Όσοι απορούν γιατί νεοπαγείς σχηματισμοί, που επαγγέλθηκαν τη ριζική ανανέωση του πολιτικού σκηνικού, δεν κατάφεραν να πείσουν τους πολίτες, ξεχνούν κάτι:
Στις εκλογές του Μαΐου 2012, η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ, από το κοινοβουλευτικό περιθώριο στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δε στηρίχθηκε μόνο στη ρητή αντίθεση προς τις μνημονιακές πολιτικές, που χαρακτήριζε άλλωστε τη ρητορική και άλλων κομμάτων. Το «κλειδί» της επιτυχίας, του συγκεκριμένου κόμματος, ήταν πως, στο «υπέδαφος» της αντιμνημονιακής ατζέντας, η ηγεσία του αφουγκράστηκε και πρόβαλε με ανάλογη πειστικότητα, το αίτημα της απόρριψης του παλιού πολιτικού κατεστημένου. Ήταν αυτή η, διορατική όπως αποδείχθηκε, «διπλή» στρατηγική, που καθόρισε τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, μετά, το τονίζουμε, τις πρώτες εκλογές του Μαΐου 2012, όταν αρνήθηκε οποιαδήποτε σύμπραξη, με το παλιό πολιτικό κατεστημένο που, στη συνείδηση των πολιτών, είχε ταυτιστεί και με την πορεία της χώρας, προς τα μνημόνια και την ταπεινωτική επιτροπεία. Αυτό ήταν και το βασικό στοιχείο διαφοροποίησης, με τη ΔΗΜΑΡ, που εξηγεί και πολλά απ` όσα τέθηκαν στη δημόσια συζήτηση, πρόσφατα, για το παρασκήνιο της Προεδρικής εκλογής. Τι δηλούν τα ανωτέρω; Ότι, το αίτημα της ανανέωσης της πολιτικής ζωής, τέθηκε τότε και απαντήθηκε μ` ένα συγκεκριμένο τρόπο, από το εκλογικό σώμα, τόσο στις «δίδυμες» εκλογές του Μαΐου-Ιουνίου 2012, όσο και, με πιο καθαρό τρόπο, στη διπλή εκλογική αναμέτρηση, του Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου 2015. Ίσως, ακόμη πιο εμφανής ήταν αυτή η διάσταση, στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, της 5ης Ιουλίου 2015.
Αποτελεί κοινό μυστικό ότι το ΟΧΙ του 60% και πλέον των εκλογέων, δεν αφορούσε μόνο τα μέτρα που πρότειναν οι δανειστές ή, γενικότερα, τις μνημονιακές πολιτικές, αλλά και την έκφραση αυτού του ρεύματος απόρριψης του παλιού κατεστημένου. Το κατάλαβε πολύ καλά, άλλωστε, ο Αντώνης Σαμαράς, γι` αυτό και έσπευσε να παραιτηθεί από την ηγεσία της ΝΔ, ενώ είχε αρνηθεί να το πράξει, μετά τη βαριά ήττα του Ιανουαρίου 2015. Ανεξάρτητα, επομένως, από τη σημερινή τους κρίση, για πρόσωπα και πράγματα, οι ψηφοφόροι, ενώ συμφωνούν στο «δια ταύτα», έχουν διαφορετική αντίληψη, για το τι συνιστά ανανέωση της πολιτικής ζωής και με ποιους όρους πρέπει να ασκηθεί. Δεν πείθονται, δηλαδή, από μια ψευδεπίγραφη εκδοχή αναπαλαίωσης, όταν συμπεριλαμβάνει μάλιστα τις πιο «τοξικές» εκδοχές του παλιού και εξαντλείται σε χρηστομάθεια ή στυλιστικές επιδείξεις.
