το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε ριζοσπαστικότροπο, προσγειώθηκε κεντροαριστερά, διακυβέρνησε κεντροδεξιά επί Σημίτη – the rest is history, που λένε και οι Άγγλοι), με αντοχή/εμμονή επί δεκαετίες στην “έξω” μεριά του πολιτικού σκηνικού (όχι απλώς στην ελάσσονα Αντιπολίτευση, αλλά κάποιες στιγμές και στα όρια του 3%), με γνήσια κινηματικές αναγωγές και με αρκετά σεχταριστικά αντανακλαστικά (που τρέφονταν από την μεγάλη παράδοση των διασπάσεων της Αριστεράς), είναι μεθοδολογικό σφάλμα να προσεγγίζονται – απ’ όποιον πασχίζει να τους καταλάβει… – με τους συνήθεις τρόπους που ταιριάζουν σ’ ένα κόμμα εξουσίας. Την ίδια στιγμή, εκείνο που έζησαν τους τελευταίους μήνες, έδειξε πως η επιλογή του “Για πρώτη φορά Αριστερά στην εξουσία”, δεν χρωματίζει απλώς τις συλλογικές συμπεριφορές από την μαγική λέξη “εξουσία”, άλλα επαναπροσδιορίζει και τους ίδιους τους ανθρώπους. Γιατί κάνουμε αυτήν την εισαγωγή; Επειδή η έναρξη ετούτης της Κοινοβουλευτικής περιόδου – που όλοι γνωρίζουμε εξαρχής ότι θα αποτελέσει πυρίκαυστη ζώνη! – υπήρξε αφορμή να διαπιστώσουμε πόσο οι ανάγκες της καημένης της πραγματικότητας δεν εξοβελίζουν απλώς τις πιο ακραίες προσωπικότητες (όπως του αυτάρεσκα ιδιαίτερου Γιάνη Βαρουφάκη, που θα τον δούμε βέβαια να επανέρχεται με τους επιμελημένα σκοτεινούς του “1101”), αλλά και υποχρεώνει/υποβοηθά σε μια επαναφορά σε συμπεριφορές κανονικότητας. Ο λόγος για την εντυπωσιακή αλλαγή κλίματος, με την Προεδρία Νίκου Βούτση – αλλά και την παρουσία της Τασίας Χριστοδουλοπούλου στην προεδρική έδρα – στην θέση της ανεπανάληπτης αλλά και βαθιά τραυματιστικής για τις έννοιες “πολιτική” και “συζήτηση” Ζωής Κωνσταντοπούλου. Σαλεύει ο νους του ανθρώπου (the mind reels, που λένε και οι Αγγλοσάξωνες) τι θα είχε γίνει άμα στην συζήτηση των Προγραμματικών ήταν εκεί πάνω η Ζωή, πρωθιέρεια της κόντρας και της οξύτητας, λάτρης της τυπολατρίας και της δικής της (μόνης ορθής, εξ ορισμού) ανάγνωσης των κανόνων. Άμα είχε να διαχειριστεί τον τρόπο της εναλλαγής των παρεμβάσεων υπουργών και βουλευτών της Αντιπολίτευσης – που έκανε και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα να δει το πρόβλημα του Κανονισμού – άμα είχε να “μαζέψει” την έκρηξη Αδώνιδος Γεωργιάδη, και την απ’ εδώ και πέρα ένταση στα έδρανα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (όπου έχουν τα ντουζένια τους με την επιλογή προέδρου τους). Άμα είχε να συνεννοηθεί με τον εισέτι πρόεδρο της ΝΔ Βαγγέλη Μεϊμαράκη, με την Αντιπολίτευση εν γένει, για τον τρόπο συζήτησης των προαπαιτουμένων, των μετέπειτα προαπαιτουμένων, του Μεσοπρόθεσμου – κόλαση! Αν, δε, αντιλαμβανόταν ότι πίσω απ’ όλα αυτά πάει να σπαρεί το άλλο, που λέγεται “μίνιμουμ συναίνεσης”, μπουρλότο! Κανείς δεν μπορεί να πει που θα βγάλει το τωρινό ρεύμα της Προεδρίας του Νίκου Βούτση. Όμως, το ότι η εγωπάθεια και η ψυχρή εξαλλοσύνη της Ζωής έφυγαν – για την ώρα – από την μέση, μόνο καλό κάνει.
