Τι κόμμα θέλουν;

Η συζήτηση που γίνεται στην Κεντροαριστερά, για τον τρόπο διεξαγωγής της ψηφοφορίας, για την εκλογή ηγεσίας, στην οποία αναλυτικά αναφερθήκαμε, στο χθεσινό μας φύλλο, προσφέρει την ευκαιρία, για μια συζήτηση, επί της ουσίας.

 Τι κόμμα θέλουν, άραγε, στην Κεντροαριστερά; Βλέπουν τα ίδια «όνειρα», όλες οι «φυλές» του διάσπαρτου αστερισμού, κομμάτων, κινήσεων, κομματιδίων η μεμονωμένων προσωπικοτήτων; Το υπαινιχθήκαμε και στο χθεσινό μας κείμενο, ότι η διαμάχη για το αν και υπό ποιους όρους θα εισαχθεί η ηλεκτρονική ψηφοφορία, αποτελεί «φύλλο συκής», υποκρύπτοντας τη διαφορετική αντίληψη, όχι μόνο για την «πολιτική συμμαχιών» του νέου φορέα, αλλά την ίδια την ιδεολογική του ταυτότητα, την τοποθέτηση του στον πολιτικοεκλογικό χάρτη, το πώς βλέπει «τον εαυτό» του και το νέο φορέα, στη σημερινή, σύνθετη, εγχώρια και διεθνή πολιτική πραγματικότητα. Πως, για να συνεχίσουμε την ενδεικτική απαρίθμηση, τοποθετείται-και τοποθετούνται οι επίδοξοι ηγέτες-στην εσωτερική συζήτηση που, άτυπα, έχει ξεκινήσει στο χώρο της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, με αυτοκριτική διάθεση, σε σχέση με τις επιλογές του πρόσφατου παρελθόντος, της ταύτισης, δηλαδή, με το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα; Για να το θέσουμε, με πιο απλουστευμένο τρόπο, είναι με τον Πιτέλα, Σουλτς και άλλους (ανεξάρτητα από τη δικαιολογημένη επιφύλαξη, για την όψιμη «μεταμέλεια») ή με τη λογική όσων επιμένουν, έστω και αν δεν το πολυφωνάζουν, στη στρατηγική σύμπλευση με την Κεντροδεξιά; Δε χρειάζεται, άλλωστε, να ψάξουμε και πολύ, για να βρούμε αντίστοιχες λογικές, έστω με υπαινικτικό και έμμεσο λόγο προβαλλόμενες, θυμίζοντας κάτι από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

 Αυτά τα διλήμματα και τον τρόπο που, υπο+γείως, τίθενται και στη συζήτηση για την εγχώρια Κεντροαριστερά, έχει, προφανώς, υπόψη του ο, εκ των υποψηφίων, Γιάννης Ραγκούσης, όταν προτείνει να τεθεί υπόψη του εκλεκτορικού σώματος, σε μια παράλληλη κάλπη, αυτή, ακριβώς,  η πολιτική συμμαχιών του νέου φορέα, με το διαζευκτικό ερώτημα, Μητσοτάκης ή Τσίπρας; Ίσως, πράγματι, το ερώτημα, με το σχηματικό τρόπο που τίθεται, να αδικεί το αντικείμενο της συζήτησης και το «στρατηγικό βάθος» των ζητημάτων, που τίθενται. Όμως, είναι προτιμότερο από την αφωνία, την προσποίηση, την απόκρυψη του προβλήματος «κάτω απ` το χαλί» ή τη μεταμφίεση του, με ψευδώνυμα που παραπέμπουν σε «διαγωνισμούς καλλιστείων» ή «Συλλόγους Αλκίμων» και όχι σε κομματικά σχήματα, που δομούνται στη βάση κοινά αποδεκτών ιδεών και προτάσεων.

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ