Είχαμε επισημάνει, στο προχθεσινό μας φύλλο, πως ο πραγματικός στόχος της επίσημης επίσκεψης, του Τούρκου πρωθυπουργού, ήταν το ιδιωτικό ταξίδι του στην Θράκη.
Είχαμε κάνει λόγο για απόπειρα «Κοσοβοποίησης» της Θράκης, με βάση και τη συνολική εμπειρία, από την τουρκική «αναθεωρητική» πολιτική. Φαίνεται όμως πως τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά, αν κρίνουμε από το περιεχόμενο της ομιλίας του υπουργού Εργασίας, που συνόδευε τον Τούρκο πρωθυπουργό και το περιεχόμενο της οποίας, ήρθε χθες στη δημοσιότητα. Ο κ. Μεχμέτ Μουεζίνογλου, περί του οποίου ο λόγος, ανέλαβε να πει, με πιο καθαρό τρόπο, όσα δε μπορούσε ή δεν ήθελε να πει ο κ. Γιλντιρίμ, λόγω και των δεσμών του με την περιοχή, αφού, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, «είμαι παιδί αυτών των εδαφών». Τα ουσιώδη, όμως, της ομιλίας του, είναι άλλα: Πρώτον, ο ισχυρισμός του, ότι οι μουσουλμάνοι κάτοικοι της περιοχής, καταπιέζονται από το ελληνικό κράτος, σε σημείο να νιώθουν «πολίτες β` κατηγορίας». Εντοπίζει, μάλιστα, αυτή την υστέρηση, των συμπατριωτών του, όπως τους προσδιορίζει, στα πεδία της εκπαίδευσης, της οικονομίας, αλλά και των εκλεγμένων μουφτήδων! Δεύτερον, η περίεργη αναφορά ότι οι άνθρωποι της περιοχής «ποτέ δεν κάνουν λάθη έναντι των εδαφών στα οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν», ούτε «στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους και δεν αλλάζουν γνώμη γι` αυτά» Τρίτον, η υπενθύμιση προς τους συγκεντρωμένους, «να μη ξεχνάνε ποτέ», ότι, δηλαδή, «δίπλα στις ελπίδες τους υπάρχει η στήριξη του τουρκικού έθνους των 80 εκατ. ανθρώπων». Το τι υποδηλώνει το τελευταίο, ως προς τις βαθύτερες προθέσεις του τουρκικού καθεστώτος, «φωτίζει» ενδεχομένως η επίμονη αναφορά, που διαπερνά όλο το κείμενο, στους «Δυτικοθρακιώτες συμπολίτες μας»…
Στοιχειώδης γνώση της ιστορίας, ειδικότερα δε, του πως φτάσαμε στη Συνθήκη της Λωζάννης, που, σε μια προσπάθεια διάσωσης κάποιων από τα κεκτημένα της Συνθήκης των Σεβρών, διαμοίρασε την Θράκη, οδηγεί σε ένα συμπέρασμα, που ενισχύεται από την όλη δομή του κειμένου: Ότι, από την «πίσω πόρτα» αυτή τη φορά, επανατίθεται ζήτημα αναθεώρησης ή και ισχύος, της συνθήκης Λωζάννης , επιπλέον δε, επιχειρείται να διαμορφωθεί, στην περιοχή, ένα ειδικό καθεστώς, υπό τη μεσεγγύηση της Άγκυρας. Όπως διδάσκει και η εμπειρία του Κοσόβου, η επίκληση της καταπίεσης, μιας «συμπαγούς» μειονότητας, είναι το όχημα για την προώθηση αλυτρωτικών ή μεγαλοϊδεατικών στόχων…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
