Θα μας επιτρέψετε να επιμείνουμε στο θέμα που ανέκυψε, μετά και τη δημοσίευση του βιβλίου, του πρώην υπουργού Γιάννη Βαρβιτσιώτη, σχετικά με την «απειλή παραίτησης», σύσσωμης της τότε στρατιωτικής ηγεσίας, μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ.
Έστω και για παιδαγωγικούς λόγους, έχει αξία να ασχοληθούμε μ` αυτό, καθώς, όπως συνομολογεί και το ιστορικό στέλεχος της Κεντροδεξιάς παράταξης, η στρατιωτική ηγεσία της εποχής επεχείρησε να προβεί σ` ένα πολιτικό, κατ` ουσία, διάβημα, αφού θα είχε την έννοια διαμαρτυρίας, για την πολιτική που είχε εξαγγείλει το κόμμα που μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές! Το τι θα σήμαινε μια τέτοια πράξη, επίσης συνομολογεί, με την ευθύτητα που τον διακρίνει, ο συγγραφέας του προαναφερθέντος βιβλίου, όταν επισημαίνει πως, η υπαναχώρηση των αρχηγών των Επιτελείων, ύστερα από την παρέμβαση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή, επέτρεψε ώστε η κυβερνητική αλλαγή να πραγματοποιηθεί ομαλά! Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, τι σημαίνει αυτό; Εάν αυτό, όπως το περιγράφει ο πρώην υπουργός, με την πρόσθετη εγκυρότητα και του εκ της έσω γνώσης των γεγονότων, δεν έχει τα χαρακτηριστικά του «προνουτσιαμέντο», δηλαδή της επιβολής τετελεσμένων ή, εν προκειμένω, της υπαγόρευσης εξελίξεων, με την απειλή , έστω υπονοούμενη, της ισχύος των όπλων, τότε τι μπορεί να είναι; Η συνομολόγηση, ότι μια τέτοια ενέργεια, δε θα επέτρεπε την ομαλή εναλλαγή, στη βάση της νωπής λαϊκής εντολής, στη διακυβέρνηση, τι άλλο μπορεί να σημαίνει, παρά τη διολίσθηση σε ανώμαλες καταστάσεις που, στην πιο ήπια εκδοχή, θα αγνοούσαν την μόλις εκδηλωμένη λαϊκή βούληση;
Το ότι απαιτήθηκε η παρέμβαση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, για να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη, υπογραμμίζει ακόμη περισσότερο, τη σοβαρότητα του περιστατικού. Ακόμη δε πιο ενδιαφέρον, είναι πως η τότε ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, αποτελούνταν από πρόσωπα με εγνωσμένη αντίθεση προς το χουντικό καθεστώς και αυτό, άλλωστε, το δημοκρατικό φρόνημα, πρυτάνευσε στην επιλογή τους. Εάν σε αυτά τα πρόσωπα, επιβίωνε μια τέτοια, στρατοκρατικού χαρακτήρα νοοτροπία, του δικαιώματος, δηλαδή, παρέμβασης στην πολιτική-εκλογική διαδικασία, με απολύτως υποκειμενικά κριτήρια, τότε τι συμπέρασμα να προκύψει, έστω και για ιστορικούς-παιδαγωγικούς λόγους, όπως προαναφέρθηκε, για το πόσο, το στρατοκρατικό πνεύμα, όπως το προσδιορίσαμε, είχε εξαλειφθεί, τουλάχιστον από το χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων; Μήπως έτσι εξηγείται ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέλαβε και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
