Δομική αντιπολίτευση

Ο «ανελέητος» αντιπολιτευτικός λόγος του Κυριάκου Μητσοτάκη, με αποδέκτες και στο εσωτερικό του κόμματος του, μας θύμισε μια σχετική συζήτηση, στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, πιο συγκεκριμένα μετά τις βουλευτικές εκλογές του 1977 και την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ σε αξιωματική αντιπολίτευση.

Αφορμή στάθηκε ένα άρθρο του Κώστα Σημίτη στην κομματική εφημερίδα «Εξόρμηση», όπου ο μετέπειτα πρωθυπουργός-μέλος, τότε, του Εκτελεστικού Γραφείου του Κινήματος-έκανε λόγο για την άσκηση «δομικής αντιπολίτευσης» στην τότε κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η αναφορά αυτή, από ένα μετριοπαθές, μάλιστα, στέλεχος, προκάλεσε εύλογες αντιδράσεις, από συντηρητικό ακροατήριο, με πιο ενδιαφέρουσα εκείνη του αείμνηστου Παναγιώτη Κανελλόπουλου, που υποστήριξε ότι στις μορφές κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, δυτικού τύπου, δε νοείται παρά μόνο μία μορφή άσκησης αντιπολίτευσης, η «θεσμική αντιπολίτευση», σύμφωνα με όσα προδιαγράφουν το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής. Ο Κώστας Σημίτης εννοούσε, βεβαίως, στο πνεύμα και κλίμα εκείνης της περιόδου, πως το ΠΑΣΟΚ, άφθαρτο ακόμη, αμφισβητούσε εκ βάθρων τον πυρήνα, αλλά και το ιδεολογικό-αξιακό υπόβαθρο, της ασκούμενης πολιτικής, αλλά και της κυρίαρχης αντίληψης, προβάλλοντας ένα ριζικά διαφορετικό υπόδειγμα, σε όλα τα επίπεδα. Το κυριότερο δε, ήταν πως το «αίτημα της αλλαγής», του κυρίαρχου υποδείγματος, ήταν διάχυτο στην κοινωνία και είχε αρχίσει να αποκτά πλειοψηφικά χαρακτηριστικά, όπως καταδείχθηκε πανηγυρικά, στις βουλευτικές εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981. Επιπλέον, η Ελλάδα, τότε, ήταν αυτάρκης, στο μέτρο του δυνατού, με δυνατότητα άσκησης της εθνικής της κυριαρχίας, σε όλες τις όψεις της δημόσιας ζωής.

 Αλήθεια, ποια από τις παραπάνω συνθήκες ισχύει σήμερα; Όχι μόνο δεν αμφισβητείται ο πυρήνας της ασκούμενης πολιτικής, αλλά ο ίδιος ο πρόεδρος της ΝΔ, έχει ρητά δεσμευθεί πως θα εφαρμόσει μέχρι κεραίας, όσα συμφωνήσει η κυβέρνηση με τους δανειστές, παρ` ότι θα τα καταψηφίσει αδιακρίτως, στη Βουλή! Το ακόμη πιο παράδοξο είναι πως, εκείνοι οι «εξωσχολικοί», εκτός του κομματικού χώρου δηλαδή, που, παραδίδοντας μαθήματα «κομματικού πατριωτισμού» στα στελέχη του κόμματος, επιζητούν μια επανάληψη, ως φάρσα προφανώς, της «δομικής αντιπολίτευσης» του 1977, είναι οι ίδιοι, που, με την ίδια ένταση, κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί, ως αξιωματική αντιπολίτευση, δεν πρόσφερε «χείρα βοηθείας» στην κυβέρνηση, προκειμένου η χώρα να βγει απ` την κρίση. Τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι ζητούν ή προτρέπουν, την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να εφαρμόσει την ίδια αντιπολιτευτική τακτική, του «όχι σε όλα», την οποία κατήγγελλαν…