Ταλαιπωρήσαμε και την περασμένη εβδομάδα τον αναγνώστη με ερωτήματα γύρω από το ποια άραγε θα ήταν η Ελληνική θέση – και πώς θα παραγόταν, και ποιος θα την παρήγε: τέτοια πράγματα – για την συζήτηση που, με αφορμή τα 60χρονα της ΕΕ και τους εορτασμούς στην Ρώμη, ξεκινάει τώρα για “το μέλλον της Ευρώπης”.
Χθες, είδαμε το ίχνος που άφησε η μίνι-Κορυφή των Βερσαλλιών, με Γερμανία-Γαλλία-Ιταλία-Ισπανία να συμφωνούν (ή πάντως να δείχνουν ότι συμφωνούν…) για τον “δρόμο προς την Ρώμη και την συνέχεια”/the path to Rome and beyond όπως ήδη καθιερώθηκε στην Βρυξελλιώτικη τεχνοδιάλεκτο. Ήδη, προστέθηκε κοινή θέση των χωρών Βίζεγκραντ (Πολωνίας – Τσεχίας – Σλοβακίας – Ουγγαρίας), που ενσωματώνει την αντίθεσή τους στα μεταναστευτικά αλλά και επιχειρεί να αποκρούσει το ενδεχόμενο μιας “Ευρώπης δυο (ή περισσότερων) ταχυτήτων”.
Έτσι που, ταχύτατα, χαράζονται πλέον οι γραμμές – και που το ενδεχόμενο “θέσεων του Ευρωπαϊκού Νότου” (το θυμόσαστε αυτό το φρούτο;) αδυνατίζει αυτονόητα από την στιγμή που Ιταλία και Ισπανία έσπευσαν να ενταχθούν στην ομάδα των “Μεγάλων” και να προωθήσουν την λογική της διαφοροποιημένης συνεργασίας αν μη της “μεταβλητής γεωμετρίας”, μένουν στην ωραία μας χώρα, την Κυβέρνησή της, τα βασικά της πολιτικά κόμματα, την δημόσια συζήτηση κάπου δυο βδομάδες και δυο μέρες προκειμένου να αποφασίσει τι θέλει/τι θαθελε/τι χρειάζεται από αυτήν την διαδικασία. Χωρίς μικρομεγαλισμούς – θεωρούμε – , δηλαδή χωρίς να παριστάνουμε ότι μπορούμε να οδηγήσουμε κάποιο μέρος της συζήτησης, χωρίς Ευρωπαϊστικές απλοϊκότητες αλλά και χωρίς Ευρωφοβικές αγκυλώσεις, χρειάζονται θέσεις (τουλάχιστον) για:
(α) Τον χώρο της ενισχυμένης αμυντικής συνεργασίας. Εδώ, το θέμα δεν είναι να φοράνε οι αρμόδιοι battle-dress τύπου Καμμένου, ούτε να νομίσουμε ότι “θα χτιστεί Ευρωπαϊκή άμυνα” (άρα γλυτώσαμε από τις απειλές Ερντογάν). Το θέμα είναι αν θα μπούμε/αν αντέχουμε να μπούμε στον σχεδιασμό (και την παροχή πόρων, οικονομικών και ανθρώπινων, σε κάτι σαν “μετα-ΝΑΤΟ”. Όπως αυτό θα προκύψει, σε βάθος χρόνου βέβαια, υπό την πίεση (κυρίως) Τραμπ. Και υπό το βάρος των ασύμμετρων απειλών – που οι Βερσαλλίες δεν τις άγγιξαν καν, αλλά… εδώ είναι! (Α, ναι, μην παραβλέπουμε ότι στα θέματα διαφοροποιημένης συνεργασίας της αυριανής “Ευρώπης” θα μπορεί να κληθούν να συμμετάσχουν και χώρες εκτός ΕΕ. Προφανώς η Μεγ. Βρετανία , παρά το Brexit. Αλλά και ποια άλλη; Σωστά το μαντέψατε: η Τουρκία!).
(β) Τον απόλυτα άμεσο – για μας -χώρο μιας “ενισχυμένης ΟΝΕ” όπως περιγράφηκε στην Κορυφή των Βερσαλλιών. Εδώ το πράγμα έχει μείζον ενδιαφέρον, αλλά και ταυτόχρονα υπόσχεται εμπλοκή. Αυτήν την στιγμή η – υποτίθεται… – συμπαγής Ελληνική θέση, ότι δηλαδή βρισκόμαστε εντός Ευρωζώνης και ότι δικαιούμεθα να παραμείνουμε ανεξαρτήτως των κακιών των διαφόρων Σώϋμπλε, μπορεί σχετικά σύντομα να αποδειχθεί ξεπερασμένη. Γιατί; Εμβάθυνση/διόρθωση της Ευρωζώνης θα σημάνει ακόμη αυστηρότερες πειθαρχίες. Αυτές (ι) τις θέλουμε; (ιι) τις αντέχουμε; Αληθινά… (Πάλι το θέμα είναι μεγάλο. Θα επανέλθουμε)
