Απο «σιγη ιχθυος» συνοδεύθηκε η πρόταση της Ένωσης Κεντρώων, όπως και όλες οι προηγούμενες, για τη μείωση του αριθμού των Ελλήνων βουλευτών από 300 σε 200, χωρίς να χρειάζεται συνταγματική αναθεώρηση και, συνεπώς, μπορεί να γίνει άμεσα, όπως επισημαίνεται σε σχετική ανακοίνωση.
«Με τον τρόπο αυτό, αντί να συζητούμε περί εισφοράς αλληλεγγύης, περί του τρόπου φορολόγησης των βουλευτών, περί του αριθμού συνεργατών κάθε βουλευτή, μπορούμε, υιοθετουμένης της πρότασης της Ένωσης Κεντρώων, να έχουμε 33% μείωση των δαπανών της λειτουργίας του Κοινοβουλίου», προστίθεται στην ίδια ανακοίνωση. «Το μέτρο χρειάζεται γενναιότητα», τονίζει η Ένωση Κεντρώων, αλλά μάλλον δεν θα βρεθεί κάποιος πρωθυπουργός, όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο οποίος το 1886 μείωσε τον αριθμό των βουλευτών από 240 σε 150, που ήταν το κατώτατο όριο που όριζε το Σύνταγμα της εποχής αυτής.
Τότε, ο Χαρίλαος Τρικούπης, που εμφανιζόταν ως εκσυγχρονιστής των καθυστερημένων δομών της ελληνικής κοινωνίας, προώθησε δύο μεταρρυθμίσεις του εκλογικού συστήματος με στόχο την ανεξαρτητοποίηση του βουλευτή από τα προσωποποιημένα του ερείσματα, την εξασθένιση των πιέσεων, των δωροδοκιών, των εξαγορών και των προσωπικών απειλών και την αποδυνάμωση της τυραννίας του τοπικού κομματάρχη και των υπαλλήλων που λειτουργούσαν σαν όργανά του. Με την πρώτη, υποκαταστάθηκε η νομαρχιακή με την επαρχιακή βάση με τον τετραπλασιασμό ή πενταπλασιασμό των εκλογικών περιφερειών, και με τη δεύτερη, με την οποία διευρύνθηκε η εκλογική βάση και η οποία ψηφίσθηκε το 1886,παρά τη λυσσαλέα αντίδραση της αντιπολίτευσης, μειώθηκε, όπως αναφέρθηκε, ο αριθμός των βουλευτών από 250 σε 150, από βουλευτές «ακουσίως των και εν βρασμώ ψυχικής ορμής, περάσαντες μόνοι τους την θηλειάν εις τον λαιμόν τους», όπως επεσήμαινε τότε ο «Ραμπαγάς». Κι όπως συμβαίνει συνεχώς στην Ελλάδα, τις μεταρρυθμίσεις αυτές, μαζί και τη μείωση των βουλευτών από τον Τρικούπη κατάργησε ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, που εμφανιζόταν ως συντηρητικός πολιτικός, που εξέφραζε τη λαϊκή δυσαρέσκεια και τα κρατικοδίαιτα στρώματα που πλήττονταν από τα μέτρα του Μεσολογγίτη πολιτικού (πού είσαι μεγάλε Κάρολε Μαρξ για να επαναλάβεις ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία και μετά ως φάρσα!) μόλις επανήλθε στην εξουσία!
Για τη μείωση του αριθμού των Ελλήνων βουλευτών προβάλλονται ορθώς κυρίως οικονομικοί λόγοι (μείωση των δαπανών και προνόμια των βουλευτών), αλλά και η σχέση βουλευτή προς κατοίκους, η οποία σχεδόν, και στην περίπτωση αυτή, είναι διαφορετική από την αντίστοιχη σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για παράδειγμα, στη Γερμανία αντιστοιχεί ένα μέλος του κοινοβουλίου σε κάθε 113.000 περίπου κατοίκους, στη Μεγάλη Βρετανία σε κάθε 92.000 κατοίκους, στη Γαλλία σε κάθε 67.000 κατοίκους, στην Ιταλία σε κάθε 60.000 κατοίκους, στην Πολωνία σε κάθε 68.000 κατοίκους, στην Ολλανδία σε κάθε 74.000 κατοίκους (κι έχει μόνο 225 βουλευτές!), ενώ στην Ελλάδα η αντιστοιχία είναι ένας βουλευτής για κάθε 36.000 περίπου κατοίκους, με την ίδια περίπου σχέση με τη Ρουμανία (σε κάθε 35.000 κατοίκους) Αλλά, διαφορετική είναι η εικόνα που προκύπτει και από τη σύγκριση του αριθμού βουλευτών σε μερικές χώρες με τα ίδια σχεδόν πληθυσμιακά στοιχεία, όπως το Βέλγιο (221 βουλευτές), Πορτογαλία (230 βουλευτές), Τσεχία (281 βουλευτές), Αυστρία (245 βουλευτές).
