Όπως έχουμε και αλλού τονίσει, οι φιλόδοξες προτάσεις, για μια εκ βάθρων αναδιάρθρωση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, από φυσιογνωμίες με το προσωπικό κύρος και τη θεσμική περιωπή του Εμανουέλ Μακρόν και του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, δείχνουν αν μη τι άλλο, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο και τις όποιες αποκλίσεις, πως κατανοείται, σε πολύ υψηλό επίπεδο πια, πως το όραμα των πρωτεργατών της ενωμένης Ευρώπης, έχει προ πολλού εξοκείλει.
Πως «το πλοίο θα βυθιστεί αύτανδρο», αν δεν αλλάξει πορεία. Αυτό δε που λέγεται, υπό τύπο ευφυολογήματος, ότι το καράβι, επειδή «ναυπηγήθηκε» στο Βερολίνο, μοιάζει πιο πολύ με μεγάλο «τάνκερ», γι` αυτό και δύσκολα στρίβει, αν δεν αποτελεί πρόσχημα, σίγουρα δεν αρμόζει στην περίσταση, γιατί αν αργήσει κι άλλο, ο κίνδυνος να πέσει στο παγόβουνο, είναι κάτι παραπάνω από ορατός. Ίσως, κάτι να έχουν αρχίσει να «ψυλλιάζονται» και στο Βερολίνο, αλλιώς δεν εξηγείται ότι, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, ανέλαβε ο «σκληρός» κ. Σόιμπλε, να «πετάξει το τυρί», δείχνοντας να ασπάζεται το αγωνιώδες αίτημα για αναπτυξιακή βοήθεια, προς τις χώρες του Νότου ή, γενικότερα, τις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης και της Ένωσης, που έχουν ανάγκη. Προς το σκοπό αυτό, προτείνεται η μετατροπή του Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), σε ένα είδος Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, που θα καλύψει το κενό του, αποχωρούντος, Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η πρόταση αυτή, βέβαια, έχει μια «φάκα», για όσους δεν πρόσεξαν. Όλα αυτά τα θετικά και υποβοηθητικά για τους λαούς του Νότου της Ευρώπης και όχι μόνο, συνοδεύονται από τη «φάκα», που είναι πως αυτού του είδους η βοήθεια θα προσφέρεται υπό τον όρο της αυξημένης εποπτείας από τον υπόψη Μηχανισμό, δηλαδή το Βερολίνο.
Είναι προφανές, πως οι προτάσεις του Γάλλου προέδρου και του επικεφαλής της Κομισιόν, ανεξάρτητα από το αν αποκλίνουν σε καίρια σημεία, σίγουρα κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση, κατατείνοντας σε μια μεγαλύτερη αυτονομία των ευρωπαϊκών οργάνων, αλλά και μεγαλύτερη εμπλοκή των ευρωπαϊκών λαών, αφού είναι «δια γυμνού οφθαλμού» ορατή η αποξένωση ηγεσιών και οργάνων, υπό τη σημερινή τους δομή, από τους πολίτες της Ευρώπης. Η πρόταση για ξεχωριστό Ευρωκοινοβούλιο, των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, ή για εκλογή του «υπερυπουργού» Οικονομικών, είναι ενδεικτικές προς τούτο. Μη φανταστεί κανείς, βέβαια, ότι πρόκειται για καμιά «επανάσταση», από τα συγκεκριμένα, μάλιστα, πρόσωπα, αλλά, πάντως, κάτι κινείται…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
