Ξεκινήσαμε χθες να περιγράφουμε την πορεία που θα διαγραφεί απ ‘ όλες τις χώρες της ΕΕ των “27” – συνεπώς και από την Ελλάδα, όμως με μείζονα έμφαση στην Ελλάδα λογω της ιδιαίτερης θέσης στην οποία έχει περιέλθει… – προς την τελετή για τα 60χρονα της ΕΕ στην Ρώμη, στις 25 Μαρτίου. Όπου ήδη ετοιμάζονται, και έχουν φτάσει στις πρωτεύουσες (συνεπώς και στην Αθήνα) προσχέδια διακηρύξεων “για το μέλλον της Ευρώπης”. Που θα πηγαίνουν αρκετά πιο πέρα από τους εορτασμούς και τα αυτοσυγχαρητήρια. που θα προδιαγράφουν κάτι από το “ποιά Ευρώπη, τώρα”.
Το βλέπαμε και προ ημερών: η πραγματικότητα μιας Ευρώπης όπου οι χώρες που σήμερα συμμετέχουν δεν μπορούν αλλά και δεν θέλουν να προχωρήσουν όλες προς την ίδια κατεύθυνση/με τον ίδιο ρυθμό/με τις ίδιες πειθαρχίες, πειθανάγκασε τις Ευρωπαϊκές ηγεσίες να παραδεχθούν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Η ίδια η ΄Ανγκελα Μέρκελ – στην Κορυφή της Μάλτας – είχε αναφερθεί, ευθέως, στην λογική μιας Ευρώπης δυο (αν μη περισσότερων) ταχυτήτων. Μέσα σε λίγα 24ωρα, όταν συνειδητοποίησε ότι αυτή η προσέγγιση, των willing and able, δηλαδή των προθύμων αλλά και ικανών (με την έμφαση στο “και”!) κινδύνευε να ερμηνευθεί εύκολα ως συστράτευση με την Σωϋμπλική προσέγγιση της δημιουργίας “Ευρώπης του σκληρού πυρήνα” με βάση την μικρή Ευρωζώνη των ονείρων του, ανέκρουσε πρύμναν και διαβεβαίωσε – έτρεχαν τότε και τα σενάρια περί Grexit στον διεθνή Τύπο – ότι η Ευρωζώνη (πάντως) θα παραμείνει ενιαία, ως έχει. Βέβαια, την ίδια στιγμή είχαν αρχίσει απο την άλλη ακτή του Ατλαντικού οι ομοβροντίες εναντίον της Ευρωπαϊκής νομισματικής διαχείρισης, με βάση τον (όχι ιδιαίτερα ορθολογισμένο, αλλ’ όταν μιλά η Ουάσιγκτων…) ισχυρισμό ότι το ευρώ διατηρείται τεχνητά αδύναμο, υπερενισχύοντας έτσι την Γερμανική ανταγωνιστικότητα. Οπότε η κυρία Μέρκελ “αναγκάστηκε” να παραδεχθεί ότι κάτι τέτοιο έχει βάση – ξανανοίγοντας, συνεπώς, την συζήτηση.
Εν τω μεταξύ – και ενώ συνειδητοποιείται ότι η 25η Μαρτίου στην Ρώμη μεσολαβεί ανάμεσα στις Ολλανδικές και τις Γαλλικές εκλογές, με το Ιταλικό πολιτικό σκηνικό να τρίζει και πάλι, την δε Ισπανία με Κυβέρνηση μειοψηφίας – παράλληλες πρωτοβουλίες βρίσκονται εν εξελίξει. Η Ρώμη, που δεν θα είναι μόνον η πόλη-αμφιτρύων της 25ης Μαρτίου αλλά και έχει παράδοση στο να κινείται “Ευρωπαϊκά”, έχει ήδη αφήσει να γίνει γνωστό ότι προωθεί (και θα το υπερασπιστεί στις διακηρύξεις της 25ης Μαρτίου) θέσεις για μια προσέγγιση “μεταβλητής γεωμετρίας“. Οπου σε διάφοροι τομείς – όχι όμως σε έναν, π.χ. την Ευρωζώνη, με τους άλλους να συμπαρασύρονται – θα μπορούν οι αρχικοί/ιδρυτικοί Έξη (συνεπώς και η Ιταλία…) να προχωρούν πιο γρήγορα/πιο μακριά. Ως πιθανό έδαφος δοκιμής, εδω, μια ενισχυμένη αμυντική συνεργασία, με τους Έξη + Ισπανία. Εδώ, την πρόσθετη επικαιρότητα φέρνει η έκκληση/οδηγία Τραμπ προς τους Ευρωπαίους να σηκώσουν μεγαλύτερο βάρος των αμυντικών τους δαπανών (ήδη, το Βερολίνο έδειξε να αναγνωρίζει αυτήν την στάση). Αλλά και απο πλευράς Παρισίων υπάρχει πρωτοβουλία Ολλαντ, η οποία μπορεί να επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει το “χαρτί” της κάλυψης του κενού νομιμοποίησης της ΕΕ, με αναφορές σε πιο προωθημένους κοινοβουλευτικούς θεσμούς κοκ. Και υπάρχει από πλευράς Βρυξελλών/Γιουνκέρ ένα άνευρο χαρτί με εναλλακτικές για χρήση στην Ρώμη…
Ε, λοιπόν, σε όλα αυτά η Ελλάδα χρειάζεται/οφείλει να τοποθετηθεί. Οχι ιδεοληπτώντας – κατά προτίμησιν – ούτε περιγράφοντας μιαν ονειρική, “άλλη” Ευρώπη. Αλλά δίνοντας το δικό της στίγμα αναμετρώμενη με τα δικά της όρια. κάνοντας (αληθινές, όχι φαντασιακές) συμμαχίες. ακόμη και παίρνοντας πρωτοβουλίες – όχι βάσει μικρομεγαλισμού, αλλά με σημείο εκκίνησης … τα προβλήματα και τα αδιέξοδά της (το willing χωρίς το able). Οθεν το ερώτημα: Ελληνικές θέσεις, ποιος θα βγάζει;
