Ενώ τώρα θα βλέπουμε την συζήτηση για τον σχηματισμό Κυβέρνησης να εξελίσσεται στο Βερολίνο, με όλη την τεχνικότητα που συνδυάζει κανείς με την γερμανική προσέγγιση, θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης να ξεκινήσουμε με κάτι το πιο Μεσογειακό, κάτι το σχεδόν Ελληνικό ως στοίχημα: Μην αποκλείετε να ξαναδούμε κάλπες στην Γερμανία πολύ-πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι θα αναμενόταν ( σε μια χώρα όπου οι εκλογικοί κύκλοι δεν σπάνε εύκολα και η τετραετία ισχύει). Το είδος αδιεξόδου που έφεραν οι Γερμανικές κάλπες της 24ης Σεπτεμβρίου 2017 – με την ιστορική πανωλεθρία των Σοσιαλδημοκρατών/SPD, με την απώλεια σχεδόν 9 ποσοστιαίων μονάδων από τους (νικητές, έτσι;) Χριστιανοδημοκράτες/CDU-CSU – είναι εξαιρετικά δύσκολο να αρχίσει καν να αντιμετωπίζεται.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα επιδιωχθεί, ούτε ότι δεν θα προκύψει τελικά, Κυβέρνηση Συνασπισμού. Καθώς η επάνοδος των Σοσιαλδημοκρατών/SPD σε Μεγάλο Συνασπισμό με την CDU-CSU θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία (ακόμη κι αν ο Μάρτιν Σουλτς προσφερθεί ως Ιφιγένεια), και καθώς Μικρός Συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών/CDU-CSU – Φιλελευθέρων/FDP δεν προκύπτει αριθμητικά καν, ήδη η λύση «Τζαμάϊκα»/CDU-CSU/FDP/ Πράσινοι σερβίρεται ως περίπου αυτονόητη. Αλλά… προσοχή! Ούτε οι Φιλελεύθεροι, ούτε οι Πράσινοι είναι παιδάκια. Έχουν θέσεις, θέσεις και πεποιθήσεις αληθινές. Οι Πράσινοι έχουν και αριστερά πτέρυγα και δεξιότερη: όμως η Ευρωπαϊκή τους στράτευση, σίγουρα η περιβαλλοντική τους συνείδηση τους θέτει ακριβώς στον αντίποδα των Φιλελευθέρων. Οι FDP, πάλι, είναι πολύ-πολύ πιο συντηρητικοί και στα οικονομικά και στα θέματα ασφάλειας/τρομοκρατίας/προσφυγικού (ανακατεύοντας όλα αυτά επιδεξίως: η διαφορά τους από την ακραία AfD είναι περισσότερο ύφους παρά ουσίας).
Όσοι τολμούν να κάνουν προσθέσεις ανομοίων, ας δουν δυο αθροίσματα. Η Δεξιά, δηλαδή CDU-CSU (μην λησμονείται η παλιά άποψη του Franz-Josef Strauss, ιστορικού ηγέτη της CSU ότι «δεν πρέπει να επιτραπεί να υπάρξει κόμμα δεξιότερα»: ακριβώς αυτό που συνέβη τώρα με την AfD!) με κάτι σαν 33%, η ίδια η ακραία, ξενοφοβική κοκ. AfD με το 12,5% που κανείς δεν είχε «πιάσει» ως πρόβλεψη, συν οι συντηρητικοποιημένοι μετά τα χρόνια εκτός εξουσίας FDP με πάνω από 10,5% δίνουν συνολικά περισσότερα από 55%. Την ίδια στιγμή, το άθροισμα ανομοίων AfD, FDP και Die Linke – γιατί στο ίδιο τσουβάλι; λόγω της σαφώς Ευρωφοβικής/αντι-Ευρωπαϊκής στάσης τους – ξεπερνούν το 30%: αντι-Ευρωπαϊκή τοποθέτηση για 1/3 των Γερμανών, όχι αστεία υπόθεση! Αυτά τα αθροίσματα, περισσότερο κι από το ότι σε έδρες η CDU/CSU είναι στις 246, το SPD στις 153, η AfD στις 94, η FDP στις 80, με τους Die Linke στις 69 και τους Gruenen στις 67 – οπότε η δεδηλωμένη των 355 «χρειάζεται» (άμα αποκλεισθεί Μεγάλος Συνασπισμός) CDU/CSU – FDP – Πρασίνους – έχουν φέρει μια «μη Γερμανική» προβληματική διαχείριση…
Όταν, λοιπόν, θα έχει προκύψει και θα λειτουργεί η Κυβέρνηση Συνασπισμού, ακόμη και οι βουλευτές της CSU/του Horst Seehofer, σίγουρα εκείνοι τ ης FDP/του Christian Lindner θα μπορούν σε κάθε στροφή να φρενάρουν το Κυβερνητικό, ή και το κοινοβουλευτικό καν, έργο. Όσο για την στάση των Πρασίνων, με την δικέφαλη ηγεσία Cem Oezdemir/Simone Peter, δεν υπάρχει λόγος να αναμένεται περισσότερο «εύκολη». (Ναι, το αναγνωρίζουμε φιλε αναγνώστη: δεν αγγίξαμε καν την επίπτωση αυτών των σεναρίων στην Ελληνική υπόθεση. Να το πούμε κι αλλοιώς: άμα η Ελληνική υπόθεση γίνει αντικείμενο της συγκρότησης μιας τέτοιας Κυβέρνησης Συνασπισμού στο Βερολίνο, είτε ευθέως ως θέμα είτε έμμεσα ως ενδεικτικό παράδειγμα, τότε θα έχουμε μπλέξει. Άσχημα).
