Η διήμερη παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερα δε η καθιερωμένη ομιλία του προς τους παραγωγικούς φορείς, το βράδυ του Σαββάτου, ανέδειξε τις κρίσιμες διαφορές, ανάμεσα στην πρόταση ενός συντηρητικού και ενός αριστερού-προοδευτικού φορέα, ακόμη και στις σημερινές, έκτακτες συνθήκες.
Οφείλουμε, στο σημείο αυτό, να αναγνωρίσουμε στον πρόεδρο της ΝΔ, την ευθύτητα με την οποία τοποθετείται, χωρίς να αμβλύνει τα σημεία αιχμής, της πολιτικής του πρότασης και προγραμματικής ατζέντας. Αν δε ισχύει αυτό που είχε γράψει ο Μίμης Ανδρουλάκης, στο βιβλίο του «ΜΕΤΑ», πως, όπως και στο ποδόσφαιρο, όπου ένα παιχνίδι κρίνεται στο ημικύκλιο της μικρής περιοχής και όχι στο κέντρο του γηπέδου, έτσι και στην πολιτική, οι κρίσιμες διαφορές αναδεικνύονται στις αποχρώσεις, στη «μικρή περιοχή» της πολιτικής, στην περίπτωση της ομιλίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι αποχρώσεις είναι τόσο έντονες, που, μόνο «τυφλοί» δε μπορούν να τις δουν. Όταν, επί παραδείγματι, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τάσσεται ευθέως, στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων-ως προσωπική του θέση-υπέρ της λήψης απόφασης για απεργία με το 50%+1, αλλά και της επικράτησης των επιχειρησιακών έναντι των κλαδικών συμβάσεων (ούτε λόγος για Συλλογικές Συμβάσεις), τούτο σημαίνει πλήρη υιοθέτηση των πάγιων αντιλήψεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δηλαδή της πιο ακραίας εκδοχής του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος, για ολοκληρωτική αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων. Μια θέση, τόσο καθαρά διατυπωμένη, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών και δεν αναιρείται, ασφαλώς, από βαρύγδουπες διακηρύξεις, για έλεγχο της απλήρωτης εργασίας ή «φιλιππικούς» κατά των «λαθρεπιβατών» ενός «παρασιτικού καπιταλισμού». Μάλλον ως κραυγαλέα αντίφαση, μοιάζουν αυτά, όταν το θεσμικό πλαίσιο που προτείνεται ευνοεί, ακριβώς, την καταγγελλόμενη εργοδοτική αυθαιρεσία, αλλά και την ανάπτυξη αυτού του είδους «παρασιτικής» επιχειρηματικότητας. Σε τελευταία ανάλυση, ακόμη και αν δεχθούμε, καλή τη πίστει, την ύπαρξη πραγματικής βούλησης, για αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, είναι προφανές ότι αυτή εξαντλείται σε μια διαδικασία «εσωτερικής εκκαθάρισης», που διατηρεί όμως αμετάβλητη ή καθιστά ακόμη πιο δυσμενή για τους εργαζόμενους, τη σημερινή κατάσταση, στο χώρο της εργασίας, όπου ο εργαζόμενος έχει απολέσει την όποια θεσμική δυνατότητα αντίστασης, στην ενδογενή εργοδοτική ισχύ. Το επιχείρημα, ότι έτσι διασφαλίζεται η εργασιακή ηρεμία και η δυνατότητα επιβίωσης των επιχειρήσεων, ή και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, αναιρείται από το πραγματικό γεγονός, ότι οι επιχειρήσεις κλείνουν ή φυτοζωούν τώρα, σε καθεστώς εργασιακής απορρύθμισης.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
