Όμως, αυτή η αναγκαιότητα του να υπάρχει, του να είναι πολιτικά νομιμοποιημένη και λειτουργική η Αντιπολίτευση, είναι υπαρκτή. Και στις τωρινές συνθήκες που ζούμε, η εν λόγω αναγκαιότητα απογειώνεται. Ακόμη και μετά την (σχετική) εκτόνωση που ακολούθησε την έκρηξη και τα πυροτεχνήματα αντιπαράθεσης στην ΝΔ – αυτή είναι η Αξιωματική Αντιπολίτευση, θυμίζουμε, και η διαβόητη ΚΕΦΕ της που αποφασίζει τα της διαδικασίας επιλογής Προέδρου της ΝΔ αποτελεί κεντρικό καταστατικό όργανο και όχι ομάδα εφήβων που “ξεφεύγει” όταν βρίσκεται μόνη και χωρίς κανόνες σ’ ένα ερημονήσι, σαν τα παιδιά που περιγράφει συγκλονιστικά ο William Golding στο Lord of the Flies/Ο Άρχοντας των Μυγών του – είναι φανερό ότι τον χώρο αυτό της Δεξιάς/Κεντροδεξιάς τον απειλεί κάτι χειρότερο απο το “να γίνει ΠΑΣΟΚ”. Τον απειλεί η αποσάθρωση. Τον απειλεί η απώλεια της νομιμοποίησης στα μάτια της κοινής γνώμης – όχι δε ΜΟΝΟ των ψηφοφόρων ή/και των οπαδών του. Εκείνο που δείχνεται, γυμνό, στα μάτια όλων είναι ότι ο χώρος αυτός είναι εσωτερικά διαλυμένος. ότι επικρατεί καχυποψία, ένταση, εχθρότητα. ότι σέρνονται φήμες για σκάνδαλα οικονομικής διαχείρισης αλλά και “παραγωγής” εκλογικών αποτελεσμάτων (σε απλά Ελληνικά: νοθείας). Διόρθωσε αυτό, με το που “οι Τέσσερεις” βρέθηκαν και τα βρήκαν αναμεταξύ τους; Αμφίβολο!
Την ίδια στιγμή, στην Βουλή των Ελλήνων γίνεται (σχετικά) γνήσια συζήτηση γύρω από το βαρύτατο σε συνέπειες πολυνομοσχέδιο υλοποίηση του Μνημονίου-3. έπεται η επίσης βαριά διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών. στο βάθος είναι (;) η υπόθεση της αναδιάταξης/reprofiling του χρέους που θα προδιαγράψει/ υποθηκεύσει το μέλλον της Ελλάδας για μισόν αιώνα. Από την συζήτηση αυτή, η σπαρασσόμενη εσωτερικά Αξιωματική Αντιπολίτευση είναι χειρότερα κι απο απούσα: είναι παραδομένη στα πιο “παλιά” αντανακλαστικά, του να καταψηφίζεις χωρίς καν να σκέφτεσαι εκείνο που εισηγείται ο απέναντι, ο άλλος, ο εχθρός. Με αποτέλεσμα να σπεύδει ο Πιερ Μοσκοβισί (να δούμε αν θάρθει, τελικά στην Ελλάδα) να τραβήξει το αυτί – της ΝΔ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, και του Ποταμιού – άμα δεν έρθουν να ψηφίσουν, τώρα, εκείνες τις δεσμεύσεις που έχουν ήδη υπερψηφίσει επι της αρχής…
Επειδή όμως περί αποσάθρωσης, τέτοιου είδους φαινόμενα ξεκίνησαν να εκδηλώνονται και στο Ποτάμι. Όπου – “μικρό χωριό” πια – άνθρωποι που έζησαν εξαρχής την ηγεσία Θεοδωράκη και απέκτησαν δημόσιο πρόσωπο χάρις στην εικόνα Θεοδωράκη, τώρα ανακαλύπτουν ότι δεν υπάρχει ευλαβική τήρηση δημοκρατικών διαδικασιών. Κι άλλοι λοξοκοιτάζουν προς ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι π.χ. προς Κυριάκο.
Ενώ στο ΠΑΣΟΚ; Ω, στο ΠΑΣΟΚ η επανάκαμψη Κώστα Λαλιώτη – έστω και στο πίσω-πίσω παρασκήνιο – αλλά και η δυναμική της νοσταλγίας, κατορθώνουν να ανακόψουν την μοναδική διαλυτικότητα της φιγούρας του Βαγγέλη Βενιζέλου.
