή κριτική που ασκεί και στον ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς, αντιλαμβάνεται το προφανές, όπως το έχουν αντιληφθεί και στο χώρο της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Ότι, ο σημερινός, μετεξελισσόμενος ΣΥΡΙΖΑ, εκ των πραγμάτων, ακόμη και εκών-άκων, μετακινείται προς το χώρο, με τις όποιες αντιφάσεις ή και εσωτερικές συγκρούσεις, όπως και τους όποιους περισπασμούς δημιουργεί η άσκηση της εξουσίας, υπό εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες και συσχετισμούς.
Αν τα παραπάνω, ίσως φαντάζουν θεωρητικά ή ακατάληπτα, να το δούμε λίγο πρακτικά: Το 36%, που κατέστησε τον ΣΥΡΙΖΑ πλειοψηφική δύναμη εξουσίας, αποτελεί κοινό μυστικό, ότι στηρίχθηκε, εν πολλοίς, στην παραδοσιακή εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ. Το επιβεβαιώνει, άλλωστε, πέραν πάσης αμφιβολίας, η γεωγραφική διάρθρωση της ψήφου, σε συνδυασμό, βέβαια, με την εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, από το 2012 και μετά. Δεχόμαστε, ότι το 2017 οι συσχετισμοί έχουν μεταβληθεί, όχι όμως στο βαθμό που υποστηρίζουν κάποιες υπέρμετρα αισιόδοξες εκτιμήσεις, στην Χαριλάου Τρικούπη, όπως προκύπτει άλλωστε και από όλες τις δημοσκοπήσεις. Αλήθεια, υπάρχει κάποιος εχέφρων, που να πιστεύει ότι αυτό το 36% θα «εξατμιστεί», αφήνοντας όλο το χώρο ελεύθερο, σε μια «καθαρή» Κεντροαριστερά, ικανή να διεξάγει έναν ιδιότυπο διμέτωπο, ξένο προς τις ίδιες τις παραδόσεις της; Υπάρχει, άραγε, κάποια στρατηγική προσέγγισης των εν λόγω ψηφοφόρων;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
