Εθνική συνεννόηση και οικουμενική

    Η λεπτή οριογραμμή, στην οποία κινείται η διαπραγμάτευση με τους δανειστές, αλλά και οι κίνδυνοι από τη συμπεριφορά της Τουρκίας, επαναθέτουν, με μεγαλύτερη ένταση, την ανάγκη εθνικής συναίνεσης και των μορφών που αυτή θα μπορούσε να πάρει.

 Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η συζήτηση που άνοιξε, για το ενδεχόμενο υπερψήφισης, της συμφωνίας με τους δανειστές, από ευρύτατη πλειοψηφία. Για κάποιους, όπως ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων, το «ελιξήριο» για την έξοδο απ` αυτή την κατάσταση, είναι η συγκρότηση μιας «οικουμενικής» κυβέρνησης. Ωστόσο, τα διδάγματα από το πρόσφατο, τουλάχιστον, παρελθόν δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά. Η μόνη, άλλωστε, περίπτωση συγκρότησης, πραγματικά «οικουμενικής» κυβέρνησης, αυτής υπό τον καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα ( Νοέμβριος 1989), προέκυψε εξ ανάγκης, λόγω του εκλογικού αποτελέσματος και είχε ελάχιστη διάρκεια. Σε ό,τι αφορά την περίοδο της κρίσης, έτσι κι αλλιώς, μετά το φθινόπωρο του 2011, έχουμε κυβερνήσεις συνεργασίας και μάλιστα, στις περιπτώσεις των κυβερνήσεων Παπαδήμου και Σαμαρά, με τη συμμετοχή τριών κομμάτων, διαφορετικής ιδεολογικής προέλευσης. Επειδή δε κάποιοι επικαλούνται τις περιπτώσεις των άλλων κρατών, που πέρασαν από την ίδια διαδικασία, να υπενθυμίσουμε ότι σε καμία απ` αυτές, δεν ετέθη καν, ενδεχόμενο συγκρότησης κυβέρνησης οικουμενικού χαρακτήρα. Ας σκεφτεί δε κανείς, τι θα συνέβαινε αν, επί παραδείγματι, δεχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις εκλογές Μαΐου 2012, να συνέπραττε στο κυβερνητικό σχήμα, που συναποδέχονταν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, καλύπτοντας ευρύτατο φάσμα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Ας ανατρέξει στον κοινοβουλευτικό χάρτη, για να δει από ποιους θα καλυπτόταν το κενό αντιπολίτευσης και ας αναλογιζόταν, πως θα αντιδρούσαν, μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος, που θα ένιωθαν ότι το δικό τους μήνυμα, κατά των μνημονίων, αλλά και του παλιού πολιτικού κατεστημένου (βλέπε και το χθεσινό μας κείμενο) έμενε μετέωρο.

 Αν κάτι, ίσως, θα μπορούσε να μας διδάξει η εμπειρία από τα άλλα κράτη, που πέρασαν από ανάλογη δοκιμασία, με πιο κοντινό το παράδειγμα της Κύπρου, είναι πως οι πολιτικοί σχηματισμοί, χωρίς να υποστείλουν τις παραταξιακές σημαίες και το δικαίωμα άσκησης των θεσμικών τους δυνατοτήτων, βρήκαν κοινό τόπο, ως προς την εφαρμογή των μνημονιακών τους υποχρεώσεων και το στόχο της ταχύτερης δυνατής εξόδου από το «ζουρλομανδύα». Είναι αυτό που, πράγματι, έλλειψε δραματικά από την Ελλάδα, με ευθύνη όλων των πολιτικών δυνάμεων και εξακολουθούμε να πληρώνουμε.