Τσακώνονται για τον ΣΥΡΙΖΑ

Στη δεκαετία του `70, εν μέρει δε και στη δεκαετία του `80, τα κόμματα της Αριστεράς, αντί να αναζητήσουν τα βαθύτερα αίτια της δικής τους στασιμότητας, τσακώνονταν για το τι είναι και πως θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ.

 Διορατικές,  προπάντων δε απροκατάληπτες αναλύσεις, όπως αυτή του αξέχαστου Νίκου Πουλαντζά, αποτελούσαν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», καθώς κυριαρχούσαν οι ρηχές,  ισοπεδωτικές και μίζερες προσεγγίσεις, που έβλεπαν στο νεοπαγές Κίνημα, έναν «Αρσέν Λουπέν», που τους… έκλεβε ψήφους. Απόρροια αυτής της, στα όρια του μεταφυσικού, προσέγγισης ήταν η αυτοκαταστροφική για την ίδια την Αριστερά, επιλογή της κυβερνητικής σύμπραξης με τη Δεξιά. «Απόνερα» εκείνης της «τυφλής πολεμικής», οι ιστορικές ρίζες της οποίας πάνε στο Μεσοπόλεμο και στο «πνεύμα» της Γ` Διεθνούς, διακρίνουμε και σήμερα, στον τρόπο προσέγγισης του ΠΑΣΟΚ, ως ιστορικού φαινομένου. Σήμερα, όμως, έχουμε, κατά βάση, το «γύρισμα των καιρών», καθώς η πλήρης αντιστροφή του εσωτερικού συσχετισμού, έχει φέρει την Αριστερά, στην εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, στο ρόλο του «οδηγού» και τα υπολείμματα της πάλαι ποτέ κραταιής Κεντροαριστεράς, όταν δεν ομφαλοσκοπούν και δε λύνουν προσωπικές διαφορές, τσακώνονται για το τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ποια θα πρέπει να είναι η στάση της Κεντροαριστεράς, απέναντι του, εφόσον, βέβαια, καταφέρει η τελευταία να βρει ένα ενιαίο σχήμα και  συνεκτικό αφήγημα. Είναι αποκαλυπτικός, της αμηχανίας  ο δημόσιος «καβγάς», ανάμεσα στους καθηγητές Παναγιώτη Ιωακειμίδη και Νίκο Μουζέλη, εκ των πρωταγωνιστών στα διάφορα εγχειρήματα ανασυγκρότησης του Κεντροαριστερού χώρου, με τον δεύτερο να προτείνει αναζήτηση διαύλων επικοινωνίας και διαλόγου με τον ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα μιας ρεαλιστικής πολιτικής ανάλυσης και τον πρώτο να απαντάει, με «τσιτάτα» μετανοημένων (ή ματαιωμένων) πρώην κομμουνιστών ή αριστερών (σ.σ. μερικοί εξ αυτών, στην ιδεολογική τους περιπλάνηση, έφτασαν μέχρι την «κριτική στήριξη» στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη!) που αν τα πάρουμε τοις μετρητοίς, θα πρέπει να δεχθούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολιτικός «κλώνος» του Ζαχαριάδη, του Στάλιν, ενδεχομένως και του Μάο. Αν τώρα, προσθέσουμε και ολίγον από Τσάβες, Μαδούρο ή και Γιονγκ Ουν (ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας), έχουμε μια καρικατούρα, που μας θυμίζει ότι και κάποιοι (ή και οι ίδιοι) πρώην Αριστεροί έλεγαν για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Μα, αντέχουν αυτά σε ένα σοβαρό διάλογο ή και μια αυστηρή κριτική, στη σημερινή κυβέρνηση;