Ατυχείς συγκρίσεις

Είναι γνωστό πως η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, παρά μόνο ως φάρσα, όπως έλεγε και ο γερό-Κάρολος.

 Τούτου δοθέντος, η προσπάθεια της αντιπολίτευσης ή και κάποιων φορέων της πανεπιστημιακής κοινότητας, να κρίνουν τη σημερινή νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης, για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που συζητείται αυτές τις μέρες στη Βουλή, με αναφορά στον εμβληματικό νόμο-πλαίσιο του 1982, είναι, τουλάχιστον, ατυχής. Αναφερόμαστε, στην προσπάθεια ετεροχρονισμένης αποδόμησης, εκείνης της τολμηρής παρέμβασης, της «κυβέρνησης της Αλλαγής», που, να θυμίσουμε, έφερε τις υπογραφές των καθηγητών Γιάννη Πανούση (πρώην  υπουργός) και Διονύση Κλάδη, με το επιχείρημα ότι το συζητούμενο νομοθέτημα, αποτελεί «ριμέικ» της προ 35 ετών πρωτοβουλίας. Είναι εύκολο, πλην άστοχο, να κρίνουμε εκείνη τη θεσμική παρέμβαση, με βάση τα όσα έχουν διατρέξει, αγνοώντας το πλαίσιο και τις ανάγκες, εκείνης της εποχής. Να θυμίσουμε, λοιπόν, ότι τότε, αποτελούσε αίτημα του συνόλου της εκπαιδευτικής κοινότητας, το οποία έμμεσα είχαν αναγνωρίσει και οι τότε κυβερνήσεις της ΝΔ (εξ ου και η απόσυρση του ν. 815/78). Ο ν. 1268/82, λοιπόν, ανταποκρίθηκε σε αυτή την πάγκοινη απαίτηση, για εκδημοκρατισμό στη λειτουργία του Πανεπιστημίου, με σημείο αιχμής, την κατάργηση του θεσμού της Έδρας, που μετέτρεπε τον καθηγητή-κάτοχο της σε ένα είδος σύγχρονου, ιδιότυπου φεουδάρχη, περιστοιχιζόμενου από βοηθούς-καθηγητές, πολλές φορές με ανάλογα ακαδημαϊκά προσόντα, με «υπηρετική» σχέση προς τον φεουδάρχη-καθηγητή. Αυτή την αδιανόητη, για σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, σχέση αφέντη-δούλου, μεταξύ ακαδημαϊκών, κατήργησε ο νόμος του 1982, καθιερώνοντας διακριτές βαθμίδες ( λέκτορα, επίκουρου, αναπληρωτή καθηγητή, καθηγητή), αλλά με σχέση αλληλοσεβασμού και συγκεκριμένους  ρόλους, αποκαθιστώντας, έτσι, μια σύγχρονη, δημοκρατική λειτουργία, εντός των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Αυτή, ας μην το ξεχνάμε, ήταν η θεμελιώδης παρέμβαση του νομοθέτη, υπηρετώντας, ακριβώς, το στόχο εκδημοκρατισμού του Πανεπιστημίου. Στο πλαίσιο αυτού του στόχου, εντάσσονταν και οι ρυθμίσεις για το άσυλο, που δεν απέκλειαν την παρέμβαση της αστυνομικής δύναμης, εφ` όσον διαπιστωνόταν η διάπραξη αυτόφωρα διωκόμενων αδικημάτων.

 Να λάβουμε υπόψη, ότι ήταν νωπές ακόμη οι εμπειρίες, από την περίοδο της χούντας, αλλά και του «αστυνομικού» κράτους, καθώς και το κλίμα που είχε διαμορφωθεί, μετά την πρόσφατη κυβερνητική αλλαγή και το ριζοσπαστικό περιεχόμενο της λαϊκής εντολής. Κάτω από την επίδραση εκείνου του κλίματος, θα πρέπει να κριθούν και ορισμένες υπερβολές, όπως, επί παραδείγματι, ο βαθμός εκπροσώπησης των φοιτητών, στα όργανα διοίκησης…

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ