Το 1989, στον παροξυσμό της αντιπαράθεσης, με άξονα το περίφημο «σκάνδαλο Κοσκωτά», ο Διονύσης Σαββόπουλος, σε μια από τις πιο ατυχείς στιγμές του, εξήγγειλε τη στράτευση του με τη ΝΔ, προκειμένου να φύγουν οι «ενδιάμεσοι γύφτοι» του ΠΑΣΟΚ.
Παραβλέποντας τον ακραίο ρατσιστικό τόνο, η δήλωση εκείνη υπεδείκνυε ότι για κάποιους, από την «άλλη όχθη», η σύμπλευση με τη συντηρητική παράταξη, που απέκτησε «υλική υπόσταση» με το σχηματισμό της κυβέρνησης Τζαννετάκη, είχε χαρακτηριστικά, που υπερέβαιναν το στόχο της κάθαρσης. Είναι ενδεικτική η περίπτωση του Μίκη Θεοδωράκη, που έφτασε ως το σημείο να γίνει υπουργός, στην αμιγή κυβέρνηση της ΝΔ. Κι αν οι ανωτέρω περιπτώσεις υπάκουαν στον ιδιότυπο παρορμητισμό του καλλιτέχνη, για άλλους, με πιο μακροπρόθεσμη ματιά, η προσέγγιση με τη ΝΔ, αποτελούσε στρατηγική επιλογή, που εκφράστηκε με την ανοχή ή και κριτική στήριξη, προς την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Στελέχη, μάλιστα, της τότε ΕΑΡ, εξήραν τον «ιδιότυπο ριζοσπαστισμό» της τότε κυβέρνησης. Το φαινόμενο, πήρε τα χαρακτηριστικά ρεύματος, που αποτέλεσε τη βάση στήριξης, του λεγόμενου εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος. Ήταν οι «δάνειες ψήφοι» προς το μεταλλασσόμενο ΠΑΣΟΚ, υπό τον Κώστα Σημίτη, στις οποίες είχε αναφερθεί ο αείμνηστος Αναστάσης Πεπονής, αναφερόμενος στην, δυσερμήνευτη σε πρώτη ανάγνωση, στήριξη προς τον τότε πρωθυπουργό, από πρόσωπα και χώρας, που ήταν σφοδροί πολέμιοι του ΠΑΣΟΚ, όσο ηγεμόνευε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Είναι το ίδιο, απροσδιόριστο με τους όρους της κλασσικής πολιτικής επιστήμης, ρεύμα, που, τώρα, στρατεύεται αυθόρμητα, στο πλευρό της σημερινής ηγεσίας της ΝΔ, επιχειρώντας, μάλιστα, μερικοί εξ αυτών, να ρυμουλκήσουν και το χώρο της Κεντροαριστεράς, να κινηθεί προς την ίδια κατεύθυνση, έστω μ` έναν πιο έμμεσο λόγο. Το «νήμα» που συνδέει τους «εισοδιστές» του τότε με το σήμερα, πέρα από την ταυτότητα κάποιων προσώπων, μεγαλύτερων σε ηλικία, είναι ο κοινός, τότε και τώρα, εχθρός, που είναι ο λαϊκισμός. Επειδή δε, οι πιο «ψαγμένοι» αντιλαμβάνονται την αοριστία και δυσκολία επιστημονικής αποσαφήνισης, επιχειρούν ad hoc εννοιολογικούς προσδιορισμούς, με βάση το σημερινό κυβερνητικό σχήμα. Άλλοι αναζητούν το νήμα συνδέοντας την περίπτωση του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, μ` εκείνη του αείμνηστου Ευάγγελου Γιαννόπουλου. Ίσως, έτσι, πείθουν και τους εαυτούς τους, για το ορθό της επιλογής τους. Ξεχνούν, όμως, πως ο Πολάκης ή ο Γιαννόπουλος, αν μη τι άλλο, δεν καταδικάστηκαν, ούτε κατηγορήθηκαν για μίζες…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
