Η πρωτεϊκή φιγούρα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη η οποία – περισσότερο απ’ όσο συνήθως αναγνωρίζεται για λόγους που κι αυτοί έχουν πολλά να πουν για την συγκρότηση της κρατούσης απόψεως για την μεταπολεμική Ελλάδα – έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην συνδιαμόρφωση εκείνου που ζούμε, πάντως ζήσαμε όλοι τα καθοριστικά χρόνια της Μεταπολίτευσης έως σήμερα, έχει τόσο παρουσιαστεί και αναλυθεί και μετα-βιογραφηθεί αφότου (στα 99 του) άφησε τον κόσμο, ώστε να έχει περιορισμένο νόημα να προσέλθει κανείς σε αυτην την χορεία συνεισφορών.
Αντί γι αυτο, θα καταθέσουμε στον αναγνώστη δυο βιωμένα στιγμιότυπα. Που θεωρούμε ότι χρησιμεύουν για την αποτίμηση του τι υπήρξε/τι σήμανε η παρουσία του στα ελληνικά πολιτικά πράγματα:
Στιγμιότυπο πρώτο: λίγο μετά την Μεταπολίτευση και όταν επιχειρούνταν με ένα είδος πανστρατιάς/all hands on deck να σταθεί μια ουσιαστική/εναλλακτική οικονομική πολιτική από την Νέα Δημοκρατία – με Παναγή Παπαληγούρα σε κομβικό ρόλο, αλλά και Ξενοφώντα Ζολώτα που είχε λειτουργήσει ως υπουργός Συντονισμού των πρώτων ημερών, ήδη και με Ευάγγελο Δεβλέτογλου κοκ – ερωτάται φιλικοδημοσιογραφικά ο Παπαληγούρας “τι έλλειπε από το μείγμα“. Η απάντηση, που αποσβολώνει τον συνομιλητή του: “Ένας Μητσοτάκης“. Περνάει καιρός, περνούν χρόνια – ο Καραμανλής επιστρατεύει τον Κ. Μητσοτάκη στην Ν.Δ., την οποία αισθάνεται να “φεύγει” χωρίς έρμα, τον τοποθετεί υπουργό Συντονισμού (στην θέση του Παναγή ο οποίος βαθμιαία “σβήνει”, εξορίζεται στο ΥΠΕΞ). Ερωτάται – όχι πολύ κομψά – ο Παπαληγούρας, αν συνεχίζει να θεωρεί τον Μητσοτάκη ως κάτι το θετικό. Εν πλήρη συνειδήσει ότι η παρουσία του Κρητικού αυτόν είναι που εκτοπίζει, ο Παπαληγούρας λέει: “Άστα! Για τα δύσκολα ο Κώστας είναι κεφάλαιο…”
Και ας πούμε ότι αυτό είναι υποδηλωτικό εξίσου για την αξία Παπαληγούρας, όσο και για την αναγνώριση Μητσοτάκη από τους “απέναντι”. (Βλέπετε εναντίον της Ένωσης Κέντρου με Μητσοτάκη σε κεντρικό ρόλο στρεφόταν το 1963 το σύνθημα ΕΡΕ: “Ελληνικέ λαέ, η δραχμή αυτή είναι δική σου. Μην αφήσεις τον Παπανδρέου να στην πάρει” – εμπνεύσεως Παπαληγούρα). Το επόμενο όμως στιγμιότυπο – άμεσα βιωμένο – είναι σκέτος Μητσοτάκης. Ενώ έχει αρχίσει, το 1993, η υπόσκαψη της Κυβέρνησης Μητσοτάκη που κατέληξε – μετά την υπόθεση διαγωνισμού ΟΤΕ/ψηφιακής στην ανατροπή/”ψήφο Συμπιλίδη”, δέχεται ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να παραχωρήσει συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στον Γιάννη Μαρίνο (και τον σύροντα τις γραμμές αυτές), του τότε σημαντικού για τα δημόσια πράγματα “Οικονομικού Ταχυδρόμου“. Την δίνει την συνέντευξη, καταγράφεται, απομαγνητοφωνείται, στήνεται – αλλά το κλίμα βαραίνει αποτόμως, οπότε (χωρίς ο Μητσοτάκης να το έχει ζητήσει) του δίνεται να δει το κείμενο, “μήπως κάτι στις διατυπώσεις πήγε πολύ μακριά“. Το επιστρέφει με 3 ή 4 παρατηρήσεις – όλες οριακής σημασίας. Η μικρή βόμβα που κρύβει η συνέντευξη αναφορά στο ότι, άμα φθάσει σε εκλογές και ηττηθεί στις κάλπες ο Μητσοτάκης θα αποχωρήσει από την ηγεσία της Ν.Δ., μένει ανέπαφη στο κείμενο… Βλέποντας πόσο το πράγμα έχει ξεφύγει στην πολιτική σκηνή (και, συνεπώς, πόσο μια απλή διατύπωση στην συνέντευξη μπορεί να φέρει “κλείδωμα” σε μονόδρομο), ο υπογράφων – που δεν ανήκε, δα, και στους πολιτικούς φίλους της Κυβέρνησης Μητσοτάκη – θέλει να βεβαιωθεί ότι δεν έχει ξεφύγει κάτι. Καλεί την κυρία Κυπραίου, εκείνη αντιλαμβάνεται αμέσως το μέγεθος του θέματος και παρά τον ορυμαγδό των γεγονότων βγάζει αμέσως τον Μητσοτάκη στην γραμμή. Ξαναδιαβάζεται η επίμαχη παράγραφος, οπότε ο Μητσοτάκης το σκέφτεται μια στιγμή και αποφαίνεται: “Μα, αγαπητέ μου, ειλικρινά πιστεύετε ότι άμα με ρίξουν έτσι, θα είχε νόημα – οποιοδήποτε νόημα – να συνεχίσω;” .Τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.
Αργότερα, σε συνάντηση γενικότερης συζήτησης, ο Μητσοτάκης ερωτήθηκε μήπως είχε κάνει λάθος που κλειδώθηκε σ’ αυτήν την θέση – με την οποία, σημειωτέον, η Μαρίκα είχε διαφωνήσει (έντονα, όπως συνήθιζε). Επέμενε, χαρακτηριστικά: “την εξουσία κρατάς, όταν μπορεί να την κάνεις κάτι”, ήταν η επωδός.
