Δείτε δυο γεγονότα της Ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, που θα τα βρούμε να δημιουργούν κλίμα στην συνέχεια: Η προεκλογική χαριτωμενιά του Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε, με την δήλωσή του ότι «στην Ελλάδα θα του στήσουν κάποτε αδριάντα» που επέμεινε και προωθήθηκαν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, συν η επαναφορά από τον επανερχόμενο στην Ιταλική πολιτική σκηνή Σίλβιο Μπερλουσκόνι της συζήτησης για «παράλληλο νόμισμα».
Ο καλός φίλος της Ελλάδας Βόλφι, ο οποίος προ εβδομάδων περίπου εξυμνούσε τις επιτευχθείσες στην χώρα μας μεταρρυθμίσεις, απευθύνθηκε προδήλως στο δικό του εκλογικό σώμα που σε 4 εβδομάδες ψηφίζει, λέγοντας ότι η δική του στάση στο Ελληνικό ζήτημα δικαιώθηκε. Την ίδια στιγμή, βέβαια, δίνει και ένα προκαταβολικό μήνυμα στην Ελλάδα: ότι οι οποιεσδήποτε συζητήσεις-διαπραγματεύσεις- ζυμώσεις ξεκινήσουν (μετά τις Γερμανικές εκλογές) για το χρέος, αναγκαστικά θα περιλάβουν μεταρρυθμίσεις, κι άλλες μεταρρυθμίσεις. Από Σώϋμπλε μεριά ρίχτηκε άλλωστε στο τραπέζι και πάλιν η υπόθεση για μετάβαση σε «Ευρωπαϊκό» ΔΝΤ, ως μια μετεξέλιξη του σημερινού Μηχανισμού/ESM που θα ήταν ανοιχτό σε παρεμβάσεις σε χώρες κρίσης ακόμη και με επενδυτική λογική.
Όσο για τον Σίλβιο, αυτός επιχειρεί την επάνοδό του από το βασίλειο των πολιτικών σκιών: η βασική του ιδέα ήταν να «χτίσει» στην λογική της επανόδου στην λιρέτα. Βλέποντας όμως την άρνηση της Ιταλικής κοινής γνώμης να δεχθεί την απώλεια του ευρώ, τροποποίησε προς μια λογική διπλού νομίσματος: ευρώ για τις διεθνείς συναλλαγές (και… τις αποταμιεύσεις), λιρέτα για την παραγωγή και τις εσωτερικές σχέσεις. Εδώ, δεν θα έπρεπε να σπεύσει να χαρακτηρίσει κανείς τον Μπερλουσκόνι ως επίγονο του Βαρουφάκη – αν και μοιράζεται μαζί του πτυχές σουρεαλιστικής συμπεριφοράς καθώς και μια εγκάρδια σχέση με την μηντιακή διαχείριση (βέβαια ο Σίλβιο την έχει ιδιοκτησιακά, ο Γιάνης – με ένα «ν» πάντα – την διεκδικεί με την έμφυτη κλίση του προς το σώου). Αν μη τι άλλο, η Ιταλία διέθετε μια εξωστρεφή παραγωγική δομή έστω και σε υποχώρηση, που νομισματικοί χειρισμοί θα ήταν νοητό να την «ξεκλειδώσουν» από την ληθαργική 10ετία που έχει ζήσει. Απλώς, η διαταραχή που θα φέρει – που έφερε ήδη – η αναφορά Μπερλουσκόνι σε ο,τιδήποτε αφορά την Ευρωζώνη, υπόσχεται/απειλεί να δημιουργήσει αρνητικά αντανακλαστικά. Συν, η τραπεζική αγορά της Ιταλίας είναι βαθύτερα κλονισμένη: η Φρανκφούρτη/η ΕΚΤ δεν θα διενοείτο να προστεθεί ένας πρόσθετος παράγοντας αμφισβήτησης.
Αν στα συνεχιζόμενα σημάδια από Βερολίνο μεριά ότι οποιαδήποτε επανασυζήτηση με την Ελλάδα θα έχει αναγκαστικά κεντρικό αρμό την συνέχιση των μεταρρυθμίσεων προστεθεί τώρα η “ανάγκη” να αποτραπεί ο,τιδήποτε “θα μπορούσε να δημιουργήσει νέες σκέψεις στην Ιταλία”, τότε οι προοπτικές για οποιασδήποτε εποικοδομητική επανασυζήτηση χλωμαίνουν. Κι άλλο.
