Η ειδηση πέρασε στα ψιλά, κατά τη γνώμη μου όμως έπρεπε να είναι η πιο σημαντική είδηση των ημερών. «Σίγησε» έπειτα από περίπου εκατό χρόνια το Δημοτικό Σχολείο της Ερείκουσας, που με τους ελάχιστους μαθητές του σκόρπιζε χαρά και ελπίδα, στους κατοίκους των Διαπόντιων Νησιών της Κέρκυρας.
Το πέτρινο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο της Ερείκουσας ήταν και το μόνο που είχε απομείνει «ζωντανό» στα Διαπόντια Νησιά, τα τελευταία βορειοδυτικά ακρωτήρια της Ελλάδας, καθώς στους Οθωνούς και το Μαθράκι, τα σχολεία έκλεισαν πριν από πολλά χρόνια, λόγω της μετανάστευσης των κατοίκων στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας.
Οι δύο από τους τρεις, πέρυσι, μαθητές του σχολείου μετοίκησαν με την οικογένειά τους στην Αθήνα, ενώ ο τρίτος ο Ρενάτο, αλβανικής καταγωγής, που γεννήθηκε στην Ελλάδα και μεγάλωσε στην Ερείκουσα, φέτος ακολουθεί τις σπουδές του στο Γυμνάσιο.
Το Δημοτικό Σχολείο της Ερείκουσας, που είχε χτιστεί το 1920, με δωρεά της οικογένειας Α. Συγγρού, «κλείδωσε» μέσα του ιστορία περίπου εκατό χρόνων, αφήνοντας σήμερα πίσω του ένα νησί γερόντων που αναπολούν τα παιδικά τους χρόνια και τις στιγμές που το νησί έσφυζε από παιδικές φωνές και από ζωή.
Η ακριτική Ελλάδα αργοπεθαίνει. Κάτι πρέπει να γίνει, για να παραμείνουν οι νέοι στις ακριτικές περιοχές και να μην ερημώσουν τα κρίσιμα γεωπολιτικά σημεία της χώρας. Ας συμφωνήσουν επιτέλους σε κάτι οι πολιτικοί μας ταγοί. Ότι πρέπει να δοθούν κίνητρα για να μην ερημώσει η ακριτική χώρα. Κάντε κάτι επιτέλους…
