ΜαζοχισμOς; Πιθανὸν! Ἀλλ’ ἔχω παλαιόθεν τὸ «χούι» (=συνήθεια) ν’ ἀκούω τὸ βραδινὸ δελτίο τῶν ὀκτὼ ποὺ, ἀπὸ γενέσεως τῆς τηλοψίας ἐν Ἑλλάδι, ἐκφωνοῦσαν κυρίως καλλικέλαδοι, καλλίκομοι, καλλιπλόκαμοι καὶ καλλιπάρειοι κυρίες (θυμᾶμαι τὴν ἀείμνηστη συμπατριώτισσα Κέλλυ Σακκάκου), ποὺ μὲ τὰ γλυκὰ τους χείλη γλύκαιναν καὶ γλυκαίνουν τὶς πικρὲς συνήθως εἰδήσεις. Ἔτσι κάθε βράδυ παρακολουθῶ τὸ δελτίο τῶν ὀκτὼ μὲ τὴ γλυκιὰ καρτερία ποὺ ἔδειχναν οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ μάρτυρες μπροστὰ στὰ θηρία ποὺ ἦταν ἕτοιμα νὰ τοὺς κατασπαράξουν. Στὴν προκειμένη περίπτωση τὰ βραδινὰ θηρία εἶναι συνήθως οἱ ἐξαγγελίες γιὰ νέα οἰκονομικὰ μέτρα ποὺ θὰ κάνουν –καὶ ἤδη κάνουν– ἐλαφρότερο τὸ βαλάντιὸ μας καὶ αὐτὸ πρός ἀνακούφισή μας –φυσικὰ!–, διότι λόγῳ ἡλικίας δὲν μποροῦμε νὰ σηκώνουμε μεγάλα βάρη. Ἀκολούθως, θὰ ἀκούσουμε περισσότερες ἀποκαλύψεις γιὰ κάποιο οἰκονομικὸ ἤ πολιτικὸ ἤ ἐρωτικό σκάνδαλο, περισσότερες πληροφορίες γιὰ κάποιο νέο τρομοκρατικό κτύπημα, γιὰ κάποιον νέο βομβαρδισμό ἤ γιὰ κάποιον βανδαλισμό ποὺ διέπραξαν κάποιοι εὐσταλεῖς νεανίες σὲ βάρος κάποιου μνημείου, ἀκόμη και ἐκκλησίας. Ἀκολουθοῦν οἱ ἀσκήσεις μάχης ἀπὸ τὰ πεδία βολῆς τῶν Ἐξαχρείων καὶ τοῦ Πολυτεχνείου, τὸ «μπουκάρισμα» κάποιων ἀλλοφρόνων σὲ γραφεῖα ὑπουργῶν ἤ πανεπιστημιακῶν καθηγητῶν, τὸ πιτσίλισμα τῶν τοίχων, τὸ σπάσιμο τῶν ἠλεκτρονικῶν συσκευῶν, τὸ δελτίο ἀπεργιῶν ἤ πορειῶν διαμαρτυρίας ἤ φιλανθρωπίας, τὴν ἀπαραίτητη ἐνημέρωσή μας γιὰ τὴν κατάσταση τῶν προσφύγων καὶ τὴ φιλάνθρωπη δράση τῶν ΜΚΟ, τὰ νέα ἐπεισόδια στὰ γήπεδα, τὸν χθεσινὸ βιασμό ἀνηλίκου κορασίδος ἀπὸ κατάδικο τελοῦντα ἐν ἀδείᾳ, τὰ ἄδεια ἀπὸ τὰ ἀναγκαῖα μέσα νοσοκομεῖα καὶ ἄλλα τινὰ, ὅπως οἱ ληστεῖες καὶ τὰ φονικὰ.
Καὶ γιὰ νὰ κλείσει καλὰ ἡ βραδιὰ γευόμαστε ὀλίγην Μέρκελ, Σόυμπλε καὶ Τράμπ καὶ παρακολουθοῦμε τὶς τελευταῖες γυμνικὲς ἐμφανίσεις τῆς μόδας ἤ τὶς νέες ὀρχηστρικὲς ἐπιδόσεις τῆς Μαντόνας. Καὶ σὰν ἐπιδόρπιο προσφέρεται κάποιος ὑπουργὸς, ποὺ παρουσιάζεται στὸ κοινὸ σὰν τὸν κοῦκκο ποὐ βγαίνει ἀπὸ τὸ ξύλινο ρολόι τοῦ τοίχου μὲ ὕφος πάντοτε αὐστηρὸ ἤ βλοσυρό. Ἄν μάλιστα πρόκειται γιὰ ὑπουργὸ ἀ-παιδείας, τότε σὰν τὸν ἀείμνηστο φίλο μου Γρηγόρη ἀναφωνῶ: «Ὤχ, μανοῦλα μου, ὤχ, ἀναφώνησαν οἱ βάκελοι τοῦ Κώχ εἰς φάλαγγας κατὰ τριάδας. Ἐν δυὸ».
Μὲ ὅλα αὐτὰ θέλω νὰ πῶ ὅτι στὸ σύγχρονο ἀποπροσανατολισμό τῶν πολιτῶν τῆς πολύπαθης πατρίδας μας τεράστια εὐθύνη ἔχουν καὶ τὰ λεγόμενα «μήντια» μὲ τὶς ἀφόρητες ἀπεραντολογίες, φλυαρίες καὶ πλατειασμούς ἔτσι ποὺ τὸ σοβαρὸ νὰ καλύπτεται ἀπὸ τὸ κωμικὸ ἤ πάλι τὸ κωμικὸ νὰ συγχέεται μὲ τὸ τραγικό. Τὰ δελτία εἰδήσεων –ἰδίως τὰ λεγόμενα κεντρικὰ– θὰ ἔπρεπε κανονικὰ νὰ ἔχουν ἕνα δωρικό χαρακτῆρα, αὐστηρότητα καὶ ἀκρίβεια καὶ νὰ μὴ θυμίζουν ρυθμούς ἄλλοτε ροκοκὸ καὶ ἄλλοτε μπαρόκ. Καὶ κάτι βασικό: ὅταν ἀνακοινώνεται κάποια πράξη εἰδεχθὴς ἤ ἐγκληματικὴ, νὰ μὴ δείχνεται ὅλο ἐκεῖνο τὸ «φροντιστήριο» ἰδιοπαθῶν καταστάσεων ἔτσι ποὺ ἡ μικρὴ ὀθόνη νὰ γίνεται μεγάλη σχολὴ διαφθορᾶς. Τὶ χρειάζονται, ὅταν ἀνακοινώνεται μιὰ περίπτωση βιασμοῦ ἤ παιδοφιλίας (ὁ Θεὸς νὰ τὴν κάνει φιλία τὴν τέτοια «φιλία») νὰ δείχνονται ὅλα ἐκεῖνα τὰ «σήριαλ πορνείας»; Συχνὰ διερωτῶμαι, αὐτὸ τὸ ΕΣΡ τὶ ρόλο παίζει; Ἡ τηλοψία δὲν εἶναι ὄργανο χαμαιυνίας. Πέρα ἀπό τὴν ἐνημέρωση, τὴν πρέπουσα ψυχαγωγία καὶ ἄλλα τινὰ, ἔχει μιὰ ὑψηλὴ ἀποστολὴ: τὴν αἰσθητικὴ προαγωγὴ τοῦ λαοῦ. Οὔτε σώζεται ἡ ψυχικὴ καὶ ἠθικὴ ὑγεία τῶν μικρῶν παιδιῶν μὲ τὰ ἀστεῖα σηματάκια τοῦ «κατάλληλο» καὶ «ἀκατάλληλο». Αὐτὸ ποὺ βλέπουν οἱ μεγάλοι, βλέπουν καὶ οἱ μικροί. Καὶ μὲ θλίψη κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια παρακολουθῶ ὅτι ὀπτικό ἔδεσμα ἀκόμη καὶ νηπίων εἶναι δράκοντες, δράκουλες, τέρατα, σκελετοί καὶ πλῆθος ἄλλα ἀνατριχιαστικὰ. Καὶ φρίττω ὅταν ἀκούω μοντέρνες μαμάδες νὰ λένε ὅτι δὲν πρέπει τὸ παιδὶ νὰ πάει στὸ νοσοκομεῖο νὰ δεῖ τὸν ἀσθενοῦντα συγγενῆ καὶ πολύ περισσότερο νὰ μπεῖ σὲ νεκροταφεῖο, γιὰ νὰ μὴν –τάχα– πληγωθεῖ ψυχικά. Ὅμως τὰ παιδιὰ ποὺ δὲν θὰ νιώσουν πόνο θὰ εἶναι ἄδεια ψυχικά. Ὁ πόνος γεννᾶ τὴν ἀνθρωπιὰ.
www.sarantoskargakos.gr
