Γιατί μας ήρθε, μέρες του Ιουνίου, ο Τούρκος πρωθυπουργός; Θα σας πούμε εξ αρχής το δικό μας συμπέρασμα: Ο πραγματικός σκοπός της επίσκεψης ήταν η Θράκη. Εδώ, όμως ανακύπτουν μείζονα ζητήματα διπλωματικού πρωτοκόλλου, αγγίζοντας τον πυρήνα της εθνικής μας κυριαρχίας.
Κατ` αρχήν, ήταν, τουλάχιστον, άκομψη, εκ μέρους του Τούρκου πρωθυπουργού, η δημόσια μεταφορά «αυτοπρόσκλησης» του προέδρου Ερντογάν, ενώπιον, μάλιστα, του Προέδρου της Δημοκρατίας. Εύλογα δε, ο Προκόπης Παυλόπουλος του υπενθύμισε ότι επίσημη επίσκεψη αρχηγού κράτους, δε γίνεται έτσι, αλλά προηγείται συνεννόηση σε διπλωματικό επίπεδο. Ο κ. Γιλντιρίμ, όμως, διέπραξε ακόμη μεγαλύτερο διπλωματικό ατόπημα, όταν συνδύασε μια επίσημη επίσκεψη, που συμπεριλάμβανε συναντήσεις με την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, με μια ιδιωτικού χαρακτήρισε, όπως η τουρκική πλευρά την προσδιόρισε, επίσκεψη-περιοδεία στην Θράκη, που πήρε τα χαρακτηριστικά μιας επικοινωνιακής επίδειξης ισχύος, με την πρωτοφανή κινητοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας. Επειδή δε τίποτα δεν είναι τυχαίο, ούτε αθώο, είναι προφανές πως αυτή η διπλωματικά παράτυπη παρουσία, του κορυφαίου Τούρκου αξιωματούχου και οι συναντήσεις με αμφιλεγόμενους παράγοντες, που έχουν λειτουργήσει ως παράγοντες διαίρεσης, αλλά και ανυπακοής στο επίσημο κράτος, ψευδομουφτήδες, εντάσσεται στην ποικιλοτρόπως εκδηλωμένη, μακροχρόνια προσπάθεια της Άγκυρας, να χρησιμοποιήσει τη μουσουλμανική μειονότητα, ως όχημα εξυπηρέτησης του συνολικού της σχεδιασμού, που συμπεριλαμβάνει και τη μετατροπή της Θράκης, σ` ένα είδος ιδιότυπης «γκρίζας ζώνης». Για ένα είδος «νέας Αλεξανδρέτας» έχει μιλήσει ο «Νέστωρ» του Κυπριακού Ελληνισμού, δόκτωρ Βάσσος Λυσσαρίδης. Πολύ φοβούμαστε ότι είναι κάτι ακόμη χειρότερο. Πολύ φοβούμαστε ότι πρόκειται για επιχείρηση «Κοσοβοποίησης», εξ’ ου και η εργαλειακή χρήση της μειονότητας. Εδώ αποδεικνύεται η επικίνδυνη αφέλεια όσων, στην ιθύνουσα ελληνική ελίτ, αποδέχονταν, στο όνομα της νέας «γενιάς δικαιωμάτων», μια «δημιουργική ερμηνεία» της έννοιας του αυτοπροσδιορισμού, ανοίγοντας τον «ασκό του Αιόλου», για τη δημιουργία, από το πουθενά, «εθνικής μειονότητας». Εν προκειμένω, δεν αγνοήθηκαν μόνο τα όσα διαλαμβάνονται στη Συνθήκη της Λωζάννης, που αναφέρεται σαφέστατα σε πολίτες μουσουλμανικού θρησκεύματος, αλλά ελληνικής καταγωγής, στο όνομα της οποίας, άλλωστε, συμμετέχουν στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, ασκώντας το δικαίωμα του εκλέγειν, αλλά και του εκλέγεσθαι, ακόμη και στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Παραγνωρίζεται, ακόμη, πως, σε αυτό που προσδιορίζεται ως μουσουλμανική μειονότητα, συμπεριλαμβάνονται και κατηγορίες συμπατριωτών μας, όπως οι Αθίγγανοι, αλλά και οι Πομάκοι, που καμιά καταγωγική αναφορά, δεν τους συνδέει με την Τουρκία.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
