Σιγά-σιγά, το βλέπαμε και προχθές, μετά και την υποψηφιότητα Γιώργου Καμίνη, μετά και εκείνην Σταύρου Θεοδωράκη/Ποταμιού, μετά και την διστακτική προσέλευση Άννας Διαμαντοπούλου/Ώρας Αποφάσεων, το εγχείρημα εκλογικής αναμέτρησης «εντός των τειχών» της Δημοκρατικής Συμπαράταξης για την επιλογή αρχηγού (και βλέπουμε «μετά») για την διαρθρωτική/οργανωτική και ιδεολογική/πολιτική ιδιοσυστασία του συγκεντρώνει λίγο-πολύ τους πάντες στην κατ’ αυτοπροσδιορισμόν ΚεντροΑριστερά/ΣοσιαλΔημοκρατία.
Εκεί, λοιπόν, που το ένστικτο συμμετοχής στο συλλογικό και επ’ ουδενί απουσίας απ’ αυτό – το crowd instinct – σε καλά Ελληνικά – έδειχνε να επιβεβαιώνεται για μιαν ακόμη φορά, με μόνο δε απόντα τον Βαγγέλη Βενιζέλο (ο οποίος ούτως ή άλλως αποτελεί ίδιον μέγεθος που δεν «χωράει»), σηκώθηκε ένας λιγότερο γνωστός φορέας – η Δημοκρατική Ευθύνη – να αρθρώσει έναν αντίλογο. Αντίλογο επιχειρηματολογημένο και κάπως διαρθρωμένο, άσχετα αν κινείται «ενάντια στο ρεύμα» που δείχνει να διαμορφώνεται στον χώρο του – ας πούμε – Κέντρου. Πρόκειται για την πρωτοβουλία που συνήθως προσδιορίζεται ως «του Αλέκου Παπαδόπουλου». ασχέτως αν ο ίδιος με το ηπειρώτικο αγύριστο κεφάλι που τον διακρίνει επιμένει ότι εκείνος «απλώς στηρίζει μια πρωτοβουλία νέων ανθρώπων κλπ.».
Η τοποθέτηση της Δημοκρατικής Ευθύνης προσέχθηκε περισσότερο για τις αιχμηρές αναφορές στις «ανασυγκροτήσεις πάλαι ποτέ διαλαμψάντων πολιτικών χώρων» ή στις «προσωπικές φιλοδοξίες για την αρχήγευση χώρου χωρίς αυτογνωσία και αυτοσυνειδησία της ευθύνης [που ] χαμηλώνουν ακόμη περισσότερο το επίπεδο των απαιτήσεων του λαού». Θα συνιστούσαμε στον αναγνώστη να προσέξει πολύ περισσότερο κάτι άλλο – το κείμενο βρίσκεται, ολοκληρωμένο, στο www.dimokratikiefthini.gr : Την ευθέως διατυπωμένη πρόβλεψη ότι «το δράμα της χώρας θα εξελιχθεί τον Μάιο του 2018», δηλαδή 3-4 μήνες πριν την λήξη του τωρινού Προγράμματος.
Πώς αυτό; Επεξηγούν οι της Δημ. Ευθύνης ότι, τότε (έως τότε, θα διορθώναμε) το πολιτικό προσωπικό, Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση (πολύ σωστή η διατύπωση, θα προσθέταμε) θα πρέπει να απαντήσει. Στο τι; «Αν θα αποδεχθεί ένα πολύχρονο σκληρό πακέτο εθνικών εγγυήσεων, προκειμένου να καταστεί εφικτή η οποία διευθέτηση χρέους». Η συζήτηση αυτή, λέει το κείμενο Αλ. Παπαδόπουλου, θα διεξαχθεί «με βάση το επίπεδο αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, το οποίο παραμένει χαμηλό, με λαϊκίστικη, πελατειακή και ιδιοτελή φάση».
Αυτή, λοιπόν, η ανάλυση κάνει την Δημ. Ευθύνη και τα κατά δήλωσιν 4000 μέλη ανά την Ελλάδα της να διερωτώνται αν υπάρχουν περιθώρια επιτυχίας και αν τελικά προκύψει [κάτι] για τις αναζητήσεις και τις αρχηγικές διευθετήσεις στην Δημ. Συμπ. που μονοπωλούν την συζήτηση περί ΚεντροΑριστεράς/ΣοσιαλΔημοκρατίας. Ενδιαφέρουσα όχι μόνο η διατύπωση, όσο η θεμελιακή επιχειρηματολόγηση με βάση τον ορίζοντα Μαϊου 2018. Γιατί τότε, κάπου, δεν θάναι μόνον η υπόθεση διευθέτησης του χρέους που θάχει φανεί πού/πώς/πότε θα προχωράει, αλλά συνολικά τι μορφή (και όχι τι ονειρική υπόσταση…) θα προσλάβει η μετά τον Αύγουστο του 2018 πορεία της χώρας. Όπως πεισματικά επανερχόμαστε απ’ αυτήν την στήλη: ποιοι (από Ελλάδα) θα διαπραγματευθούν με ποιους (από «Ευρώπη») την αληθινή επόμενη μέρα.
